บทที่ 10 ตอนที่10

ทำให้สีหน้าคุณหญิงวันนี้มีแต่รอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัดทั้งลูกแก้วและพลอยไพลินเห็นคุณหญิงมีรอยยิ้มก็ใจชื้นขึ้นมาที่ทำให้คนที่เครียดกับลูกชายมีรอยยิ้มขึ้นมาได้บ้างและหวังว่าที่คุณหญิงจะได้เลี้ยงและได้อยู่กับยัยหนูชมพูคงทำให้คุณหญิงลืมเรื่อเครียดๆไปได้บ้างเหมือนกัน

ถึงวันนี้พลอยไพลินจะไม่เห็นลูกชายของคุณหญิงมาทานข้าวที่นี่แต่ก็รู้ว่าชื่อพอลเพราะได้ยินจากที่นมนิดเรียกและก็ไม่ได้คิดจะถามด้วยว่าทำไมลูกชายคุณหญิงถึงไม่มาทานข้าวก็คงจะเป็นอย่างที่คุณหญิงละนมนิดพูดจริงๆที่ลูกชายตัวดีของคุณหญิงเอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องเธออยากจะเห็นหน้าชายคนนี้จริงๆวันๆอยู่ไปได้ยังไงแต่ในห้องดีแต่ทำตัวให้แม่เป็นห่วง

หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จพลอยไพลินก็ขอตัวกลับมาปั๊มนมให้ลูกสาวตัวกลมพร้อมบอก Stock นมกับนมนิดว่าอยู่ตรงไหนจะได้หยิบถูกเมื่อลูกสาวของเธอร้องหิวนม

ครู่ต่อมา

พอจัดการธุระเสร็จแล้วเธอก็ปล่อยให้ลูกแก้วอยู่กับนมนิดช่วยกันเลี้ยงแพรชมพูส่วนเธอก็เข้ามาหาดวงแขเพื่อที่จะเข้ามาดูอาการลูกชายของคุณหญิงว่าอยู่ขั้นไหนและจะรักษาอย่างไรถึงเธอจะเป็นแค่พยาบาลแต่เพราะความใฝ่รู้เธอจึงชำนาญการรักษาทางกายภาพบำบัดและรักษาด้านอื่นๆเธอก็รักษาได้ดีอีกด้วย

“เรียบร้อยแล้วเหรอหนูพลอย”

“ค่ะคุณแม่พลอยพร้อมแล้วค่ะ”   พลอยไพลินเอ่ยด้วยสีหน้าที่มุ่งมั่น

“ก่อนที่หนูพลอยจะเข้าไปเจอตาพอลแม่ขอพูดอะไรอย่างนึงได้ไหม”  ดวงแขยื่นมือไปจับมือเรียวของพลอยไพลิน

“ไม่ว่าลูกชายแม่จะไม่ยอมยังไงขอให้หนูพลอยรักษาพี่เค้าให้หายได้ไหมแม่ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว” ดวงตาของดวงแขตอนนี้เริ่มไหวระริกเมื่อมองไปที่พลอยไพลินเธอหวังเป็นอย่างมากว่าพลอยไพลินจะรักษาลูกชายเธอจนหาย

“....”  พลอยไพลินสัมผัสได้ถึงความห่วงลูกชายอย่างสุดหัวใจลูกชายของดวงแขคิดในใจว่านี่สินะความรู้สึกของแม่คนนึงแล้วลูกชายตัวปัญหาตอนนี้จะรู้ไหมว่าที่คนเป็นแม่ต้องเครียดอยู่ทุกวันนี้เพราะใคร

“พลอยรับปากค่ะลูกชายคุณแม่ต้องหายแน่นอนค่ะไม่ต้องห่วงแล้วห้องเค้าอยู่ทางไหนล่ะคะ”  พลอยไพลินรีบปากและอยากให้ดวงแขมั่นใจด้วยว่าเธอจะทำสำเร็จก่อนจะชะเง้อมองหาห้องของลูกชายตัวดีของดวงแข

“ห้องถัดจากห้องนั้นไปสองห้องน่ะจะ” ดวงแขพูดพลางชี้ไปที่ห้องของลูกชายเธอให้พลอยไพลินได้รู้

“เดี๋ยวแม่พาไป”  ดวงแขเอ่ยจบก็รีบลุกขึ้นเดินนำหน้าพลอยไพลินตรงไปที่หน้าห้องของแผ่นดิน

“ค่ะ”  พลอยไพลินเดินตามหลังดวงแขไปติดๆเธอคิดว่าไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอจะรักษาคนๆนี้ให้หายให้ได้พลางนึกถึงเรื่องที่ดวงแขเอ่ยเรื่องลูกชายเธอตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุมาก็เปลี่ยนเป็นคนละคนเจ้าอารมณ์สุดๆ เรื่องนี้เธอก็แอบหวั่นใจอยู่บ้างแต่ก็คงไม่เกินความสามารถของเธอที่จะรับมือ

ก๊อกๆๆๆ

แอ้ดดดดด

เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากลูกชายดวงแขเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปพลอยไพลินที่เดินตามหลังเข้ามาติดๆก็ต้องยกมือปิดจมูกเพราะกลิ่นแอลกอฮอลพลางมองไรรอบๆห้องมีแต่ขวดเหล้าวางเกลื่อนไปหมดเหลือบไปมองเห็นผู้ชายร่างใหญ่ผมยาวรุงรังนั่งรถเข็นหันหลังให้เธอและคนเป็นแม่เจ้าตัวอยู่

“นี่ตาพอลเมื่อไรจะเลิกดื่มเหล้าหนักสักทีล่ะ...นี่คงจะให้นายสนไปซื้อมาให้อีกล่ะสิแม่เผลอแค่แปปเดียวให้คนไปซื้อมาอีกแล้ว”

เมื่อดวงแขเห็นขวดเหล้าเกลื่อนห้องของลูกชายก็รู้ทันทีว่าพึ่งจะให้นายสนคนขับรถไปซื้อมาให้แถมยังรู้ด้วยว่าลูกชายเธอเองดื่มเหล้าแทนข้าวเช้าไปแล้วด้วย

“หันมาหาแม่เดี๋ยวนี้นะ...นี่หนูพลอยจะเป็นคนมารักษาและทำกายภาพบำบัดให้แก”  เสียงคำสั่งที่ปนโมโหของดวงแขทำเอาลูกชายตัวดีที่กำลังถือขวดน้ำเมาถึงกับหันรถเข็นกลับมาแทบไม่ทัน

ชายหนุ่มที่ผมเผ้ารุงรังหนวดเคราเต็มหน้าหันมาได้ก็เงยหน้ามองคนเป็นแม่ด้วยความชะงักงันเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวทียืนข้างแม่ของเขา..หญิงสาวคนนี้..คนที่สวยที่สุดในใจของเขาและก็สร้างบาดแผลในใจของเขาด้วยเช่นกันยิ่งมองหน้าเธอภาพเก่าๆและเรื่องเก่าๆมันย้อนเข้ามาในหัวสมอง

“พลอย” คำพูดแผ่วเบาที่ออกมาจากปากชายหนุ่มที่แทบจะไม่ได้ยินเสียงพูดชื่อหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้เธอก็จ้องหน้าเขาด้วยความตกใจอยู่เหมือนกัน

“...”   พลอยไพลินไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ที่ต้องมาเจอกับคนที่เธอเคยหนีเขามาถึงแม้ตอนนี้คนตรงหน้าจะเปลี่ยนไปมากแต่แววตาคู่นั้นเธอยังจำมันได้ดี..เธอไม่คิดว่าเธอจะมาเจอแผ่นดินที่นี่และในสภาพแบบนี้ด้วยซ้ำและถ้าเค้ารู้เรื่องลูกมันจะเป็นอย่างไรตอนนี้เธอคิดวนไปวนมาตีกันอยู่ในหัว

“นี่หนูพลอยจะเธอเรียนจบพยาบาลมาแม่ต้องการให้เค้ามารักษาแกตาพอล”

“ผมไม่รักษาและผมก็ไม่ให้ผู้หญิงคนนี้มารักษาผมด้วย”  แผ่นดินตั้งสติได้ก็ตะโกนชัดถ้อยชัดคำพร้อมมองจ้องที่หน้าของพลอยไพลินอย่างจริงจังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือกแต่ก็ยังเก็บอาการไว้

ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะดูเปลี่ยนไปมากขนาดนี้อารมณ์โมโหที่เธอไม่เคยเห็นด้านนี้ของเขามันทำให้ใจของเธอรู้สึกเจ็บอยู่นิดๆที่เขาปฏิเสธที่จะมีเธอเป็นคนรักษาเสียงแข็ง

“นี่ตาพอลแม่ขอล่ะเรื่องอารมณ์แกเบาๆลงบ้างเถอะ”