บทที่ 255 ฉันคือเงา

สายฝนเพิ่งขาดเม็ด ทิ้งไว้เพียงพื้นถนนที่เปียกลื่นและสะท้อนแสงไฟสลัวระยิบระยับ แอ่งน้ำเล็กๆ กลายเป็นกระจกสะท้อนเงาร่างของเราสองคนที่ยืนประจันหน้ากันในตรอกร้างผู้คน ร่างโคลนยืนอยู่เบื้องหน้าข้า ร่างกายของมันเกร็งแน่นและเตรียมพร้อมต่อสู้ ในมือขวาถือมีดซัดไว้มั่น ดวงตาคู่นั้น...ดวงตาของดัสก์...จ้องมองข้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ