บทที่ 5 ตอนที่5

“แหม ยัยลูกแก้วนี่ก็ แม่ก็คิดถึงเราเหมือนกันนั่นแหละ ขอเล่นกับหลานก่อนไม่ได้หรือไง”

ระหว่างที่ทั้งสามคุยกันอย่างออกรสไม่นานรถคันหรูของคุณหญิงดวงแขก็ขับเข้ามาจอดที่ด้านหน้าห้องทำงานของแม่น้อย

“อ้าวนั่นไงคุณหญิงมาแล้ว”  หญิงร่างท้วมมองผ่านหน้าต่างก็เห็นมีรถตู้มาจอดและเห็นคุณหญิงดวงแขเดินลงมาก็รีบเดินออกมารับโดยที่ยังอุ้มหนูน้อยแพรชมพูอยู่

พลอยไพลินและลูกแก้วได้ยินที่แม่น้อยบอกว่าคุณหญิงมาแล้วทั้งสองก็ลุกเดินตามแม่น้อยออกมาตอนนี้ใจของหญิงสาวเต้นไม่เป็นจังหวะตื่นเต้นที่จะได้เจอผู้มีพระคุณที่อยากจะเจอมานานจะได้ถือโอกาสขอบคุณคุณหญิงดวงแขที่ส่งเธอเรียนอย่างเป็นทางการสักที

“สวัสดีค่ะ คุณหญิง”

“สวัสดีจะ... แม่น้อย นั่นลูกใครน่ารัก น่าชังจังเลย”  ดวงแขเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวกลมสวมชุดสีชมพูที่กำลังส่งยิ้มที่มีแต่เหงือกให้เธอก็อดที่จะถามไม่ได้ว่าลูกใครช่างน่ารักน่าชังเหลือเกิน

“ลูกของหนูพลอยไพลิน ที่คุณหญิงส่งให้เรียนไงคะ”   แม่น้อยคลายความสงสัยให้ดวงแข

“สวัสดีค่ะ คุณหญิงพลอยเองค่ะ วันนี้พลอยดีใจมากเลยค่ะที่มีโอกาสได้เจอกับคุณหญิงเดี๋ยวเชิญคุณหญิงด้านในดีกว่าค่ะ”  หญิงสาวเอ่ยเสียงแจ๋วแนะนำตัวก่อนจะเชิญทุกคนเข้าไปคุยกันด้านใน

“จ้า”  คุณหญิงดวงแขรับไหว้หญิงสาวทั้งสองที่ยกมือไหว้เธอก่อนจะเดินเข้าไปคุยธุระสำคัญกันด้านใน

เมื่อพูดคุยถึงปัญหากันจบดวงแขก็สั่งให้ลูกน้องเอาเงินไปใช้หนี้เจ้าหนี้ทั้งหมดและได้โฉนดคืนมาและสั่งให้บอดี้การ์ดคอยตรวจตราที่นี่เป็นประจำ เพราะจะได้ป้องกันไม่ให้มีใครมารบกวนที่นี่ได้อีกเมื่อคุยธุระเรื่องบ้านเด็กกำพร้าจบดวงแขก็ถือโอกาสขอคุยกับพลอยไพลินเป็นการส่วนตัว

“พลอยต้องขอขอบคุณคุณหญิงมากๆเลยนะคะที่ไม่ปฏิเสธที่จะช่วยพวกเราค่ะและที่พลอยบอกว่าพลอยจะทำงานใช้หนี้ให้คุณหญิงพลอยพูดจริงนะคะคุณหญิงจะให้พลอยทำอะไรบอกพลอยได้เลยค่ะ”   พลอยไพลินเอ่ยด้วยรอยยิ้มเธอเต็มใจที่จะทำทุกอย่างขอให้ดวงแขบอกมาเท่านั้นตอบแทนที่ดวงแขยอมช่วยบ้านเด็กกำพร้าเอาไว้

“โถ่ หนูพลอย อะไรที่ฉันช่วยได้ฉันก็ช่วยแล้วอีกอย่างแม่น้อยก็เป็นคนดีคนนึงที่ฉันรู้จักฉันพร้อมช่วยคนดีเสมอจะเรื่องทำงานใช้หนี้ไม่ต้องหรอกฉันเต็มใจช่วย”

ดวงแขรู้สึกว่าตัวเองเลือกให้ทุนคนไม่ผิดจริงๆ พลอยไพลินเป็นเด็กที่ขยันเรียนดีแถมยังจิตใจดีอีกต่างหากหน้าตาก็สะสวยถ้าไม่ติดว่าลูกชายเธอตอนนี้ดูไม่ได้ก็จะขอจองตัวเป็นลูกสะใภ้เลยเพราะจากที่ได้คุยกับแม่น้อยเรื่องหนูพลอยว่าท้องไม่มีพ่อแต่เธอก็ยังเลี้ยงลูกคนเดียวได้ดีขนาดนี้ถือเป็นหญิงแกร่งคนนึงเลยถึงพลอยชมพูจะมีลูกแล้วแต่เธอก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเพราะยัยหนูแพรชมพูก็ช่างน่ารักน่าชังเหลือเกินถ้าได้ทั้งคู่มาเป็นคนในครอบครัวก็คงดี

“ไม่ได้หรอกค่ะคุณหญิง พลอยพูดคำไหนคำนั้นค่ะ ให้พลอยได้ทำงานให้คุณหญิงนะคะ”  ดวงแขเห็นแววตามุ่งมั่นของหญิงสาวตรงหน้าก็คิดว่าคงขัดอะไรไม่ได้คงต้องหาอะไรให้เธอช่วยทำเสียแล้ว

“เอ้า เอาอย่างนี้ก็ได้ หนูพลอยเรียนพยาบาลมาใช่ไหมจ้ะ พอดีลูกชายของฉันเค้าประสบอุบัติเหตุตอนนี้เดินไม่ได้มาปีกว่าแล้ว แต่ก็ไม่ยอมทำกายภาพสักทีหนูพอจะช่วยได้ไหม”

“ได้ค่ะคุณหญิง พลอยทำกายภาพเป็นค่ะ แล้วให้พลอยเริ่มงานวันไหนดีคะ”   สาวเจ้ายิ้มตาเป็นประกายดีใจที่จะได้ตอบแทนผู้มีพระคุณตามที่ตนหวังไว้

“เอ่อ เริ่มน่ะก็เริ่มได้เลยแต่ลูกชายฉันน่ะ อารมณ์ร้ายอยู่พอตัวหนูไหวใช่ไหมจ้ะ”

“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะคุณหญิง หนูว่าหนูรับมือไหวค่ะ สู้ค่ะ”   พลอยไพลินเอ่ยเสียงชัดแจ๋วจากที่เคยมีประสบการณ์เป็นพยาบาลเธอเจอคนไข้มาทุกประเภทแล้วเธอคิดว่าเธอรับมือไหว

“5555555 โอเค”   ดวงแขหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางที่มุ่งมั่นของพลอยไพลินเธอเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าคนนี้จริงๆเลยคิดในใจหวังว่าหนูพลอยไพลินคงรับมือลูกชายของเธอได้ดีกว่าพยาบาลคนก่อนๆที่เข้ามา

“แต่ว่าหนูต้องอยู่ที่บ้านนั่น24ชั่วโมงเลยนะและไม่ต้องห่วงเรื่องยัยหนูชมพูนะฉันจะให้หนูพลอยกับยัยหนูชมพูและหนูแก้วไปอยู่ที่เรือนเล็กในฐานะญาติสนิทของฉันหนูโอเคใช่ไหม จะได้ไม่ต้องเดินทางไปกลับให้เหนื่อย”

“แต่ว่าจะดีเหรอคะคุณหญิงพลอยเกรงใจค่ะพลอยเดินทางไปกลับได้ค่ะอีกอย่างยัยหนูก็ฝากลูกแก้วไว้ได้ค่ะเพราะลูกแก้วรับแค่งานฟรีแลนซ์”

“ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกจะ ฉันเองก็แก่แล้วอยากจะมีหลานแต่ลูกชายคนเดียวก็ดันมาพิการคู่หมั้นเค้าก็เลยทิ้งถ้ามียัยหนูชมพูไปอยู่ด้วยคงหายเหงา เพราะฉันกะว่าจะวางมือเรื่องงานจริงๆจังๆ ซักทีเธอคงไม่ขัดอะไรใช่ไหมถ้าฉันจะขอเลี้ยงดูยัยหนูชมพูเหมือนหลานคนนึงน่ะจะ”

ดวงแขพูดจากใจจริง เพราะเธอรู้สึกเอ็นดูยัยหนูชมพูตั้งแต่แรกเห็นยิ่งรู้ว่าเป็นลูกสาวของพลอยไพลินเธอยิ่งเอ็นดูมากขึ้นไปอีก

“...” เมื่อพลอยไพลินได้ยินเช่นนั้นจึงไม่ได้ขัดอะไรเธอคิดว่าคุณหญิงเธอคงเหงาจริงๆและถ้ายัยหนูชมพูทำให้ผู้มีพระคุณของเธอมีความสุขได้โดยที่เธอไม่ได้ลำบากใจอะไรเธอก็ยินดีที่จะพายัยหนูไปอยู่ด้วยตามที่คุณหญิงบอก