บทที่ 4 ตอนที่4

“คุณแม่”  ชายหนุ่มลูกครึ่งที่ตอนนี้หนวดเคราเฟิ้มหันมามองคนที่เข้ามาใหม่เมื่อรู้ว่าเป็นแม่ตนจึงผ่อนความโมโหลง

“คุณแม่ทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมาล่ะครับ”

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย เมื่อไรจะยอมรักษ.....”

“ผมง่วงครับ ขอพักผ่อนนะครับ”   คุณหญิงดวงแขยังพูดไม่จบประโยคแผ่นดินที่นั่งอยู่บนเตียงก็ทิ้งตัวลงนอนทันที

“นี่...”  ดวงแขที่กำลังจะเดินเข้าไปถึงตัวลูกชายก็โดนนมนิดดึงออกมาซะก่อน

“เอ่อ คุณหญิงคะปล่อยคุณหนูพักผ่อนเถอะค่ะ”  นมนิดเมื่อเห็นท่าไม่ดีเลยดึงคุณหญิงออกมาจากห้องก่อนที่แม่กับลูกจะทะเลาะกันอีกคู่หนึ่ง

“นี่ดูมันนะนิดดูคุณหนูของนิดนะ  หึ่ยยยยยย ฉันละเหนื่อยจริงๆ”  ดวงแขเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นค่อยๆหย่อนก้นลงโซฟาพร้อมบ่นลูกชายตัวดีอุก

“ปล่อยคุณหนูแกไปก่อนเถอะค่ะ คุณหญิง”  นมนิดที่ดูแลแผ่นดินมาตั้งแต่เด็กๆอดสงสารแผ่นดินที่เป็นแบบนี้ไม่ได้นมนิดคิดว่าคงต้องให้เวลาคุณหนูของเธออีกนิด

“เอ่อ แล้วคุณหญิงจะมาอยู่ที่นี่กี่วันคะ”

“ฉันจะอยู่จนกว่าตาพอลจะหาย คอยดูนะนิดฉันจะหาคนที่รักษาตาพอลให้หายจนได้”

คุณหญิงดวงแขทำท่าทางเอาจริง เพราะเธอก็อยากให้ลูกชายหายดีเหมือนกันถึงปากจะบ่นแต่ก็เป็นห่วงลูกชายคนเดียวอยู่ไม่น้อยเพราะเธอเองก็มีลูกชายเพียงคนเดียวแถมสามีก็มาจากไปอย่างรวดเร็วอีกทำให้คุณหญิงดวงแขไม่ค่อยมีเวลาให้กับลูกมากเท่าไรต่อจากนี้เธอจะกลับมาดูแลครอบครัวจริงจังซักที

“เฮ้อ..” นมนิดเห็นท่าทางคุณหญิงแล้วตอนนี้คงจะเอาจริงเล่นมาอยู่ที่นี่จนกว่าคุณหนูของเธอจะหายเธอนึกภาพไม่ออกเลยว่าใครจะเอาคุณหนูอยู่

“...”  หลังจากที่คุณหญิงดวงแขออกไปจากห้องของแผ่นดินแล้วชายหนุ่มก็พยุงตัวเองมาพิงอยู่กับหัวเตียงดังเดิม..พลางนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ปวดร้าวจนลืมไม่ลง

ชายหนุ่มยังนึกถึงใบหน้าหวานที่เขาจดจำไม่อาจลืมอยู่ทุกวันชายนั่งเหม่อเฝ้าถามตัวเองอยู่ทุกวันว่าเพราะเหตุใดเขาไม่ดีตรงไหนหญิงสาวจึงทิ้งเขาไปมีคนอื่นทั้งที่การคบกันกับเขาและเธอไม่มีวี่แววว่าจะมีเธอมือที่สาม

จนชายหนุ่มถึงขั้นขอเธอแต่งงานแต่เธอกลับปฏิเสธเขาและเธอขอให้เขาและเธอต่างคนต่างอยู่ แผ่นดินเมื่อรู้เช่นนั้นก็หูอื้อตาลายเหมือนโลกหยุดหมุนหัวใจของเขาแตกสลายไปหมดแล้วหลัง

จากที่หญิงสาวบอกเลิกเธอก็หายหน้าหายตาไปเมื่อเขาไปหาเธอที่บ้าน...ป้าเจ้าของบ้านเช่าก็บอกว่าเธอออกไปแล้วและไม่รู้ว่าไปไหนแต่มีจดหมายจากพลอยไพลินฝากไว้ให้เมื่อเขาอ่านก็รู้ทันทีว่าหญิงสาวมีคนรักอยู่แล้วที่ผ่านมามันคือเรื่องหลอกลวง

เรื่องเลวร้ายที่ได้รับรู้ทำให้เขาดื่มเหล้าจนเมาและขับรถจนเกิดอุบัติเหตุเดินไม่ได้และเขาก็ไม่ยอมรักษาคู่หมั้นของเขาที่บอกว่ารักเขานักหนาเมื่อเห็นสภาพของเขาก็รับไม่ได้จึงขอถอนหมั้นและไม่หันมาแลเขาอีกเลย

ซึ่งข้อนี้ชายหนุ่มไม่สนใจเพราะเขาก็ไม่ได้รักแม่สาวคู่หมั้นที่มีดีแต่หน้าตาอยู่แล้วชายหนุ่มที่เอาแต่ขลุกตัวอยู่แต่ในบ้าน ปล่อยหนวดเครารกรุงรัง กลบความหล่อไปจนหมดใครเห็นก็ต้องตกใจไม่กล้าเข้าใกล้ แม้แต่พยาบาลที่มารักษาก็ยังต้องกลัวคนไข้อย่างเขา

เช้าของอีกวัน

“แอ้ๆ  แอ้”  หนูน้อยแพรชมพูที่ใส่ชุดกระโปรงสีหวานคาดผมสีชมพูที่มีดอกไม้ติดอยู่นั่งตัวกลมอยู่ในรถเข็นเมื่อเห็นแม่ของตัวเองเดินมาหาก็ส่งเสียงเรียก อ้อแอ้ยิ้มหวานยกใหญ่

“ว่าไงจ้ะชมพู.. โอ้โห..น้าลูกแก้วจับเจ้าก้อนของแม่ใส่ชุดสีชมพูสวยจังเลยมาให้แม่หอมหน่อยซิคนเก่ง”   พลอยชมพูทำท่ายื่นมือไปจะอุ้มเจ้าก้อนกลมก็ยื่นแขนป้อมทั้งสองยื่นหาคนเป็นแม่ทันที

“เตรียมของให้ยัยหนูเสร็จแล้วใช่ไหมคะพี่พลอย เดี๋ยวแก้วไปเอารถออกเลยค่ะ”

“พี่เตรียมเรียบร้อยแล้วจ้ะเดี๋ยวเราไปกันเลยเผื่อคุณหญิงไปถึงก่อนให้ผู้ใหญ่รอมันจะดูไม่ดี”

ทั้งสามคนขับรถมาถึงที่บ้านแม่น้อยเป็นเวลาสองโมงเช้าพอดีเมื่อมาถึงพลอยไพลินก็รีบอุ้มเจ้าก้อนชุดชมพูฟูฟ่องเดินเข้ามาในห้องทำงานของแม่น้อยโดยมีลูกแก้วถือสัมภาระของแพรชมพูเดินตามหลังมาด้วย

“มากันแล้วเหรอลูก.. ไหน...คนสวยของยายมาให้ยายอุ้มหน่อยเร็ว”   หญิงร่างท้วมเมื่อเห็นพลอยชมพูเดินเข้ามาพร้อมลูกแก้วและเจ้าก้อนกลมก็รีบลุกออกมาต้อนรับ

“สวัสดีคุณยายก่อนเร็ว”   ยัยหนูแพรชมพูเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่พูดว่าสวัสดีคุณยาย ก็รีบยกมือป้อมประกบกันอย่างว่าง่าย

“แอ้ๆๆๆ แอ้”  เมื่อเห็นคนเป็นยายเอื้อมมือมารับ ยัยหนูก็โผเข้าหาแม่น้อยโดยทันทีส่งเสียง อ้อแอ้ เป็นการทักทายคุณยายอย่างอารมณ์ดี

“เก่งจังเลยลูก สวัสดีเป็นด้วยหมาน้อยของยาย”

“สนใจแต่หลานไม่ทักทายลูกสาวบ้างเลยน้า งอลดีไหมเนี่ยยยย”  ลูกแก้วเอ่ยหยอกคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าที่น้อยใจ