บทที่ 249 การเยี่ยมครั้งสุดท้ายของลุง

ฉันฝืนลืมตาขึ้น มองลอดผ่านช่องประตูที่แง้มอยู่ เด็กชายตัวน้อยที่คอยเฝ้าอยู่สะดุ้งโหยง หันขวับไปเผชิญหน้ากับชายร่างเตี้ยท้วมที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ ชายคนนั้นตวาดบางอย่างเป็นภาษาอัมฮาริกด้วยน้ำเสียงกล่าวหา แม้จะอยู่ในฤทธิ์ไข้ ฉันก็ยังพอจับใจความได้ว่าเขากำลังคาดคั้นว่าทำไมเด็กชายถึงมาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ข้าง...