บทที่ 106 ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอไม่มีวันเข้าประตูตระกูลโฮริน

“ใช่ๆๆ ครูเกือบลืมไปเลย เกือบจะสอนอะไรผิดๆ ให้พวกเธอซะแล้ว” ดารินพูดติดตลก เพื่อทำให้บรรยากาศระหว่างเด็กทั้งสองคนผ่อนคลายลง

ถึงเจย์จะชอบทำตัวเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็เป็นเด็กที่รู้จักยอมรับผิด เขาปาดน้ำตาออกลวกๆ “ก็ได้ครับ... งั้นต่อไปคุณครูมาเล่นที่บ้านผมบ่อยๆ ได้ไหมครับ? จริงๆ แล้ว... ผมชอบคุณครูมากนะค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ