บทที่ 2 บทที่ 2

บทที่ 2

“นี่คุณจะพาฉันไปไหน หยุดรถเดี๋ยวนี้นะฉันจะลง ไม่อย่างนั้นก็พาฉันไปส่งโรงพยาบาลแล้วฉันจะไม่เอาเรื่องคุณ!”

ทั้งที่ตอนนี้ตนตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบเอามากๆ แต่สาวน้อยก็ยังขู่ฟ่อ เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ ถ้าเขาพูดดีๆ ด้วยและยังไม่เคยมีกรณีพิพาทกันมาก่อนก็ว่าไปอย่าง

“เงียบ! เธอทำให้ฉันเสียเวลามามากแล้ว ถ้ายังไม่หุบปากฉันจะพาเธอไปส่งยมบาลแทน” แมทธิวหันมาตวาดด้วยความหงุดหงิด ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ยัยเด็กแสบนี่ลอยนวลเหมือนครั้งที่แล้วแน่ พ่อจะจัดให้แสบสัน เอาให้ต้องจดจำผู้ชายที่ชื่อ ‘แมทธิว ไครซ์ตัน’ ไปจนวันตายทีเดียว!

“แล้วคุณกำลังจะพาฉันไปไหน จอดนะ ฉันจะกลับไปทำงาน”

ชญาดายังโวยวายใส่เขาไม่เลิก...ไม่คิดจะกลัวคำขู่ใดๆ ของเศรษฐีขี้เต๊ะนี่สักนิด

“เธอมีงานทำแล้วเหรอ”

อารมณ์ฉุนเฉียวชะงักลงชั่วขณะ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ใครกันที่กล้าท้าทายอิทธิพลของเขาด้วยการรับยัยเด็กแสบคนนี้เข้าทำงาน ทั้งๆ ที่เขาใช้ทั้งพระเดชและพระคุณสั่งห้ามเจ้าของกิจการในย่านเมืองคลีฟแลนด์ไว้หมดแล้วตั้งแต่ยัยเด็กนี่บังอาจเอากาแฟสาดใส่หน้าหล่อๆ ของเขาในร้านสเต๊กวันนั้น

“แล้วทำไมฉันถึงจะมีงานทำไม่ได้ หรือว่าตอนนั้นที่ไม่มีใครรับฉันเข้าทำงานเลยก็เพราะคุณใช้อิทธิพลกลั่นแกล้งฉัน” ชญาดาย้อนถาม ดวงตาเรียวสีน้ำตาลวาววับขึ้นอย่างเอาเรื่องเช่นกัน

“ใช่…แต่นั่นมันยังน้อยไปหากจะเทียบสิ่งที่เธอบังอาจทำกับฉัน” แมทธิวทำเสียงกรรโชกใส่คืน

“ก็สมควรแล้วกับความปากเสียและบ้าตัณหาของคุณ” สาวน้อยตอบโต้ไม่ลดละ

“สงสัยเธอจะยังไม่รู้จักฉันดีสินะแม่หนูน้อย เอาเป็นว่าคราวนี้เธอจะได้รู้ซึ้งว่าแมทธิว ไครซ์ตัน คือผู้ชายที่เธอไม่ควรแม้แต่คิดจะต่อกรด้วย”

“คุณเป็นใครฉันไม่อยากรู้จัก รู้แต่ว่าหน้าคุณไม่เหมือนหน้าบุพการีของฉันสักคน เพราะฉะนั้นฉันไม่กลัวคุณหรอก”

“จำคำของเธอไว้ให้ดี แล้วอย่ามาคุกเข่าขอความปรานีจากฉันก็แล้วกัน”

“ไม่มีทาง” ใบหน้าเรียวเชิดขึ้นอย่างหยิ่งๆ ถึงเธอจะเป็นหนูหริ่งตัวน้อย แต่ก็อย่าหวังว่าจะยอมให้ราชสีห์ขี้เต๊ะมาข่มเหงเอาง่ายๆ

“ถ้าฉันไม่รีบ อย่าหวังเลยว่าเธอจะได้ลอยหน้าลอยตาต่อปากต่อคำกับฉันแบบนี้”

แมทธิวได้แต่ขบกรามแน่นเพื่อระงับอารมณ์ขณะเหยียบคันเร่งจนเกือบมิด และไปถึงสนามบินได้ทันเวลาที่เครื่องจะขึ้นอย่างฉิวเฉียด

บรรดาลูกน้องซึ่งรออยู่ที่เครื่องพากันแปลกใจไปตามๆ กัน เมื่อเห็นเจ้านายอุ้มสาวน้อยที่เนื้อตัวมอมแมมขึ้นมาในห้องผู้โดยสาร โดยที่สาวน้อยคนนั้นทั้งดิ้นรนขัดขืนและทุบตีเจ้านายของพวกเขาตลอด เวลา ทว่าก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถาม ต่างก็ได้แต่คอยอำนวยความสะดวก และรอปฏิบัติตามคำสั่งจากผู้เป็นเจ้านายเท่านั้น

“แดริลบอกกัปตันให้เอาเครื่องขึ้น... แล้วไปเรียกหมอโยฮันมาหาฉันที่ห้องนี้ด้วย”

“ได้ครับเจ้านาย”

บอดี้การ์ดคนสนิทรับคำสั่ง แล้วรีบก้าวออกไปยังส่วนระหว่างห้องผู้โดยสารทั่วไปที่ถูกแยกออกจากส่วนห้องวีไอพีซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้านาย ไม่ถึงนาทีหมอโยฮันก็เข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าอุปกรณ์การแพทย์ เพราะแดริลบอกเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าเจ้านายอาจจะมีคนไข้ให้หมอตรวจ

“เจ้านายมีอะไรหรือเปล่าครับ” โยฮันถามตามมารยาททั้งที่มองเห็นคนไข้ที่ตัวเองต้องตรวจอยู่ในห้องกับเจ้านายแล้ว

“ผมอยากให้หมอช่วยตรวจแม่เด็กสิบแปดมงกุฎนี่หน่อย พอดีเด็กนี่วิ่งมาตัดหน้ารถผม อยากรู้ว่ามีอะไรบุบสลายบ้าง จะได้ประเมินค่าเสียหายได้ถูก หรือถ้าไม่มีเลย ผมจะได้แจ้งตำรวจลากคอเข้าคุกข้อหากรรโชกทรัพย์ซะให้เข็ด... ฮึ!” แมทธิวสั่งคนของตัวเอง โดยประโยคหลังตั้งใจขู่สาวน้อยที่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนเบาะหนังให้กลัว แต่ชญาดากลับตวัดตามามองขวางๆ

“นี่คุณจะพาฉันไปไหน” ชญาดาไม่ได้นึกกลัวคำขู่ของเขาแม้แต่น้อย แต่นึกหวาดหวั่นต่อการมาอยู่ในอาณัติของผู้ชายที่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษตรงหน้ามากกว่า

“เธอไม่มีหน้าที่ถาม หน้าที่ของเธอคือนั่งนิ่งๆ ให้หมอตรวจเท่านั้น” แมทธิวตอบมาเสียงห้วนๆ

“แต่สิ่งที่คุณกำลังทำ มันคือการลักพาตัวฉันนะ”

“ฉันจะทำยิ่งกว่าลักพาตัว ถ้าขืนเธอยังไม่หุบปาก”

สีหน้าและท่าทางที่เข้มดุนั้นบ่งบอกว่าผู้ชายนิสัยเสียคนนี้ทำจริงแน่ ชญาดาจำต้องเงียบก่อน แต่อย่าหวังเลยว่าคนอย่างชญาดาจะยอมเงียบแล้วล่าถอยไปเฉยๆ ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เธอเอาคืนแน่

เมื่อเห็นว่าคนไข้ของเจ้านายอยู่ในอาการสงบแล้ว หมอโยฮันจึงเข้าไปตรวจและสอบถามอาการอย่างละเอียด หลังจากตรวจเสร็จเขาก็รายงานผลตรวจให้กับเจ้านายได้รับรู้ โดยผลปรากฏว่าชญาดามีบาดแผลถลอกที่ฝ่ามือ หัวเข่า และข้อเท้าเคล็ดเล็กน้อย

“กำชับมิสให้กินยาและทายาตามที่หมอจัดให้นะครับ สักสองวันก็น่าจะดีขึ้น” หมอโยฮันบอกเจ้านายอีกครั้งหลังจากที่จัดการล้างแผลและจัดยากินยาทาให้กับชญาดาเรียบร้อยแล้ว

“ขอบใจมากหมอ...เท่านั้นล่ะ ที่เหลือเดี๋ยวผมจะจัดการต่อเอง”

“ครับ”

หมอโยฮันโค้งศีรษะก่อนจะก้าวออกจากห้องวีไอพีของเจ้านาย ไปทันที

คล้อยหลังหมอโยฮัน...พ่อค้าความตายซึ่งตอนนี้กลายร่างเป็น จอมเผด็จการก็สืบเท้าเข้าไปหาสาวน้อยวัยยี่สิบเอ็ดผู้เป็นคู่กรณี โดยที่ชญาดาแหงนหน้ามองตอบคนที่กำลังทำท่าคุกคามตนอย่างตั้งป้อมสู้ และไม่คิดจะขยับหลบหนีแต่อย่างใด ทว่าแมทธิวกลับไม่ได้ทำอะไรมากกว่าการจ้องหน้า