บทที่ 72 อาจารย์มาแล้ว

“ฝันกลางวันไปเถอะ!” ความโกรธในใจของลลิตาพลุ่งพล่านไม่หยุด

หากว่าวิชญ์ปรากฏตัวต่อหน้าเธอตอนนี้ เธอจะทำให้วิชญ์ต้องชดใช้ให้กับความเพ้อฝันของเขาให้ได้

“ลลิตา ลูกเป็นเด็กกตัญญู พ่อเชื่อว่าลูกจะไม่ทอดทิ้งคุณย่าของลูกหรอก”

วิชญ์มองคุณย่าพราวพุธในห้องผู้ป่วยที่อาการดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเขาแสดงควา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ