บทที่ 259 นั่นคือเสียงของฉัน!

เพื่อเป็นการตอบแทนที่นำหุ่นยนต์มาส่งให้ เขาจึงโบกมืออย่างปัดๆ เป็นสัญญาณให้ลูกน้องปล่อยตัวมิเกล

“ปล่อยเขาไป” ไนท์พึมพำอย่างเบื่อหน่ายกับสถานการณ์ทั้งหมดเต็มที

“เรามาด้วยกัน ก็ต้องกลับไปด้วยกัน” เขาพูดพลางพยายามทำเสียงให้ร่าเริง พร้อมกับโบกมือไปทางหุ่นยนต์อย่างประหม่า

สโลนกระตุกแขนมิเกลแรงจนแทบจะเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ