บทที่ 242 การช่วยเหลือของอีธาน

มิเกลเปิดฝากระโปรงรถแล้วกระโดดลงไปพร้อมกล่องเครื่องมือ เงาร่างของเขาแทบจะมองไม่เห็นในแสงจันทร์สลัว แม็กซี่ตามเขาไปพลางเปิดไฟฉายในตัวเพื่อส่องให้เห็นเครื่องยนต์

“ถือนิ่งๆ ไว้สิ” มิเกลพึมพำกับหุ่นยนต์ขณะโน้มตัวเข้าไปในห้องเครื่อง

ทะเลทรายทอดยาวสุดลูกหูลูกตารอบตัวเรา อาบไล้ด้วยแสงจันทร์สีเงินอมฟ้า สวยง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ