บทที่ 11 Chapter 11 ไม่กลับ

อุตส่าห์ได้แต่จดๆ จ้องๆ อดเปรี้ยวไว้รอหวาน เรื่องอะไรจะปล่อยให้เธอลอยนวลหนีไปสบายใจเฉิบ

รอก่อน... ไม่นานนี้หรอก

มุมปากที่ยกแล้วกดลึกแวบหนึ่งอยู่ในสายตาของพันแสงเข้าพอดี หัวหน้าคนงานหนุ่มได้แต่ลอบยิ้ม มั่นใจแล้วว่า สิ่งที่เขาคิดนั้นถูกต้อง

สามเดือนต่อมา...

“ตอนนี้ไร่พฤกษ์พนาเป็นที่รู้จักกันมากขึ้นเยอ...