บทที่ 3 บทที่ 3.

อะไรนะ เดินทางวันมะรืนนี้.. นี่ก็เท่ากับว่าเธอจะมีเวลาเตรียมตัวไปเชียงรายแค่วันเดียวและทุกอย่างไม่ว่าที่พัก สถานที่ทำงานรายละเอียดของงานก็พร้อมสำหรับการเริ่มงานทันที นั่นคือเมื่อไปถึงทุกอย่างจะพร้อมสำหรับเธอ แต่ว่ามันเร็วไปไหม.. ใครจะเตรียมตัวทันไปซ้ำเธอยังต้องทำงานที่นั่นตั้งเกือบห้าเดือน แล้วงานทางนี้ล่ะ หญิงสาวคิดอย่างกังวล จริงอยู่แม้ว่าบ้านเกิดครอบครัวของตนจะอยู่ที่นั่น แต่เธอก็ยังอยากหาประสบการณ์ในการทำงานในเมืองกรุงแห่งนี้ก่อนอีกสักปีหรือสองปีนี่ก่อนจะกลับไปทำงานที่บ้านเกิดของตนจริงๆ มุกรวีก็เหมือนๆ กับสาวน้อยทั่วไปที่พอเรียนจบก็อยากทำงานในเมืองกรุงเพื่อหาประสบการณ์หรือเพราะยังติดความศิวิไลซ์ในเมืองหลวงของไทย...

“ไม่ต้องห่วง งานทางนี้มีคนทำหน้าที่แทนคุณ และหากเมื่อคุณกลับมาคุณก็จะต้องเลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นอยู่แล้ว ฉะนั้นไม่ต้องห่วงงานทางนี้” เขาพูดเหมือนมานั่งอยู่ในใจเธอ

“แต่ว่า เอ่อ มันเร็วไปไหมคะ คือไข่มุก เอ๊ย ดิฉันตั้งตัวไม่ทันและไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลย”

“สรุปคือคุณจะไม่ไป”

“เอ่อ คือ ไม่ใช่ค่ะ แหม โอกาสดีๆ แบบนี้มาถึงใครจะไม่ไปล่ะคะ เพียงแต่ดิฉันไม่ทันได้เตรียมอะไรก็เท่านั้น”

“ไม่ต้องเตรียมอะไรหรอกคุณไข่มุก เพราะที่นั่นมีทุกอย่างพร้อมสำหรับคุณ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงปรกติ พิศมองใบหน้าหวานซึ้งดวงตากลมโตสุกใสของหญิงสาวตรงหน้าอย่างหมายมาดโดยที่มุกรวีไม่ทันได้เห็นเพราะมัวแต่ก้มอ่านเอกสารตรงหน้า...

เธอทำให้เขาร้อนรุ่มโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย ให้ตายสิ แค่มองก็ทำให้เลือดร้อนๆ และความปรารถนาก็แล่นพล่านไปทั้งกาย อีกทั้งกลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายสาวซึ่งเขาไม่เคยได้กลิ่นจากกายของผู้หญิงไหนนั่นอีกมันทำให้เขาอยากคลุกเคล้าดอมดม ผิวขาวเนียนละเอียดเปล่งปลั่งดูยวนยั่วให้สัมผัส... เขาอยากรู้นักว่ามันจะเนียนนุ่มมือเพียงใด ไอศูรย์คิดขณะมองหญิงสาวที่มัวแต่สนใจเอกสารในมือ...

i

“เอ่อ ท่านประธานคะ จะเดินทางไปพร้อมดิฉันจริงๆ หรือคะ” มุกรวีเอ่ยถามชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ และใกล้จนได้กลิ่นกายของบุรุษเพศซึ่งก่อกวนจิตใจให้ไหวหวามอย่างน่าละอาย

หากได้สูดกลิ่นของเขาแบบชิดใกล้กว่านี้จะรู้สึกอย่างไรนะ... เธอบ้าไปแล้วยายไข่มุกคิดแบบนี้ได้อย่างไร หญิงสาวเอ็ดตัวเองในใจพลางเงยหน้ามองร่างสูงใหญ่ของเขาซึ่งข่มให้เธอดูตัวเล็กลงโดยปริยาย และชายหนุ่มข้างๆ นี้ก็ทำให้มุกรวีรู้สึกเหมือนยืนข้างยักษ์ใหญ่เพราะตอนนี้เขาหน้าบึ้งตึงเหมือนยักษ์ที่กำลังหิวอย่างไรอย่างนั้น แต่มุกรวีไม่อาจรู้ตัวหรอกว่าตนนั้นคิดถูกแล้ว เพราะไอศูรย์เป็นยักษ์ซึ่งพร้อมจะเขมือบเนื้อหวานๆ ของเธอนั่นล่ะ…

“ใช่.. หรือว่าคุณมีปัญหา แล้วผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่า ให้เรียกผมว่าอย่างไร”

“คือ ดิฉัน ไข่มุก...” หญิงสาวอึกอักแล้วยิ่งต้องเบิกตาโตเมื่อเขาฉวยข้อมือเล็กของตนให้เดินตามเขาไปยังรถยนต์คันหรูรุ่นใหม่ล่าสุดซึ่งมาจอดรับถึงหน้าบ้านพักหลังเล็กซึ่งเธออยู่กับเพื่อนรักสองคน

“เฮ้ย ไข่มุกจะไปไหนน่ะ แล้วนายนั่นเป็นใคร หยุดนะโว้ย นั่นแกจะพาเพื่อนฉันไปไหนปล่อยเพื่อนฉันนะไอ้พวกมาเฟียข้ามชาติ..” เสียงร้องโวยวายของ อรอลิน เพื่อนรักซึ่งเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กที่เพิ่งตื่นแล้วลงมาหาน้ำดื่มแล้วเห็นว่าเพื่อนรักกำลังถูกผู้ชายจับจูงไปหน้าตาเฉยก็เกิดตกใจคิดว่าเพื่อนรักจะถูกฉุดลักพาตัวก็ร้องโวยวาย ร่างบางในชุดนอนกางเกงลายการ์ตูนโดเรมอนตรงเข้าหยิบร่มคันใหญ่ใต้บันไดแล้วปรี่เข้าไปหาร่างสูงของผู้ชายคนนั้น ตั้งใจจะฟาดผู้ชายแปลกหน้าร่างสูงใหญ่ที่กำลังจูงมือเพื่อนรักของตนไปยังรถยนต์คันใหญ่ซึ่งติดเครื่องรออยู่โดยไม่สนใจอะไร ตอนนี้อรอลินต้องการเพียงปกป้องเพื่อนรักเท่านั้น