บทที่ 6 บทที่ 6.
“นี่คุณ... คุณมัน...หลงตัวเองที่สุด ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นกับคุณสักนิด” หญิงสาวแย้งเขาตาโต นี่เขาแอบสังเกตเธอด้วยหรือไร มุกรวีหน้าแดงแปร๊ดอย่างขัดเขิน อับอายนักที่เขาพูดเหมือนรู้ความในใจเธอ แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอแอบมองเขานะ...
“แน่ใจหรือ ว่าไม่คิดอะไรกับผมจริงๆ แล้วทำไมแอบมองผมบ่อยๆ ล่ะ แล้วยังแอบทำตาหวานใส่ผมด้วยยามที่ผมเผลอตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา”
“คุณ...บ้า ไข่มุกไม่ได้ทำแบบนั้นเสียหน่อย” เธอบ่นอุบอิบกับตัวเองอย่างอับอาย มุกรวีหมดคำพูดที่จะมาตอบโต้กับไอศูรย์คิดไม่ออกเลยว่าจะตอบโต้เขาอย่างไรดีหันไปทางไหนก็ดูเหมือนไอศูรย์ได้วางกับดักไว้หมดแล้วและสิ่งที่เขาพูดก็ทำให้เธอได้อายนัก
“เอาล่ะ กลับกันเถอะ คืนนี้ผมจะให้เวลาคุณกลับไปนอนที่ห้องพักเป็นคืนสุดท้าย แล้วพรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพฯ กัน แล้วหลังจากนั้นคุณก็ต้องมาอยู่กับผมที่คอนโด”
“ฉันไม่มีทางทำแบบนั้น”
“อ้อ แล้วก็เปลี่ยนจากฉันมาเรียกแทนตัวเองว่าไข่มุกอย่างที่เคยใช้กับคนอื่น แล้วก็เรียกผมว่าไอก็พอ เข้าใจใช่ไหม”
“ไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจด้วย ฉันจะฟ้องพี่ชายฉันให้มาจัดการกับคุณ รับรองว่าคุณจะไม่มีทางทำอะไรฉันได้”
“เอาเลย ผมไม่กลัวใครอยู่แล้ว และหากคุณจะฟ้องพี่ชายจริงๆ ละก็ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ผมเผด็จศึกคุณเลยเสียดีมั้ย จะได้สมอ้างกับข้อหาที่จะโดนกระทืบหน่อย” ไอศูรย์พูดพลางเดินเข้ามาหาร่างบางช้าๆ เมื่อหญิงสาวสะบัดหลุดจากอ้อมแขนของเขาได้ก็เถียงฉอดๆ หากแต่ริมฝีปากแดงเรื่อที่ขยับไปมานั้นก็ทำให้เลือดร้อนๆ ของเขาเดือดพล่านด้วยความปรารถนา
ให้ตายเถอะ.. เขาร้อนรุ่มไปด้วยความต้องการครอบครองเธอถึงเพียงนี้เชียวหรือทั้งๆ ที่เขาเคยควงหญิงสาวมาหลายคน และแต่ละคนดีกรีความร้อนแรงนั้นไม่ต้องพูดถึงอีกทั้งสาวๆ เหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาล้วนแล้วแต่ยวนตายวนใจให้อยากคลุกเคล้าและมากด้วยประสบการณ์ หากแต่หญิงสาวตรงหน้าเขา มุกรวีหญิงสาวที่แสนจะธรรมดา การแต่งกายของเธอหรือก็มิดชิดไม่ได้โชว์เนื้อหนัง จูบก็ไม่เป็นสับปะรดซ้ำเงอะงะไม่รู้จักเอาใจ แต่ความปรารถนาในตัวเธอกลับมากมายจนเขาแทบระเบิดเพราะความอึดอัดที่พยายามเก็บกักความต้องการในตัวเธอไว้
“หยุดนะ หยุดอยู่ตรงนั้นเลย ไม่อย่างนั้นฉันร้องให้คนช่วย”
“ใครจะมาช่วยคุณได้ไข่มุกในเมื่อร้านทั้งร้านนี้ผมเหมาหมดแล้วไม่สังเกตหรือว่ามันนี้ไม่มีใครอยู่ที่นี่นอกจากเรา”
“คุณ...” หญิงสาวอึ้งกับคำพูดของเขาแล้วกวาดตามองรอบๆ ร้านอาหารสไตล์ล้านนาอันหรูหราแห่งนี้ก็พบว่าที่นี่ไม่มีใครนอกจากเขาและเธอจริงๆ
“ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์มือถือหรืออะไรของคุณตอนนี้มันจะอยู่ในความดูแลของผมตอนแรกก็ว่าจะให้เวลาสักวัน แต่เมื่อคุณคิดจะเล่นงานผม ผมก็ต้องป้องกันไว้ก่อน เอาล่ะ จะกลับบ้านเลยหรือว่าจะอยู่ทานอาหารก่อนดี...”
“คนบ้า เผด็จการ”
“ผมยอมรับทุกข้อกล่าวหา ว่าไง.. จะอยู่ทานอาหารหรือทำอย่างอื่นต่อดีล่ะ” ไอศูรย์พูดยิ้มๆ ดวงตาคมพร่าพรายด้วยความปรารถนาจนมุกรวีหายใจติดขัดใบหน้าที่แดงก่ำอยู่แล้วนั้นร้อนผ่าวราวกับจะมอดไหม้เพราะประกายตาคู่คมนั้น
ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่มุกรวีมาทำงานประจำที่นี่ เขาได้มีโอกาสสัมผัสเธอบ้างตามประสาคนเจ้าเล่ห์คอยหาโอกาสงามๆ ให้ตัวเอง แต่มันก็แค่กอดจูบธรรมดา ซึ่งเขาต้องใช้แรงกำลังบังคับให้เธอยินยอม ในช่วงแรกนั้นโรงแรมเพิ่งเปิดใหม่อะไรก็ยังไม่เข้าที่เข้าทางทำให้เขาไม่มีโอกาสได้ทำตามใจปรารถนามากนัก เพราะถึงอย่างไรคนอย่างไอศูรย์ก็ไม่ปล่อยให้โอกาสในการทำเงินและการขยายตัวทางธุรกิจสะดุดโอกาสดีๆ ก็ต้องรีบฉวยแต่เรื่องบริหารเสน่ห์ก็ไม่พลาดเช่นกัน
เมื่อตอนนี้ทุกอย่างเริ่มลงตัวแล้วถึงเวลาที่เขาจะได้ทำอย่างที่ใจปรารถนาเสียทีต่อให้ต้องใช้กำลังบังคับเธอก็ตาม อีกย่างเขาเห็นว่ามีพ่อเลี้ยงหนุ่มซึ่งทราบมาว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอมาเกาะแกะกับมุกรวีมากเกินความจำเป็นยิ่งทำให้ไอศูรย์ไม่อยากรออีกต่อไป สายตาผู้ชายด้วยกันดูออกว่า เคียงภู คิดอย่างไรกับมุกรวี และเขาไม่มีทางให้ใครมาขัดขวางความต้องการของตนแน่ๆ
