บทที่ 8 บทที่ 8.

“กะ ก็ ฉันบอกแล้วว่าจะลาออก ไม่ทำงานกับคุณ.. แล้วคุณเข้ามาได้อย่างไร ออกไปนะ” หญิงสาวบอกเขาขณะล่าถอยไปเรื่อยๆ แม้จะทำเสียงแข็งใส่เขาแต่ภายในใจกลับสั่นระรัว ดวงตางามมองหาทางหนีทีไล่ แต่ก็พบว่าตนเองก็ปิดบ้านเสียแน่นหนาเพราะว่าอยู่คนเดียวและก็เพิ่งตื่นตอนที่เขาเคาะประตู ชุดที่สวมก็มีเพียงเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางกับกางเกงขาสั้นกุดที่เธอมักใส่นอนประจำด้วยทั้งบ้านมีกันเพียงสองคนกับอรอลินมุกรวีจึงแต่งตัวสบายๆ ที่สำคัญ เธอโนบรา...

ในขณะเดียวกันดวงตาคมกวาดไล้ไปทั่วเรือนร่างของหญิงสาวแล้วรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาทันที เพียงแค่มองเธอเขาก็ร้อนไปทั้งกายแกร่ง ทรวงอกอวบอิ่มที่ไหวระริกเห็นอยู่ภายใต้เสื้อตัวบางนั้นยั่วใจยิ่งนัก เรียวขาเสลาขาวเนียนนั่นอีกมันจะรู้สึกอย่างไรนะหากมันมาโอบรัดรอบเอวสอบของเขายามเขาโถมกายแกร่งเข้าหาความอ่อนนุ่มแสนหวานของเธอ ไอศูรย์คิดไปไกลเพียงแค่เห็นเธอ มุกรวีไม่ต้องทำอะไรเลยก็ทำให้เขาร้อนรุ่มจนแทบอยากจะกระโจนใส่ร่างงามตรงหน้า

“หากผมจะไปก็ต้องมีคุณไปด้วย จำได้ว่าเราคุยกันแล้วนะ ก่อนกลับมาคุณก็ทำท่าว่าเข้าใจสิ่งที่เราคุยกันไม่ใช่หรือ มุกรวี”

“ก็... ฉัน เอ่อ คุณเข้ามาในบ้านฉันได้อย่างไร นี่มันบุกรุกชัดๆ” หญิงสาวไม่สนใจจะตอบคำถามของเขาพยายามหาทางถ่วงเวลาเพื่อคิดหาทางเอาตัวรอดเพราะไอศูรย์ดูน่ากลัวเหลือเกินแววตาของเขาร้อนแรงจนเธอแทบหัวใจละลายด้วยความหวั่นไหว ไอศูรย์เอาจริงแน่ๆ คราวนี้เธอจะทำอย่างไรให้รอดพ้นเงื้อมมือเขาได้นะ มุกรวีคิดพลางถอยหนีร่างสูงที่ดูจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และเธอก็หมดทางหนีลงเรื่อยๆ เช่นกันเมื่อแผ่นหลังบางชนผนังตอนนี้เธอก็จนมุมแล้วจริงๆ

“คุณไม่มีสิทธิ์เปลี่ยนใจ หรือมีทางเลือกอื่น คุณก็รู้นี่ไข่มุก หากผมต้องการอะไร ก็ต้องได้ แล้วคิดหรือว่ารั้วแค่นี้จะกั้นผมได้ คิดผิดแล้วล่ะคนสวย..” ชายหนุ่มกักหญิงสาวไว้ด้วยร่างหนาของตน แขนแข็งแรงเท้าผนัง เท่านั้นมุกรวีก็เหมือนตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มใกล้เข้ามาจนเธอตาพร่า หัวใจหวิวๆ ราวจะเป็นลม

โอ... ไอศูรย์ช่างหล่อเหลาเหลือเกิน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ลอยปะทะจมูกยิ่งทำให้เธอแทบไร้เรี่ยวแรงต่อต้านขัดขืน มุกรวีพยายามยันร่างหนาไว้ด้วยแขนที่อ่อนแรง

“คุณ... อะ...” เสียงหวานหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวประทับลงมาอย่างถนัดถนี่มือหนารวบเอวบางเข้าชิดร่างแกร่ง ลิ้นร้ายกาจฉกชิมดูดดื่มความหวานจากปากสาวระเรื่ออย่างหิวกระหาย ดูดดึงความหวานล้ำทุกหยาดหยดจากเรียวลิ้นไร้เดียงสา มือหนาร้อนราวเปลวไฟลูบไล้นวลเนื้อตรงเอวบางอย่างหยอกเย้าแล้วค่อยๆ สอดซุกเข้าไปในชายเสื้อตัวบางเพื่อกอบกุมเนินเนื้อหนั่นแน่นนุ่มหยุ่นราวสปริงชั้นดีที่เบ่งบานราวรอคอยเขา ยอดทรวงที่แข็งชันถูกนิ้วร้ายเคล้นคลึง ไม่แพ้สะโพกตึงแน่น ร่างสาวอ่อนระทวยเหมือนร่างกายไร้กระดูกหากไอศูรย์ไม่โอบกอดเธอไว้ป่านนี้เธอคงทรุดลงไปกองกับพื้นให้ได้ขายหน้ากันล่ะ

ไอศูรย์หลงใหลไปกับความหวานล้ำที่ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้งเมื่อลิ้มลอง เธอร้อนเร่าเมื่ออยู่ใต้ร่างเขา ความหวานใสไร้เดียงสาของเธอทำลายกฎทุกข้อของเขา มุกรวีจะต้องเป็นของเขาเพราะเขารอต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ หากมุกรวียังไม่ยอมแต่โดยดี เห็นทีคงต้องใช้การบังคับกันล่ะใครจะว่าเขาบ้าเพราะผู้หญิงคนเดียวคนนี้ก็ยอม

“ผมให้เวลาคุณตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย มุกรวี ว่าจะเป็นผู้หญิงของไอศูรย์ อเล็กซิโอ กัสซินี ดีๆ หรือว่าจะต้องให้ผมใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดกับคุณและเพื่อนของคุณ” ไอศูรย์ถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากบวมเจ่อและแดงเรื่อนั้นอย่างตัดใจ เพราะกลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็มุกรวีช่างหอมหวานและน่าปรารถนาถึงเพียงนี้ เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือแน่ๆ หญิงสาวที่เพิ่งจะตื่นจากภวังค์หวามไหว มองเขาตาโตความวาบหวามเมื่อครู่หายไปทันทีเมื่อเจอคำขอร้องแกมบังคับนั้น

“เผด็จการที่สุด คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งมาให้คนอื่นทำโน่นทำนี่คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตของไข่มุกนะคะ”

“ต่อไปนี้ผมจะเป็น ไข่มุก ผมได้เลือกให้คุณแล้ว และคุณก็ปฏิเสธมันไม่ได้ด้วย คุณก็รู้ว่าผมสามารถทำอะไรได้บ้าง” ชายหนุ่มพูดอย่างหนักแน่นพร้อมกับกระชับร่างบางเข้าแนบอกแกร่งตอนนี้ร่างเธอแทบหลอมละลายไปกับอกกว้างนั้น หญิงสาวหน้าแดงทั้งขัดเขินและอับอายที่ร่างตนเองตื่นเพริดไปกับการเล้าโลมของเขาซ้ำตัวเธอยังอยู่ในชุดที่ล่อแหลมและยังอยู่ในห้องนอนของตัวเองอีกด้วย ช่างน่าหวาดเสียวนัก หญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างสับสน ทำไมไอศูรย์ถึงเลือกเธอ...

“ทำไมต้องเป็นไข่มุล่ะคะ”

“ผมเคยบอกไข่มุกไปแล้วนะว่าทำไมและคุณปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าคุณไม่ชอบผม คุณชอบที่ผมจูบคุณและชอบ...” ชายหนุ่มลากเสียงยาว ใช้ปลายนิ้วพันเรือนผมนุ่มเล่นอย่างเพลิดเพลินแม้ร่างกายแทบจะแตกร้าวเพราะความต้องการเธอก็ตาม