บทที่ 6 บทที่ 5 ความแตก

ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินขึ้นมาชั้นบนซึ่งก็คือห้องทำงานของเขาเอง และไม่คิดว่าแสนซนจะรู้จักและสนิทสนมกับน้องสาวตัวแสบก็เลยคิดว่าการพามาที่นี่อาจจะทำให้ความแตกเอาได้

เขาพาเธอเข้าไปในห้องทำงานปิดล็อกประตูอย่างแน่นหนาก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน

"พี่สุดหล่อรู้จักกับพี่มีนาด้วยเหรอคะ"

หญิงสาวมองชายหนุ่มตาใสแป๋วเอ่ยถามในสิ่งที่คั่งค้างคาใจเพราะดูท่าทางจะสนิทสนมกันพอสมควร แต่สงสัยว่าทำไมเขาต้องลากเธอออกมาเร็วขนาดนั้นเหมือนว่ากลัวใครรู้อย่างนั้นแหละ

"น้องสาวเพื่อนสนิท เป็นน้องที่ดูแลกันมาตั้งแต่เกิดเลยแหละสนิทกันมาก"

"อย่างนี้นี่เอง"

เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจในคำอธิบายของเขามองซ้ายมองขวาไปโดยรอบอย่างแปลกตาสถานที่ ห้องทำงานของเขาสวยมากตกแต่งดูดีสุดๆ

"ห้องทำงานสวยจังเลยค่ะ"

"แล้วเราไปเจอมีนาได้ยังไงรู้จักกันเหรอ"

"ก็หนูเข้ามาทางปกติแล้วพี่บอดี้การ์ดหน้าร้านไม่ยอมให้เข้าค่ะ บอกว่าหนูอายุไม่ถึงยี่สิบปีไล่ให้กลับหนูก็เลยอ้างว่ามาสมัครงานก็เลยมาเจอพี่มีนา ส่วนรู้จักกันได้ยังไงพี่มีนาเป็นรุ่นพี่หนึ่งปีค่ะก็เลยรู้จักกัน"

วชิถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจและไม่รู้ว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี ตอนแรกคิดว่าไม่รู้จักกับใครแต่ดูเหมือนว่าเธอจะเรียนคณะเดียวกับเขาและบรรดาเพื่อนรักทั้งหลายจะจำเธอได้

"พี่สุดหล่อขาแสนซนหิวข้าวค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยเสียงออดอ้อนสวมกอดเอวชายหนุ่มใบหน้าสวยซุกไว้ตามหน้าอกและมันทำให้เขาใจอ่อนโอบเอวเธอก่อนจะกระชับอ้อมกอดเอาไว้หลวมๆ

"ไม่ได้กินมาเหรอ"

"กลัวพี่รอนี่คะก็เลยรีบมา"

"แสนซนไปนอนห้องพี่ก่อนมั้ย แล้วเดี๋ยวพี่ให้พนักงานทำของอร่อยไปให้กินระหว่างรอพี่"

"พี่สุดหล่อจะทิ้งแสนซนอยู่คนเดียวเหรอคะ"

เธอยังอ้อนชายหนุ่มไม่หยุดและมันทำให้เขาถึงกับอารมณ์ติดง่ายอยากจะกินเด็กน้อยตรงหน้าเสียเหลือเกิน เอาจริงผ่านผู้หญิงมาพอสมควรแต่เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงไร้เดียงสาและอ้อนเก่งขนาดนี้มาก่อน และมันทำให้เขาปล่อยไปไม่ได้แถมยังตามไปกินซ้ำจนกลายเป็นเสียระบบ

"ก็นอนรอไปก่อนพี่ต้องลงไปหาเพื่อนเดี๋ยวพวกมันสงสัย"

"แล้วทำไมพี่สุดหล่อถึงไม่พาแสนซนไปนั่งด้วยคะ"

"ไม่เอาเดี๋ยวพวกมันจะล้อพี่"

หญิงสาวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มด้วยความสงสัย การที่เลี้ยงดูเธอนี่มันน่าอายถึงขั้นกลัวเพื่อนล้อเลยเหรอไง

"ถ้ามันน่าอายมากแสนซนกลับก็ได้นะคะ"

เธอทำหน้าสลดลงก่อนจะผละออกชายหนุ่มแล้วแสร้งทำเป็นจะกลับ วชิโอบกอดเธอเอาไว้ขยับตัวเข้าไปแนบชิดใกล้ก่อนจะโน้มริมฝีปากไปจูบเธออย่างดูดดื่ม มือเล็กโอบรอบคอชายหนุ่มเอาไว้ตอบรับสัมผัสจากชายหนุ่มอย่างเต็มใจและพอได้จูบกับเขาบ่อยขึ้นเธอจะเริ่มชินและปรับจังหวะตามเขาไปได้

"อื้อ..."

วชิผละออกก่อนจะใช้ริมฝีปากคลอเคลียกับแก้มนวล เขาแค่ไม่อยากให้เพื่อนรู้และไอ้พวกนี้มันจะแซะไม่หยุดและจะมีคำถามตามมามากมาย

"ขี้เกียจโดนล้อเดี๋ยวพวกมันจะถามว่าพี่ได้เรามายังไงอีก"

"ก็บอกไปสิคะว่าจ่ายหนัก"

"เดี๋ยวจะโดนดี..."

วชิเชยคางหญิงสาวขึ้นมามองสบตาก่อนจะมองใบหน้าสวยที่หัวเราะคิกคักอย่างสนุกที่ได้พูดจากลั่นแกล้งเขา เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จะจูบหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะชะงักไปเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องจ่ายเงินค่าจูบ

"จูบนี้ต้องจ่ายเพิ่มใช่มั้ย"

"เหมาไงคะคืนละสามหมื่นจะทำอะไรก็ได้"

"อะไรก็ได้เหรอ"

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้มือหนาลูบไล้สะโพกอวบอิ่มบีบเฟ้นอย่างหื่นกระหาย และเมื่อได้ใกล้ชิดมันทำให้เขามีอารมณ์จุดติดง่ายจนน่าตกใจ

"เปลี่ยนใจแล้วค่ะไม่เหมาแล้ว"

แสนซนมองชายหนุ่มอย่างระแวง คิดว่าการที่เธอปล่อยให้เขาทำอะไรก็ได้มันอาจจะไม่ค่อยดีสำหรับตัวเธอเองเท่าไหร่

"ไม่ต้องเลยยัยแสบไปรอพี่ที่ห้องนอน เดี๋ยวเสร็จธุระจะไปหา"

"ก็ได้ค่ะแต่ว่าต้องโอนเงินมาก่อนค่ะพี่สุดหล่อ"

เธอสะกิดชายหนุ่มให้โอนเงินค่าตัวของเธอคืนนี้มาให้ตอนนี้ เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นมาเธออดได้เงินจะทำยังไง

"ยัยงกเอ้ย... อ่ะ โอนแล้ว"

เขาถึงขั้นต้องเซฟคิวอาร์โค้ดแสกนจ่ายเงินของหญิงสาวให้อยู่ในรายการโปรดเพราะดูเหมือนว่าจะเก็บทุกเม็ดไม่ยอมปล่อยไป แสนซนดูหน้าจอโทรศัพท์มีเงินเข้ามาสามหมื่นบาทก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดี

"ขอบคุณนะคะพี่สุดหล่อ"

เธอโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะหอมแก้มเขาเพื่อให้รางวัลสำหรับผู้ชายโอนไว

"รางวัลสำหรับผู้ชายโอนไวค่ะ"

"หึ... เดี๋ยวโดนแน่คืนนี้"

วชิยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหญิงสาวอีกครั้งก่อนจะชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงจากทางด้านหลัง

"อะ.... แฮ่ม"

ทั้งสองคนตกใจจะรีบผละออกจากกันกันไปมองตามเสียงก่อนจะตาโตเพราะเพื่อนรักยืนยิ้มมุมปากมองมาทางเขาตรงประตูห้องน้ำพอดี

"ไอ้เสือ...! มึงมาได้ยังไง"

"มาเข้าห้องน้ำไงถามได้ ข้างล่างคนเยอะขี้เกียจรอก็เลยขึ้นมาข้างบน"

"แล้วมึงไม่ไปเข้าห้องนอนกูโน้น"

"ไกลอ่ะ... ว่าแต่น้องคนนี้คุ้นจัง อ่อ เด็กเสิร์ฟวันนั้นน้องชื่ออะไรครับ"

"หนูเหรอคะ... แสนซนค่ะ"

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ แอบแปลกใจที่ทุกคนเรียกเธอว่าน้องเด็กเสิร์ฟและกำลังสงสัยว่าพวกเขารู้จักเธอได้ยังไงทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลย

"ชื่อน่ารักจัง"

"เสือก...! ออกไปเลยไป๊"

"หรือให้กูบอกคนอื่น..."

เขาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย วชิพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะอุ้มแสนซนลงจากโต๊ะและพาเธอออกไปยังประตูหน้าห้องส่งกุญแจห้องนอนไปให้ก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน

"เราไปรอพี่ที่ห้องนอนนะ"

"แสนซนหิวค่ะ"

"เดี๋ยวพี่ให้พนักงานเอาไปให้กินที่ห้อง ไอแพดอยู่ตรงหัวเตียงเล่นเกมอะไรก็ทำไปเหอะรอพี่เข้าใจมั้ย"

"ค่ะ..."

เธอหันไปยิ้มให้เสือก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นและเลี้ยวไปยังห้องนอนของเขา เปิดกุญแจเข้าไปก่อนจะร้องว้าวออกมาเพราะห้องนอนของเขาหรูหราสมฐานะมาก

"ว้าว สวยจังไปอาบน้ำดีกว่า..."

และพอหญิงสาวเข้าไปในห้องเรียบร้อยเขาก็หันไปหาเพื่อนสนิทก่อนจะเอ่ยเสียงข่มขู่เพื่อนรัก

"เงียบปากนะมึงห้ามพูด"

"หึ... จ่ายไปเท่าไหร่คนนี้"

"ไม่เยอะหรอก"

"แต่กูได้ยินว่าจ่ายหนัก และเมื่อกี้เห็นโอนสามหมื่นโคตรลงทุนเลยวะ ให้กูแนะนำมั้ยรับเลี้ยงดูจ่ายเงินเดือนจะดีกว่า จ่ายคืนสามหมื่นมีหวังหมดตัว"

เขาแนะนำเพื่อนรักให้รับเลี้ยงดูไปเลยจะได้ตัดปัญหาค่าใช้จ่ายบานปลาย และโดยปกติเพื่อนของเขาจ่ายกินแล้วจบนี่เห็นจะเป็นคนแรกที่ติดอกติดใจจนต้องเรียกมาซ้ำ

"รู้น่ากูจัดการเองมึงเงียบไว้ก็พอ ไอ้พวกนั้นมันจะล้อกูไม่จบขี้เกียจฟัง"

"หมดกันฉายาเอาครั้งเดียวจบ"

"ก็ไม่รู้วะลองไปเอาคนอื่นแล้วมันไม่ได้จริงวะ มึงมีมั้ยล่ะคนที่เคยเอาแล้วติดใจจนไม่อยากไปเอาคนอื่น"

เขานึกตามคำพูดของเพื่อนที่ว่ามาข้างต้นและก็นึกไปถึงมีนาที่เขาพลาดไปมีความสัมพันธ์กับเธอในคืนเดียวก่อให้เกิดเหตุการณ์ที่ต้องมีอะไรกันเรื่อยมาจนถึงตอนนี้ ถึงปากจะบอกว่าไม่คิดอะไรแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายของเขายังต้องการนอนกับเธอแค่คนเดียว และตั้งแต่ความสัมพันธ์ครั้งนั้นเขาก็ไม่สามารถนอนกับผู้หญิงอื่นได้อีก

"ก็มีนะ... แต่เสียใจกูไม่ได้จ่ายหนักแบบมึง"

"อ้าว...ขิงกูเฉย"

วชิมองตามเพื่อนำไปก่อนจะเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ ทำมาพูดจาข่มสุดท้ายก็จบแบบเดียวกันคือกินซ้ำกินคนเดียวไม่รู้จบ

"ออกไปได้ละเดี๋ยวไอ้พวกนั้นสงสัย"

"อืม"