บทที่ 9
ค่ำคืนที่มืดมิดไร้ขอบเขต ความมืดสนิทราวกับน้ำหมึกที่ปกคลุมท้องฟ้าจนไม่เห็นแม้แต่แสงดาว ถนนเปรียบเสมือนแม่น้ำที่สงบนิ่ง คดเคี้ยวไปตามเงาไม้ทึบ แสงไฟถนนสลัวๆ ส่องสว่างสองข้างทาง ราวกับว่าโลกทั้งใบได้หลับใหลไปแล้ว
ยี่สิบนาทีต่อมา ดารินขับรถมาถึงโรงแรม เธอขึ้นลิฟต์ไปที่หน้าห้องพัก พอจะเคาะประตู ประตูก็ถูกเปิดออก แขนที่แข็งแรงข้างหนึ่งดึงเธอเข้าไปข้างในทันที แคมป์ผลักเธอติดกำแพง ร่างสูงใหญ่ของเขาทาบทับลงบนตัวเธอ
ดารินนิ่งไปสองสามวินาที ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสหน้าอกของเขา ปลดกระดุมทีละเม็ด สายตาที่ยั่วยวนของเธอทอดยาวส่งตรงไปถึงหัวใจของเขา
นิ้วของเธอราวกับภูตน้อยที่กำลังเต้นระบำอยู่บนผิวอกของเขา แตะเบาๆ ราวกับเต้นรำ เชื่องช้าและอ่อนโยน กระชากหัวใจ
เธอช่างเป็นนางจิ้งจอกโดยกำเนิดเสียจริง ทุกการเคลื่อนไหว ทุกสายตาล้วนกระชากหัวใจ
“คุณแคมป์ รีบร้อนขนาดนี้เลยเหรอคะ? เฝ้าอยู่หน้าประตูตลอดเลยหรือไง?”
“เสียงรองเท้าส้นสูงของคุณได้ยินไปทั่วทั้งทางเดินแล้ว แล้วอีกอย่าง ใครกันแน่ที่รีบร้อน?” แคมป์ใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวดารินไว้ สายตาของเขามองอย่างเกียจคร้านไปยังมือของเธอที่กำลังปลดกระดุมของเขาอยู่
ดวงตาหงส์ของหญิงสาวกะพริบเบาๆ ใบหน้าที่ราวกับพระเจ้าลำเอียงปั้นแต่งขึ้นมาเป็นพิเศษเผยรอยยิ้มที่เย้ายวนใจ
“ฉันนี่เรียกว่าเล่นตัวพอเป็นพิธีต่างหากล่ะคะ มาแบบจริงใจเลยนะ คุณแคมป์ก็อย่าเก็บกดความปรารถนาไว้เลย ฉันรู้สึกได้เลยนะว่าของคุณแข็งแล้ว”
เมื่อถูกดารินยั่วยุด้วยคำพูดแบบนี้ แคมป์ก็ไม่ทนอีกต่อไป เขาโอบเอวดารินแล้วลากเธอไปที่เตียง จากนั้นก็กระชากเสื้อผ้าของเธอออกอย่างแรง เผยให้เห็นร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าต่อหน้าเขา ดารินร้องอุทานออกมาอย่างตกใจและเขินอายเล็กน้อย ตามสัญชาตญาณจึงจะใช้มือปิดบังหน้าอกไว้
ชายหนุ่มรวบมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นเหนือศีรษะทันที
“นอนด้วยกันมากี่ครั้งแล้ว ยังจะมาเหนียมอายอะไรอีก?”
เขาถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออก เผยให้เห็นแผงอกที่แข็งแรง ร่างกายที่ร้อนระอุแนบชิดเข้ามา เขาขบเม้มติ่งหูของเธอเบาๆ ลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดอยู่ข้างหู กระตุ้นความคันยุบยิบในใจเธอจนทนไม่ไหว
ดารินเผลอครางออกมา จากนั้นริมฝีปากของเธอก็ถูกประกบ หลังจากจูบที่ดูดดื่มและร้อนแรงจนริมฝีปากและฟันพัวพันกัน ชายหนุ่มก็สอดใส่เข้ามาทันที เติมเต็มร่างกายของเธอ
“อ๊า...”
คืนนี้แคมป์ดุร้ายราวกับหมาป่า ตลอดทั้งคืนในห้องเต็มไปด้วยเสียงร้องของดาริน เสียงร้องที่น่าสงสารอย่างยิ่ง
วันรุ่งขึ้น ตะวันสายโด่ง
เมื่อดารินตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเพียงว่าแขนขาทั้งสี่ชาและอ่อนแรงราวกับถูกผีอำ เธอขมวดคิ้วแยกเขี้ยวแล้วหันหน้าไป ใบหน้าหล่อเหลาที่ขยายใหญ่ขึ้นปรากฏขึ้นตรงหน้า แถมยังลืมตาอยู่ด้วย
“ว้าย” ดารินตกใจจนสะดุ้ง ถอยห่างออกไปครึ่งเมตรโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น ความปวดเมื่อยตามร่างกายก็ถูกกระตุ้นขึ้นมา เจ็บจนเธอร้องโอยแล้วล้มหน้าฟุบลงบนหมอน
แคมป์หัวเราะเบาๆ ยื่นมือใหญ่ออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน ดารินร้องลั่น เจ็บจนตัวสั่นไปทั้งตัว ไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นรน
“ไอ้บ้าเอ๊ย...”
“อ๊า!”
ชายหนุ่มขย้ำหน้าอกของเธออย่างแรงแทบจะในทันที
ถึงจะเป็นอย่างนั้น ดารินก็ยังไม่ลืมภารกิจที่สุภัคมอบหมายให้ เสียงของเธอแหบแห้ง “คุณแคมป์คะ เรื่องบัตรเชิญ พอจะให้โอกาสได้ไหมคะ?”
แคมป์พยุงตัวขึ้นมาพิงเตียง ดารินรู้หน้าที่รีบทนความเจ็บปวดแล้วพลิกตัวไปพิงอกเขา เหมือนลูกแมวตัวน้อยที่ขี้อ้อน
“ได้สิ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาหงส์ที่สวยงามของดารินก็เป็นประกายขึ้นมา “ขอบคุณค่ะคุณแคมป์”
“เมื่อคืนเสียงร้องของคุณคงได้ยินไปทั่วทั้งทางเดินแล้วล่ะมั้ง” แคมป์ยกมุมปากขึ้นอย่างมีความหมาย
ดาริน: ……
“ได้ยินก็ช่างสิคะ คนที่มาพักโรงแรม นอกจากคนที่มาทำงานแล้ว จะมีสักกี่คนที่ไม่ทำเรื่องแบบนี้?” ดารินกะพริบตาปริบๆ ดูเหมือนจะรู้สึกไร้เดียงสาอยู่บ้าง
เมื่อถูกท่าทางแบบนี้ของเธอทำให้ใจสั่น แคมป์ตั้งใจจะจัดการเธออีกสักรอบ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนระทวยไปทั้งตัวของเธอ เขาก็ใจอ่อน ทำเพียงแค่ลูบหัวของเธอ “คุณพักอีกหน่อยแล้วค่อยไปนะ กลางวันจะพาไปกินข้าว”
“ค่ะ”
พูดจบ ดารินก็เลื่อนตัวลงจากอ้อมแขนของเขาแล้วล้มตัวลงนอนทันที ไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด
แคมป์ยิ้มออกมา โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนเอ็นดู
หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ แคมป์ก็ไปส่งดารินกลับบ้านเหมือนเช่นเคย รถเบนท์ลีย์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นยังคงขับเข้าไปในวิลล่าของตระกูลสมิทธิ์อย่างไม่ปิดบัง ดารินลงจากรถและกล่าวขอบคุณอย่างสุภาพ
“ขอบคุณสำหรับบัตรเชิญนะคะคุณแคมป์”
“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า?” แคมป์ยกมุมปากขึ้น
ดารินชะงักไปครู่หนึ่งแล้วก็เข้าใจในทันที เธอกะพริบตาปริบๆ แล้วเขยิบเข้าไปจูบที่ปากของเขาเบาๆ พอจะถอนศีรษะออก ชายหนุ่มก็ใช้มือใหญ่ประคองศีรษะของเธอไว้แล้วมอบจูบลิ้นที่เร่าร้อนอีกครั้ง
เมื่อจูบสิ้นสุดลง ดารินก็พึมพำแล้วเดินเข้าบ้านไป ส่วนแคมป์เหลือบมองไปที่ชั้นสอง ผ้าม่านก็ปิดลงพอดี
ทุกครั้งที่ดารินเข้าประตูบ้าน สุภัคจะลงมาจากชั้นบนได้อย่างพอดิบพอดี และในใจของเธอก็เข้าใจดีว่าเธอถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา
เธอหยิบบัตรเชิญออกจากกระเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะ ดารินมีสีหน้าเหนื่อยล้า “ได้บัตรเชิญมาแล้วค่ะ”
ทันใดนั้น สุภัคก็ยิ้มหน้าบาน เดินเร็วๆ ไปหยิบบัตรเชิญ ในแววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ไม่อาจเก็บซ่อนได้
“ครั้งนี้ทำได้ดีมาก”
เมื่อมองดูใบหน้าที่เจ้าเล่ห์และตื่นเต้นของสุภัค ดารินก็รู้สึกไม่สบายใจ เธอหาข้ออ้างเพื่อจะขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง สุภัคก็ไม่ได้ขวาง
เพิ่งจะขึ้นไปได้ครึ่งทาง สุภัคก็เรียกเธอไว้ “งานเลี้ยงเหลืออีกสองวัน สองวันนี้เธอต้องมาสก์หน้าทุกเช้าเย็น ต้องแช่อาบน้ำกุหลาบทุกวัน แล้วก็ผม เล็บมือ เล็บเท้าของเธอต้องดูแลให้สะอาดเอี่ยม รู้ไหม?”
ใจของดารินเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง เธอรู้ดีว่าถึงแม้จะได้บัตรเชิญมาแล้ว ในงานเลี้ยงสุภัคก็ยังไม่คิดจะปล่อยเธอไป
“ทราบแล้วค่ะ”
“อืม ไปพักเถอะ ตอนเย็นฉันจะให้ป้าวิไลตุ๋นโสมบำรุงให้”
ดารินพยักหน้าแล้วรีบขึ้นไปบนห้อง
แคมป์ขับรถกลับมาที่บริษัท และเรียกจอร์จมาที่ห้องทำงานเป็นอันดับแรก
“ไปสืบประวัติของดารินมา รวมถึงสถานการณ์ของเธอกับตระกูลสมิทธิ์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาด้วย”
จอร์จตอบตามสัญชาตญาณ “ผมได้ยินข่าวลือมาว่าคุณดารินเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลสมิทธิ์ครับ”
“ฉันให้คุณไปสืบหรือไปฟังมา?” น้ำเสียงของแคมป์เรียบเฉย แต่กลับทำให้คนรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น
จอร์จเหงื่อตก หัวใจเต้นรัว “ขอโทษครับท่านประธาน ผมจะรีบไปสืบเดี๋ยวนี้ครับ”
“ไปเถอะ โดยเฉพาะเรื่องของสุภัคแห่งตระกูลสมิทธิ์”
“ครับ”
สองวันต่อมา ดารินและสุภัคแต่งกายอย่างหรูหราเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยง
คืนนี้ สุภัคแต่งตัวให้ดารินสวยจนตะลึง เธออยู่ในชุดราตรียาวสีดำทรงหางปลาจากแบรนด์ห้องเสื้อชั้นสูง กระเป๋าถือสีขาว ผมยาวถูกรวบไว้หลวมๆ ด้วยกิ๊บติดผมคริสตัล ปล่อยปอยผมที่ม้วนเป็นลอนเล็กน้อยลงมาสองข้าง การแต่งหน้าโทนดุเล็กน้อยขับให้ใบหน้าเล็กๆ ของเธอดูงดงามยิ่งขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้สวมเครื่องประดับใดๆ แต่กลับดูเรียบง่ายและสง่างาม มีเสน่ห์ที่น่าทึ่งและหรูหราไปอีกแบบ
ทันทีที่ดารินก้าวเข้ามาในงาน ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว สีหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความทึ่ง
“คืนนี้เธอต้องทำตัวดีๆ ต้องฟังฉัน ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะปีนขึ้นไปเกาะคุณแคมป์ได้แล้ว แต่ถ้าเขาเบื่อเธอเมื่อไหร่เธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย เพราะฉะนั้น เธอต้องหาตัวเลือกสำรองไว้หลายๆ คน” สุภัคทำหน้าเจ้าเล่ห์และขู่ด้วยเสียงที่กดต่ำ
