บทที่ 138 ความห่วงใยที่ไม่ได้พบเจอมานาน

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ดารินค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ณัฐกานต์เฝ้าอยู่ข้างเตียงตลอดเวลา พอเห็นเธอตื่น ณัฐกานต์ก็ค่อยๆ ปรับเตียงให้สูงขึ้นเล็กน้อย แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นยังไงบ้าง? อาการดีขึ้นบ้างไหม?”

พอณัฐกานต์ทักขึ้นมาแบบนี้ ดารินถึงเพิ่งรู้ตัวว่าอาการหายใจลำบากของตัวเอง...