บทที่ 5 5

“ถูตรงนี้ด้วยสิ” เขาแกล้งอีก เธอเอาแต่หลับตาหนีท่าเดียว หนีบขาปิดป้องเนื้อตัวที่สั่นสะท้านเพราะสายน้ำเย็นฉ่ำ

“ตะ... ตรงไหนอีกคะ ยังไม่สะอาดหรือไง” เธอเอ่ยถามเสียงสั่นๆ ไม่ยอมมองหน้าเขา

“จะสะอาดได้ยังไง ก็เธอเอาแต่ถู ไม่ยอมมองว่ามันสะอาดหรือยัง” เขาจับมือเธอมาลูบตรงนั้น นิรินสะดุ้งสะบัดมือหนี แต่เขากลับยิ่งกดมากขึ้นไปอีก

เธออ้าปากค้างไม่กล้ามองต่ำกว่าอกของเขา ไม่กล้าขยับมือด้วย ในเวลานี้ขาของเธอแข็งไปหมด

“ถูตรงนี้ด้วย เดี๋ยวคืนนี้ต้องใช้งานอีก” นิรินตาโตเมื่อได้ยินประโยคนั้น เขายิ้มใส่ตามีความสุขที่ได้แกล้ง

“ว้าย!” นิรินร้องเสียงหลงเมื่อโดนห่อด้วยผ้าเช็ดตัวและอุ้มออกไปจากห้องน้ำ เธอรีบคว้าคอหนาเอาไว้ ก่อนจะเริ่มดิ้น

“อย่าดิ้นมากสิ เดี๋ยวจับกดลงตรงนี้เลย” ประโยคนั้นทำให้เธอเลิกดิ้นไปโดยปริยาย กลัวเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ

“เนยจะกลับห้อง” เธอร้องประท้วงเมื่อเขาดึงไปกอดแนบอก มือหนาป้วนเปี้ยนอยู่แถวปทุมถันอวบอิ่ม

“ใครอนุญาตให้กลับไม่ทราบ” เขากระซิบถามอยู่ตรงริมหู ลมหายใจร้อนแรงเป่ารดอยู่ตรงนั้นทำให้เธอขนลุกซู่

“อื้อ...” เธอร้องคราง เพราะนิ้วแกร่งของเขาสะกิดยอดถันจนแข็งเป็นไต มันตื่นตัวอย่างน่าอาย

“ตัวเล็กนิดเดียว นมใหญ่เท่าลูกแตงโม” เขากระซิบแกล้งว่า เธอตาโตหันมาทุบตีเขาอย่างโมโห จึงเข้าทางคนที่อยากให้เธอหันมาหา เขากอดรัดแนบอก ด้านหน้าที่เปลือยเปล่าแนบชิดเข้าหากันทำเอาคนถูกกอดถึงกับสะท้าน

นิรินตาโต เขาก็บดจูบมาหา ซุกไซ้หนวดเคราเสียดสีไปกับผิวเนื้ออ่อนนุ่ม มันให้ความรู้สึกทั้งจั๊กจี้ทั้งเจ็บ เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง

“พอแล้วค่ะลุงราช”

“ใครจะพอ” เขาตลบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่าง เธอดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ผ้าห่มก่อนที่เสียงประท้วงจะเป็นเสียงคราง แล้วเสียงเนื้อกายที่เสียดสีเข้ามาก็กระแทกกระทั้นปนเปกับเสียงหยาดน้ำรักฉ่ำแฉะที่ชโลมท่อนกายชายขณะตอดรัดทุกทิศทาง

นิรินหลับลงในทันทีที่เขายอมปล่อยเรือนร่างของเธอเป็นอิสระ เธอรับรู้ได้ถึงอ้อมแขนและมือไม้ที่ป้วนเปี้ยนอยู่กับเนื้อตัวของเธอ ใจประท้วงแต่ปากของเธอหนักอึ้งเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

รู้สึกว่าพลังงานและแรงกายแรงใจของเธอมันเหือดหายไปจนแทบหมดสิ้น เหมือนโดนสูบออกไปไม่เหลือหลอ เพราะร่างกายกำยำแข็งแรงเอาแต่ใจที่กอดรัดเธอแนบอยู่กับอก

นรราชนอนยิ้มขณะมองคนที่หลับลึกอยู่ในอ้อมแขนของเขา มันสาแก่ใจเขาเป็นบ้า ไม่รู้ว่าก้าวขาออกจากบ้านเท้าไหนถึงได้โชคดีขนาดนี้ ได้ขย้ำลูกสาวศัตรูคาร่าง

เขาอยากเห็นหน้าของสุทธิศักดิ์นักตอนรู้ว่าลูกสาวสุดที่รักของมันตกเป็นเมียของเขาแล้ว แถมยังโดนย่ำยีไปอีกหลายรอบในคืนเดียว

นรราชหายเมาเป็นปลิดทิ้ง เขาแทบไม่ง่วงเลยด้วยซ้ำ กลิ่นหอมของสาวน้อยในอ้อมแขนทำเอาเขาปั่นป่วนอยู่ตลอดเวลา

เขาไม่ใช่คนใจดีออกจะใจร้ายกับผู้หญิงเสียด้วยซ้ำ ถ้ารุ่งสางเขาจะรังแกเธออีกสักยกสองยกคงดีไม่น้อย

ร่างเล็กประท้วงเมื่อโดนกอด เขาทอดสายตามองเธออยู่แบบนั้นจนเผลอหลับตามเธอไป

ความปวดเมื่อยเจ็บแปลบและอาการเหนื่อยล้าเล่นงานนิรินอย่างรุนแรงในตอนเช้า เธอขยับตัวแล้วปรือตาตื่นจากการหลับใหล สิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้ารกไปด้วยหนวดเคราของนรราช

นิรินอ้าปากค้างตาโตเมื่อเห็นสีหน้ายียวนกวนประสาทของคนที่กอดรัดเธออยู่ พอดิ้นเขาก็ขยับหน้ามาหาก่อนจะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่

“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะเมียจ๋า”

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคะ” เธอดิ้นรนขัดขืน แต่เขายิ่งรัดแน่นขึ้น ภายใต้ผ้าห่มคือร่างเปลือยเปล่าที่ไม่มีเสื้อผ้าติดกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว เธอหน้าแดงร้อนผ่าว อยากให้ทุกอย่างเป็นความฝัน

“อยากให้ปล่อยว่างั้น” เขาทวนประโยคของเธอก่อนจะยกมือขึ้นข้างตัวทำท่าว่ายอมปล่อยแต่โดยดี อกกว้างบึกบึนกับผิวสีแทนเรียบตึงของเขาโผล่พ้นมาจากผ้าห่ม ทำให้เธอต้องเม้มปากและเบือนหน้าหนี จัดการรวบผ้าห่มมาห่อร่างกายเอาไว้แล้วเริ่มขยับลงจากเตียง ความเจ็บแปลบตรงกลางเรือนร่างมาเยือนเธออย่างปัจจุบันทันด่วน ร่างเล็กล้มซุนไปกับกองผ้าห่มที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้เหมือนมัมมี่

นรราชยั้งไม่อยู่จึงหลุดขำออกมา เขามองร่างเล็กที่พยายามกระเสือกกระสนขึ้นจากพื้นอย่างเอ็นดูโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอหันไปมองก่อนจะหลับตาปี๋ เพราะร่างของเขาเปลือยเปล่า เนื่องจากไม่สวมใส่อะไรเลยเมื่อเธอดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของเขาเอาไว้มาห่อร่างของตัวเองแทน

“อาบน้ำกันดีกว่า” นรราชเอ่ยชวนเด็กสาวที่อายุห่างจากเขาหลายปี เธอส่ายหน้าไปมาจนผมยุ่ง ในขณะที่เขานั่งยองๆ อยู่ข้างกาย คำปฏิเสธของเธอดูจะไม่เป็นผล เมื่อคนป่าเถื่อนแบกร่างเธอขึ้นทั้งที่ยังห่อตัวด้วยผ้าห่มเพื่อพาเข้าห้องน้ำ

นิรินทั้งดิ้นทั้งประท้วง สุดท้ายก็แพ้คนตัวโตที่เบียดเธอไปกับผนัง แล้วจับเธออาบน้ำเหมือนเด็กๆ เขาดูบันเทิงใจที่ได้แกล้งเธออยู่ตลอดเวลา