บทที่ 20 Chapter 20 ถูกบังคับกลับไร่

“เด็กน้อยเอ๊ย... ตัวแค่นี้ โตมาพยศเสียด้วยนะ หึหึ”

มันเป็นความพยศที่ทำเขารุ่มร้อนเลยล่ะ โรมรันจูบแก้มนุ่มเบาๆ ปัดริมฝีปากลวนลามคนหลับหาความชื่นใจ เธอขยับซุกตัวเข้าหาไออุ่น เขาจึงกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น จูบปากอิ่มหนักๆ

ถึงเวลาเมื่อไหร่ พ่อจะกอดให้ขาดใจเลย น่ารักแบบนี้

โรมรันชำเลืองมองหน้างอง้ำของคนน...