บทที่ 110 110

“ไยต้องกลัวด้วยเล่า ก็แค่เด็กคนหนึ่งข้าย่อมให้ความเมตตาต่อเขาได้อยู่แล้ว” อยากร้ายก็ร้ายมา นางไม่กลัวหรอก “แต่ข้ารับไว้ได้แค่เด็กเท่านั้น ส่วนแม่อย่างเจ้า.. เมื่อคลอดลูกแล้วก็ควรกลับบ้านเกิดไปซะ อย่าได้เสนอหน้ามาให้ข้าเห็นอีก”

เจ็บจนหน้าชากับการดูถูกเหยียดหยาม แต่คนอย่างนางเดินหน้าแล้วไม่มีการถอยหล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ