บทที่ 2 ร่านนักใช่ไหม
กล้าตะวันปรายตามองคนที่นอนแผ่หลาบนเตียง ก่อนจะเดินเลยเข้าห้องน้ำไป คนของเขาหากัณภัทรไม่เจอ เดือดร้อนเขาต้องไปยืนเล่นละครอีกฉากใหญ่ ไหนจะงานเลี้ยงฉลองหลังแต่งงาน ที่เพื่อน ๆ พราวระวีเตรียมไว้อีก กว่าจะเลิก ก็ปาเข้าไปตีหนึ่ง และดูเถอะพราวระวีเมาไม่เป็นท่า เดือดร้อนเขาต้องพามาที่นี่ แทนที่เสร็จงานฉลองสมรส จะแยกย้าย ต่างคนต่างไป
ร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่ใช้ผ้าขนหนูพันช่วงล่างมาหลวม ๆ เนื้อตัวมีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมด เป็นเวลาเดียวกับที่คนบนเตียงโก่งคออาเจียนออกมา
“อ้วก! อ้วก!”
“ลุกไปอ้วกที่ห้องน้ำเดียวนี้เลยนะ!” ตะโกนด่าพร้อมกับพุ่งไปหา เมื่อพราวระวียังอาเจียนไม่หยุด
“ยายบ้าเอ๊ย!” มือแกร่งจับลงที่แขนเรียว แล้วกระชากอย่างแรงจนคนบนเตียงลอยติดมือ แต่ดูเหมือนพราวระวีจะ ไม่มีสติเอาเสียเลย ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วลากเธอเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำใส่อ่างแล้วโยนพราวระวีลงไป
“โอ๊ย!” คนเมาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อหัวกระแทกกับขอบอ่าง
“ดี ตายได้ก็ดี” พูดจบก็จัดการกับเสื้อผ้าของเธอ
“กันต์ กันต์ คุณจริง ๆ ด้วย” พราวระวีคล้องแขนลงที่คอแกร่ง พูดออกมาด้วยความดีใจ ตากลมโตมองหน้าเขา ก่อนจะผลักออกเมื่อเห็นว่าเขาเป็นใคร
“คุณไม่ใช่กันต์ คุณเอากันต์ไปไว้ไหน คุณอยากแต่งงานกับฉันใช่ไหม ถึงทำแบบนี้” พราวระวีโวยวายทุบตีลงที่อก เปล่าเปลือยของเขา
“เลิกบ้าเสียทีเถอะ ใครจะอยากแต่งงานกับผู้หญิงอย่างคุณ อย่าว่าแต่แต่งเลย ให้ฟรีผมยังคิดดูก่อน”
“คุณรักฉันใช่ไหม คุณต้องรักฉันแน่ ๆ คู่แฝดจะมีความ รู้สึกเหมือนกัน คุณกล้าคุณรักฉันใช่ไหม”
“หยุดได้แล้วพราวระวี อย่าบ้าให้มาก ผู้หญิงอย่างคุณใครจะรักลง ที่ไอ้กันต์มันไม่มางานแต่ง มันคงเบื่อคุณ”
“คุณรู้ไหมว่าฉันรักกันต์มากแค่ไหน คืนกันต์มานะ ต่อให้คุณเหมือนกันต์ แต่ฉันก็ไม่รักคุณ”
พราวระวียังพูดไปเรื่อย มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน กล้าตะวันคิดว่าน่าจะเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป เธอถึงได้ขอร้องเขา
“ลุกขึ้น เดี๋ยวปอดบวมตายกันพอดี”
พูดจบก็ดึงร่างเปล่าเปลือยขึ้นจากน้ำ ใช้ผ้าขนหนูห่อตัวแล้วใช้อีกผืนคลุมศีรษะเธอเอาไว้
“กันต์...คุณจริง ๆ ด้วย” เหล้าที่ดื่มเข้าไปทำให้พราวระวีขาดสติ กล้าตะวันกับกัณภัทรเหมือนกันจนเธอแยกไม่ออก หลายครั้งที่เธอจำผิด
“ปล่อย!” ร่างหนาสะบัดตัวออก เมื่อคนตัวเล็กกอดเขาเอาไว้
“คุณอย่าทิ้งพราวนะคะ พราวรักคุณ”
“แต่ผมเกลียดคุณ!”
พูดจบก็ผลักคนเมาออกห่าง แต่พราวระวียังกอดเขาเอาไว้ เนื้อตัวเปล่าเปลือยเมื่อผ้าขนหนูที่กล้าตะวันใช้ห่อตัวเธอ ร่วงลงไปกองกับพื้น
“พราว!” ชายหนุ่มตวาดเสียงเข้ม เมื่อพราวระวียังกอดเขา ร่างบางเขย่งเท้า พยายามประกบปากลงมาบนริมฝีปากของเขา
“พราวระวี ผมบอกให้คุณหยุด!”
“ไม่พราวไม่หยุด พราวจะไม่มีวันปล่อยคุณไป มันมีอะไรดีกว่าพราว คุณถึงรักมัน คุณจะทิ้งพราวไปอยู่กับมัน พราวไม่ยอม!” คำพูดที่หลุดออกมา พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ทำให้มือที่กำลังแกะมือเธอออกหยุดชะงัก กัณภัทรมีคนอื่นอย่างนั้นหรือ จังหวะที่กล้าตะวันนิ่ง พราวระวีก็ปิดปากเขา
“อื้อ...”
ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าหนี แต่คนตัวเล็กยึดหน้าเขาเอาไว้ ดันเขาไปจนชิดขอบเตียง ร่างสูงถอยหนีก่อนจะเสียหลักล้มลงไปบนเตียงนอน โดยมีร่างอวบอิ่มเปล่าเปลือยทาบทับอยู่ด้านบน พราวระวีจูบเขาอย่างดูดดื่ม แขนเรียวกอดคอเขาเอาไว้ กลัวว่าเขาจะหนีเธอไปอีก
ลิ้นร้อนที่ถอยหนีในตอนแรก เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กที่รุกราน มือสากจับลงที่เอวบาง แล้วพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบน ตาคมเข้มมองตากลมโตที่มีน้ำตาอยู่ในนั้น ถอนปากออกแล้วผละหนี พราวระวีตามติดร่างบางลุกขึ้นมาคร่อมทับอยู่บนหน้าตัก ใช้สองแขนกอดคอเขาเอาไว้ ในท่านี้ดอกไม้งามเสียดสีกับลำรักของเขาอย่างแนบชิด
“ร่านนักใช่ไหม!” กล้าตะวันคำรามลอดไรฟัน เมื่อเริ่มทนไม่ไหว ความเป็นชายปวดร้าวเมื่อถูกปลุกเร้า เขาก็ผู้ชายที่มีเลือดเนื้อ
“อย่าทิ้งพราว พราวต้องการคุณ” พราวระวีร้องขอ
“ผมไม่ใช่กัณภัทร!”
พูดจบก็กดคนบนตักลงบนที่นอน พราวระวีกับกัณภัทร มีอะไรกันแล้ว เรื่องนั้นเขาไม่ถือ ถ้าเธอร่านมากเขาก็จัดให้ ปกติเขาก็ซื้อกิน เธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้น
“ร่านนักใช่ไหม อยากมากใช่ไหม”
นิสัยแบบนี้ไงกัณภัทรถึงได้เบื่อหน่าย จนถึงขั้นทิ้งขว้างปล่อยให้อดอยาก งานแต่งงานที่เกิดขึ้นก็คงเป็นฝีมือเธอ คงรู้ว่ากัณภัทรกำลังจะตีตัวออกห่าง จึงผูกมัดเขาด้วยวิธีนี้
มือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน จับความเป็นชายมาจ่อที่ช่องทางรัก สาวชักสองสามครั้ง แล้วดันเข้าไปสุดแรง ผู้หญิงที่เจนสังเวียนอย่างพราวระวี ไม่ต้องปลุกเร้าให้เสียเวลา
“กรี๊ดดด!”
ทันทีที่ลำรักสอดแทรกเข้ามาพราวระวีก็กรีดร้อง ร่างกายเกร็งค้าง จิกเล็บลงบนเผ่นหลังกว้าง น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ร่างกายเจ็บร้าวเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ
“พราวระวี!”
กล้าตะวันคำรามลั่น เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เขาเพิ่งทะลวงลำรักเข้าไปในช่องทางรักที่ไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน หลักฐานคือเลือดสีข้นที่ไหลทะลักออกมาจนชุ่มผ้าปูที่นอน คนใต้ร่างตัวสั่น กัดปากตัวเองจนเลือดซิบ มือที่จิกแผ่นหลังเขาก็สั่นเช่นกัน
“เจ็บ...”
ปากบางเปล่งเสียงออกมาแค่นั้น เมื่อกล้าตะวันปิดปากเธอเอาไว้ มือหนาเค้นไปตามอกอวบ เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ ใครจะคิดว่าพราวระวีจะสะอาดถึงเพียงนี้ การกระทำของเขาไม่ต่างจากข่มขืนเธอ
“อดทนหน่อยนะ มันจะดีขึ้น” กระซิบชิดริมฝีปากบวมเจ่อ แล้วค่อย ๆ ถอนตัวตนออกมา
“จะ...เจ็บค่ะ” ร้องออกมาอย่างน่าสงสาร เมื่อกล้าตะวันขยับตัว
“ผมรู้ ๆ เดี๋ยวมันจะดีขึ้น”
“คุณไม่ใช่กันต์”
“อืม... เพิ่งรู้เหรอ อยู่เฉย ๆ อย่าเกร็ง”
“ปล่อย! คุณไม่ใช่กันต์ คุณรังแกฉันทำไม” พูดจบก็ร้องไห้ออกมา
“ไม่ทันแล้วทูนหัว ผมหยุดไม่ได้แล้ว”
พูดจบกล้าตะวันก็เริ่มสอนบทรักให้เธอ มือที่ผลักลงบนอกเขาถูกฝ่ามือใหญ่รวบเอาไว้ นิ้วเรียวสอดประสานกับนิ้วเล็ก สะโพกแกร่งขยับเข้าออกเป็นจังหวะ ค่อย ๆ ปรับให้เธอคุ้นชิน ปากร้อนปิดปากบาง เมื่อเธอพูดไม่เข้าหู เวลานี้เขาไม่อยาก ได้ยินชื่อคนอื่น เธอเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
“คุณกล้า ฉันเจ็บ”
คนบนเตียงบิดตัวหนี เมื่อกล้าตะวันเริ่มหนักมือกับเธอ เนื้อตัวของเธอเขียวช้ำ ทั้งรอยฟันและรอยบีบเคล้น เมื่อกล้าตะวันคุมตัวเองไม่อยู่ พราวระวีสะอาดบริสุทธิ์ หอมหวานจน เขาห้ามใจเอาไว้ไม่ไหว
คำว่าเจ็บหลุดออกมาจากปากหญิงสาว เมื่อกล้าตะวันเอาแต่ใจตัวเอง เขาเตือนแล้ว ห้ามแล้ว แต่เธอก็ไม่ฟัง อย่ามาโทษเขา เพราะเธอเป็นคนร้องขอจากเขาเอง
