บทที่ 60 ตอนที่ 60

“ช่างเถอะ... ตอนนี้ข้าเบามือไม่ได้แล้ว ก็เอ็งเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน”

เชิดรู้ว่าอารมณ์ของตัวเองกำลังพลุ่งโพลงเกินกว่าจะนึกถึงสิ่งอื่นใดเหมือนอย่างที่ราตรีว่า จึงตั้งหน้าตั้งตากระหน่ำความแข็งแกร่งเข้าใส่ร่างของหล่อนไม่ยั้ง

“ฉันจะถึงแล้วพี่เชิด”

ราตรีให้สัญญาณ แผ่นหลังบอบบางแอ่นระแน้ กระถดบั้นท้ายเข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ