บทที่ 8 บทที่ 2 ใกล้กันแค่นี้ 3
หญิงสูงวัยตกใจมากรีบโผเข้าไปดูอาการลูกสะใภ้ พักเรื่องบาดหมางใจระหว่างแม่ลูกเอาไว้แค่นั้นก่อน
“ไม่สบายใช่ไหมซิน”
อนลรู้สึกเสียวปลาบในใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะเขาคงเป็นต้นเหตุให้หล่อนเป็นแบบนี้ เขาเอาเปรียบหล่อนจากออฟฟิศยังไม่พอยังบังคับให้หล่อนนั่งมาในกระบะทั้งที่ฝนตกอีก
แต่สมควรแล้ว...ถ้านายสกลกลับมาเห็นสภาพลูกสาวตัวเองคงต้องอกแตกตาย
ความคิดนี้ทำให้ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มมีเลศนัย ส่วนสลิสาหน้าซีดเผือดเพราะตอนนี้อาการเริ่มหนักขึ้น สาเหตุมาจากกับข้าวบนโต๊ะอาหาร
“ซินเหม็นกับข้าวน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ซินคงทานข้าวด้วยไม่ได้ แม่เลี้ยงทานเลยนะคะแล้วสองทุ่มซินจะไปหาที่ห้อง”
“วันนี้ไม่ต้องแล้ว ซินพักผ่อนเถอะเดี๋ยวแม่จะให้เด็กมันทำข้าวต้มขึ้นไปให้”
สลิสายกมือไหว้ขอบคุณท่านอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นสอง กระนั้นหล่อนได้ยินท่านบอกให้อนลตามขึ้นมาดูแลเธอ ทว่าคำตอบที่ได้กลับทำให้สองเท้าเล็กอ่อนแรงในทันที
“แค่นี้ไม่ตายหรอกครับแม่”
“นั่นปากหรือไงโอม ซินเป็นเมียแกนะ”
“เมียที่แม่ยัดเยียดให้อ่ะนะ ผมไม่อยากจะรับเลย”
หลังกลับมาอยู่บ้านเขาถ่วงเวลาเอาไว้ตั้งนานถึงหนึ่งปี คิดว่ามารดาจะเปลี่ยนใจแล้ว แต่สุดท้ายก็บังคับเขาด้วยวิธีเดิมๆ
“รับหรือไม่รับเขาก็เป็นเมียแกอย่างถูกต้องตามกฎหมาย อย่าให้ใครมาพูดได้ว่าพ่อเลี้ยงอนลดูแลผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ได้ เสียชาติเกิดลูกผู้ชายหมด”
อนลรู้สึกเหมือนถูกด่าทางอ้อม แต่เขาก็แสร้งยักไหล่ไม่แคร์ก่อนจะพูดว่า
“โอเค! แม่สู้อุตส่าห์เมคโปรไฟล์หล่อนซะหรูเริดจะไม่รับก็เกรงใจ แต่ตอนนี้ผมชักหิวแล้ว เอาเป็นแม่ว่าจะคุยอะไรกับผมก็คุยมาเลยแล้วกันจะนั่งฟังจนข้าวหมดจาน”
สลิสาเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เธอแข็งใจเดินไปจนถึงห้องนอนแล้วพุ่งเข้าห้องน้ำโก่งคออาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง สุดท้ายก็หมดแรงจนต้องนั่งพิงผนังห้องน้ำ มือเรียวเสลาลูบหน้าท้องด้วยความหวั่นใจ
“อย่าเพิ่งมาตอนนี้เลยนะจ๊ะลูกจ๋า”
แม่คงทำใจไม่ได้หากจะต้องเห็นพ่อเขาเกลียดชังลูกเหมือนที่เขาเกลียดแม่...ประโยคสุดท้ายสลิสาคร่ำครวญในหัวใจที่ร้าวระทม
แม้ว่าแม่เลี้ยงอัมราจะบอกว่าไม่ต้องไปดูแลท่านในคืนนี้ แต่สลิสาก็ยังรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะได้ไปรอในห้องนอนของท่าน ไม่ได้มีเจตนาขัดคำสั่งแต่เพียงต้องการหลบหน้าคนเป็นสามีเท่านั้น แต่ใครกันจะรู้ว่าอนลขึ้นมาเร็วกว่าที่คาดไว้
“อุ้ย! พ่อเลี้ยง”
สลิสาสะดุ้งโหยงแล้วถอยเท้ากลับทันทีเมื่อตนเปิดประตูออกมาในจังหวะเดียวกับที่คนเป็นสามีจะเปิดเข้าห้อง
“จะไปไหน” เสียงเข้มเอ่ยถาม
“ซินจะไปนอนห้องแม่เลี้ยงน่ะค่ะ”
“จำที่ฉันบอกไม่ได้หรือ?”
อนลกดเสียงต่ำลงอย่างน่ากลัวทั้งที่ไม่จำเป็นเลยสักนิด
“ซินจำได้ค่ะ”
จำได้ขึ้นใจว่าเขาสั่งไว้หากตอนไหนที่เขากลับบ้าน ที่ของเธอคือบนเตียงเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนถ้าเขาไม่ยินยอม
“แต่ซินก็เป็นห่วงแม่เลี้ยง”
“เปล่าหรอก...เธอแค่จะหลบหน้าฉัน”
ใช่...เขามองขาดจริงๆ นั่นแหละ
“กลับเข้าไปในห้อง” เขาสั่ง
ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำสลิสาก็เดินกลับเข้าไปอย่างว่าง่าย เธอแค่ไม่อยากมีปัญหาเพราะที่บิดาสร้างเรื่องเอาไว้ก็ลำบากใจจะแย่แล้ว
ปัง!
เสียงกระแทกปิดประตูอย่างแรงทำให้สลิสาใจหาย วันนี้มันเป็นวันอะไรกันทำไมอนลถึงเอาแต่หงุดหงิดตลอดเวลา เพราะคนที่จะแย่ก็คือตนนั่นเอง
“อาบน้ำไหมคะ เดี๋ยวซินอาบให้”
ราวกับจวนตัวสลิสารีบเบี่ยงเบนความสนใจของเขาทันที ทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจฮึดฮัดแล้วจ้องหน้าหล่อนราวจะกลืนกินแล้วกล่าวว่า
“เธอก็รู้ว่าฉันต้องการอะไร”
ไม่มีใครรู้ดีกว่าสลิสาอีกแล้วว่าในเวลาที่คนตรงหน้าอารมณ์เสีย เขาต้องการอะไร และความต้องการของเขามีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่บำบัดได้...อย่างน้อยก็ในตอนนี้
สลิสากัดริมปากด้านในจนเจ็บแต่ก็ฝืนยกมือขึ้นมาแกะกระดุมเสื้อนอนอย่างช้าๆ หากดูเหมือนว่าจะไม่ทันใจ คนใจร้ายจึงปราดเข้ามากระชากมันจนขาดออกจากกัน
“ว้าย”
แขนเรียวเสลายกขึ้นมาปิดทรวงอกเพราะตกใจ แต่ยังไม่ทันไรก็ถูกเหวี่ยงลงกับที่นอนอย่างแรงเสียแล้ว
“พ่อเลี้ยงอย่าทำซินแรงนะคะ ซินยังเจ็บอยู่”
เธอรู้ว่าอย่างไรเขาก็ไม่หยุดก็คงพูดได้เพียงเท่านี้...เพียงแค่ขอความปรานีแม้ว่าความหวังจะริบหรี่มากเลยก็ตาม เพราะเพิ่งผ่านเหตุการณ์สุดเร่าร้อนก่อนหน้านี้มาเพียงไม่ถึงสองชั่วโมง
“เธอเจ็บแค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งของฉันหรอกนะ”
“พ่อฉันต้องตายก็เพราะคนเลวๆ อย่างไอ้สกลแล้วฉันก็ยังจะต้องทนเห็นคนสารเลวอย่างมันฮุบทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อฉันไปอีก ที่ร้ายกว่านั้นคืออะไรรู้ไหมซิน”
คำถามนี้หญิงสาวรู้คำตอบเป็นอย่างดี แต่น้ำตาที่ตกในก็หลั่งไหลออกมาเป็นทางขณะที่ฟังชายหนุ่มพูดตอกย้ำ
“คือการที่มันเป่าหูแม่ให้ยัดเยียดผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธอมาเป็นเมียฉันเพราะมันกลัวว่าถ้าวันนึงมันไม่สามารถเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปได้มันก็จะให้เหลือบไรอย่างเธอสูบไปแทน”
“ไม่จริงเลยนะคะ มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย” เธอพยายามดิ้นหนีเพราะอนลทำเธอเจ็บไปทั้งตัว
“ตอแหล!”
อนลตวาดเสียงเกรียวจนใบหน้าซีดเซียวเหยเก เขานึกอยากจะหักคอเจ้าหล่อนเสียเดี๋ยวนี้หากไม่ติดที่ว่าการฆ่าคนมีโทษสถานหนัก
คิดแล้วอนลก็ยังแค้นใจไม่หายเนื่องจากบิดาเขาต้องมาตายเพราะตรอมใจที่เพื่อนสนิทคิดจะตีท้ายครัวและที่สำคัญมารดาของเขาก็ดูเหมือนจะมีใจให้คนชั่วมาก่อนหน้านี้แล้วด้วย
เขายังจำได้ดีในวันที่กลับมาเผาศพท่าน ภาพเหตุการณ์บาดตาบาดใจในวันนั้นยังคงชัดเจน
