บทที่ 2 2

ร่างของนรราชคร่อมทับเพื่อกักเด็กสาวเอาไว้ใต้ร่าง เธอกลัวจนตัวสั่น พอเขาปล่อยเธอก็ทำท่าจะร้องขอความช่วยเหลือจากคนในบ้าน

“อื้อ...” เขาก้มลงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่ม เธอรัวกำปั้นทุบแผ่นหลังของเขาระรัว พอเขาปล่อย เธอก็ทำท่าจะกรีดร้องอีก เขาก็เลยบดจูบลงมาอีกครั้ง

นิรินหอบหายใจระรัวเมื่อเขาปลดปล่อยริมฝีปากของเธอเป็นอิสระอีกครั้ง

“ฉันถามได้ยินหรือเปล่า” เขาเอ่ยถามเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม

“ไอ้โจรห้าร้อย”

“ใครบอกว่าฉันเป็นโจรห้าร้อย ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่ยี่สิบบาท ฉันเป็นโจรยี่สิบต่างหากล่ะ” เธอกะพริบตาปริบๆ กับประโยคของเขา

“เธอเป็นใคร มานอนอยู่ในห้องของฉันได้ยังไง” นรราชถามย้ำ หรี่ตามองคนใต้ร่างด้วยอาการมึนเมาพอสมควร

เขาเห็นใบหน้าของเธอไม่ชัดจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง แสงสลัวจากโคมไฟทำให้เขามองเห็นใบหน้าของสาวน้อยใต้ร่างได้อย่างชัดเจน ใบหน้าหวานหยดคุ้นเคยนั้นทำให้นรราชชะงักงัน

“ทำไมไม่ตอบคำถามล่ะ” เสียงของเขาเหมือนสำลักอะไรสักอย่างเมื่อได้เห็นใบหน้ากลมหวาน เธอเป็นเด็กสาวที่มีดวงตากลมโต คิ้วโก่งเรียวงาม         ริมฝีปากเต็มอิ่ม เขาอยากหอมแก้มเธอแรงๆ เพราะความมันเขี้ยว

“ลุงราช” นิรินจำเขาได้ หลานชายคนโตของคุณย่าทวดลักษณ์นารา

ผู้แสนใจดี แต่หลานชายของท่านโคตรใจร้าย แม้ใบหน้าของเขาจะรกไปด้วยหนวดเครา แต่เธอก็จำเขาได้ ปีหนึ่งจะได้เจอกันหนึ่งครั้ง บิดาของเธอกับนรราชไม่ใคร่จะลงรอยกันนัก และท่านก็ไม่ต้องการให้เธอยุ่งเกี่ยวกับเขาเป็นอันขาด...

“อ้อ... ลูกไอ้สุทธิศักดิ์หรอกเหรอ”

“ปล่อยนะคะลุงราช”

“เรื่องอะไรจะปล่อย นี่มันห้องของฉัน เธอถือวิสาสะอะไรเข้ามานอนในห้องของฉันมิทราบ” เขายังมีท่าทีคุกคามและไม่คิดจะปล่อย

“เนยขอโทษค่ะ จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ละค่ะ”

เธอรีบพูดปากคอสั่น ไม่ได้ตั้งใจจะถือวิสาสะเข้ามานอนในห้องเขาเลยสักนิด แต่ญาติผู้พี่ทั้งสามรุมกันกลั่นแกล้งไม่ให้เธอนอนด้วย เธอจึงต้องหาที่ซุกหัวนอนใหม่

ด้วยว่าคุณย่าทวดของเธอมีหลานและเหลนหลายคน พอมีงานวันเกิดทุกคนก็ต่างแห่กันมานอนที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของท่าน เธอจึงต้องนอนรวมกับญาติวัยไล่เลี่ยกัน แต่ครั้งนี้มีปัญหา เพราะโดนพี่สาวที่นอนร่วมห้องด้วยกันไล่ออกมาจากห้อง โดยที่เธอไม่ทราบสาเหตุ

เธอไม่อยากมีปัญหากับใครจึงพาตัวเองระเห็จออกมาหาที่นอนใหม่ ตอนแรกนั้นยังไม่รู้จะไปนอนที่ไหน จำได้ว่าก่อนหน้านี้คุณย่าทวดให้ดอกปีบมาทำความสะอาดห้องของนรราชและให้เธอมาดูแลความเรียบร้อยของห้องให้เขา จึงรู้ว่าห้องของเขาลูกบิดประตูเสีย เธอเลยถือวิสาสะเข้ามานอนพักที่นี่เสียเลย ไม่คิดว่าเจ้าของห้องจะกลับมาตอนดึกดื่น ก่อนงานวันเกิดล่วงหน้าเป็นอาทิตย์เช่นนี้ เธอจำได้ว่าปีที่แล้วเขาโผล่มาเอาตอนที่กำลังจะเป่าเค้กวันเกิดเสียด้วยซ้ำ

“ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอออกไปไหน”

“เนยรู้ว่าลุงราชโกรธที่เนยถือวิสาสะเข้ามานอนเตียงของลุงราช           เนยต้องขอโทษนะคะ เนยไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้เลยจริงๆ”

“ของทุกอย่างในห้องนี้เป็นของฉัน เธอมานอนบนเตียงของฉัน แสดงว่าเธอก็เป็นสมบัติของฉันด้วยถูกไหม” เหตุผลของเขาทำให้เธอตาโต

นรราชเกิดความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเขาเมาหรืออะไรกันแน่ ความเจ็บแค้นต่อบิดาของเธอแต่หนหลังก็ทำให้เขาซุกหน้าเข้าหาซอกคอหอมกรุ่นของเด็กสาวในทันที

“อื้อ... ปล่อยเนยนะคะลุงราช” เธอพยายามดิ้น แต่ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของเขาได้ กลิ่นแอลกอฮอล์เจืออยู่ในลมหายใจของเขา นิรินคิดว่าเขาเมาเลยขาดสติคิดจะทำเช่นนี้ เธอจึงรีบเอ่ยเตือนเขา

“เนยเป็นหลานลุงราชนะคะ”

“หลานนอกไส้อย่างเธอ ฉันไม่นับ” สุทธิศักดิ์บิดาของเธอนั้นเป็นแค่หลานบุญธรรมที่ย่าของเขาชุบเลี้ยงเอาไว้เพราะสงสาร เด็กกำพร้าที่บังอาจแย่งคนรักของเขาไปหน้าตาเฉย แถมยังให้กำเนิดทายาทอย่างนิรินมาให้เขาช้ำใจอีก

เธอหน้าเหมือนมารดาของเธอมาก ความเจ็บแค้นและความเมาทำให้เขาใช้อุ้งมือใหญ่อุดปากเด็กสาวเอาไว้

“อื้อ...” เธอครางประท้วงดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากความป่าเถื่อนที่เขายัดเยียดให้ แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ เขากระชากชุดนอนของเธอออกไปจากเรือนร่างผุดผ่องอย่างไม่ปรานีปราศรัย ปากน้อยทำท่าจะกรีดร้อง เขาจึงประทับจุมพิตร้อนแรงลงมาหา แอลกอฮอล์ที่เจืออยู่ในกระแสเลือดทำให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านรุนแรง ลมหายใจร้อนแรงของเขาทำเอาเธอมึนเมาตามไปด้วย นิรินทุบตีเขาเพื่อเอาตัวรอด แต่ดูเหมือนจะหนีไม่พ้น

นรราชใช้เสื้อนอนของเธอเองมัดปากน้อยเอาไว้ ก่อนจะจัดการถอดเสื้อลายสก๊อตสีเข้มของตัวเองมัดข้อมือของเธอไปกับหัวเตียงอีกรอบ นิรินส่ายหน้าไปมาเมื่อเขาก้มลงงับยอดอกของเธอ หญิงสาวดิ้นพล่านด้วยความกระสันยามเมื่อเขางับดูด ตวัดลิ้นลามเลียเร่าร้อน