บทที่ 1 ตอนที่ 1

สะใภ้แม่ลูกอ่อน พิศวาสลับกับพ่อสามี พ่อผัวคลั่งสวาท(ลุงใหญ่) ความลับในห้องเล็ก นายฝรั่งฝังใจ พิศวาสใช้หนี้

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้​เขียน

Alejandro

ไม่​อนุญาต​ให้​สแกน​หนังสือ​

หรือ​คัด​ลอก​เนื้อหา​ส่วน​ใด​ส่วน​หนึ่ง​ของ​หนังสือ

เว้น​แต่​ได้​รับ​อนุญาต​จาก​เจ้าของ​หนังสือ​เท่านั้น

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

เราเตือนท่านแล้ว

“อีกนิดลุงจ๋า… เอาหนูแรงๆ แทงหนูลึกๆ… หนูอยากจะตายอยู่แล้ว อย่าปรานีหนู”

หลานสะใภ้แม่ลูกอ่อนเรียกร้องออกมาอย่างไม่อาย เมื่อโดนลุงจอมทั้งเบิร์นและดูดนมอย่างหื่นกระหาย ปลุกกระตุ้นความปรารถนามืดดำที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในใจของหล่อนมานาน

และตอนนี้… น้ำผึ้งรู้สึกราวกับว่ามีผู้หญิงร่านราคะอีกคน ซ่อนเร้นอยู่ในตัวตนด้านมืดของหล่อนมานาน รอวันที่จะเผยความปรารถนาอันร้อนแรงออกมาก็ตอนที่โดนผู้ชายบ้ากาม เซ็กส์จัด และมีอวัยวะเพศ ใหญ่ยาวราวกับแขนเด็ก บุกเข้าจู่โจมปลุกปล้ำหล่อนอย่างดิบเถื่อน

สะใภ้

แม่ลูกอ่อน

พุทธศักราช 2562

ที่บ้านไม้สักหลังใหญ่แห่งหนึ่ง ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางไร่อ้อยในจังหวัดสุพรรณบุรี

“นี่ไง… บ้านที่พี่เคยอยู่มาตั้งแต่ตอนเด็กๆ… เห็นแล้วเป็นไง… ผึ้งจะอยู่ได้ไหม”

‘กวินทร์’ เอ่ยถาม ‘น้ำผึ้ง’ เมียสาววัยยี่สิบต้นๆ ที่ตอนนี้เป็นแม่ลูกอ่อน กำลังอุ้มลูกชายในวัยหนึ่งขวบไว้ในอ้อมแขน หลังจากพากันเดินทางออกจากกรุงเทพฯ เมื่อตอนบ่ายด้วยรถกระบะส่วนตัวที่กวินทร์เป็นคนขับ ใช้เวลาเดินทางร่วมสามชั่วโมงก็มาถึงบ้านเกิดที่จังหวัดสุพรรณบุรี

“อยู่ได้สิจ๊ะ… อันที่จริงก็ไม่ได้ห่างไกลความเจริญเท่าไร… ”

น้ำผึ้งตอบสามี ด้วยหล่อนจินตนาการเอาไว้ว่าบ้านของกวินท์น่าจะมีสภาพภูธรมากกว่านี้ หรือพูดตรงๆ ก็คือน่าจะบ้านนอกกว่านี้ แต่เท่าที่รถแล่นผ่านมาก็เห็นว่ามีห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง เลยมาก็เป็นตลาดเล็กๆ ตลอดสองข้างทางไม่ได้ทุรกันดารอย่างที่นึกกลัว

“โน่นไง… ลุงมาโน่นแล้ว… ลุงจอมครับ”

‘ลุงจอม’ คนที่กวินทร์กำลังทอดสายตามองออกไปพร้อมกับเสียงตะโกนทักทาย ก็คือชายผู้มีพระคุณ

ลุงจอมคือคนที่เลี้ยงดูกวินทร์มาตั้งแต่เล็ก มีศักดิ์เป็นญาติห่างๆ ฝ่ายพ่อ หลังจากพ่อกับแม่ของกวินทร์เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่กวินทร์เพิ่งมีอายุได้เพียงสิบขวบ ลุงจอมก็อาสาเลี้ยงดูกวินทร์แทนพ่อแม่ที่จากไป ด้วยสงสารลูกกำพร้า แกรักและเอ็นดูกวินทร์ไม่ต่างจากลูกในไส้

“ไอ้วินทร์… ”

ลุงจอมตะโกนเรียกหลานชาย ดีใจที่ได้เจอกัน เพราะว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกับก็ปีกว่าล่วงมาแล้ว ตอนนั้นกวินทร์ยังไม่มีเมียด้วยซ้ำ

“ผึ้ง… นี่ลุงจอม”

กวินทร์แนะนำภรรยาให้รู้จักกับลุงจอมซึ่งมีศักดิ์เป็นพ่อบุญธรรม

“สวัสดีค่ะคุณลุง… ”

น้ำผึ้งส่งลูกให้สามีอุ้ม ยกมือไหว้ชายร่างสูงใหญ่ ด้วยเขาเปลือยอก นุ่งเพียงกางเกงขาก๊วย ทำให้เห็นรูปร่างกำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้าม ลายสักรูปพญาเสือโคร่งที่อกยิ่งทำให้ชายผู้นี้ดูขรึมขลัง ใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามสะดุดตา ไม่ว่าจะมองมุมไหนมีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว

“ไหว้พระเถอะหนู”

ลุงจอมยกมือขึ้นรับไหว้ ความสะสวยของหลานสะใภ้ทำให้แกตะลึงมองด้วยความลืมตัว สายตาจับจ้องมองใบหน้าสะสวยสะดุดตา ค่อยๆ กวาดสายตาลงมาหยุดอยู่ที่ทรวงอก สะดุดตากับสองเต้าอวบคัด เบียดอัดกันแน่นอยู่ภายใต้เสื้อผ้าฝ้ายสีครีม มองเห็นจุกหัวนมแทงตุงขึ้นมาจากยอดอกทั้งสองข้าง เห็นคราบน้ำนมเป็นวงชื้นเพราะว่าหล่อนโนบรา

“ลูกชายเอ็งน่ารักจัง… กี่ขวบแล้วนี่”

เมื่อฉุกคิดขึ้นได้ว่าออกจะเป็นการเสียมารยาทที่เผลอจ้องนมของหลานสะใภ้ด้วยความลืมตัว ลุงจอมรีบดึงสายตาออกมาจากสิ่งที่ทำเอาใจเต้น ท่อนเอ็นคัดแข็งขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ รีบเปลี่ยนเรื่องมาที่หลาน

“เจ้าทาโร่อายุได้ขวบนิดๆ ครับ”

กวินทร์ตอบ ลุงจอมเอื้อมมือรับเด็กน้อยมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

“โอ้ว… น่ารักน่าชังเหลือเกินหลานปู่ ดูสิพ่อคุณเอ๊ย ผิวพรรณขาวดีจัง ขาวได้แม่นะเนี่ย”

กล่าวพลางเหลือบมองมาทางแม่ของเด็กแวบหนึ่ง รู้สึกสะดุดตากับผิวพรรณของน้ำผึ้งที่ขาวผ่องนวลเนียน อีกทั้งทรวดทรงองค์เอวก็อะร้าอร่าม นึกชมกวินทร์ว่าช่างตาถึงเสียนี่กระไร ไอ้หลานชายคนนี้หาเมียได้สวยเหลือเกิน

“มาถึงเหนื่อยๆ เข้าบ้านกันเถอะ”