บทที่ 96 เริ่มจากเด็ก

ดารินหัวเราะทั้งน้ำตา เธอโอบกอดแกนย่าน้อยเข้ามาในอ้อมกอด แล้วตบหลังเบาๆ เพื่อปลอบประโลมว่า "พี่ต้องขอบคุณแกนย่าน้อยสำหรับวันนี้ ที่ช่วยครูระบายความโกรธ ครูรู้สึกซาบซึ้งใจมากจริงๆ"

เมื่อได้ยินดาริงขอบคุณตัวเอง สายตาอันหม่นหมองของกันยาก็สว่างขึ้นในทันที "จริงเหรอคะ? พี่คิดว่าฉันช่วยพี่ได้จริงๆ เหรอคะ?...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ