บทที่ 42 ทุกคนที่มีมือสามารถทำได้

“ไปเถอะ” ฉันบอกแม็กซ์ พลางลดเสียงลง “ตรงนี้ฉันเอาอยู่”

แม็กซ์พยักหน้า จากนั้นฉันก็หันหลังแล้วเดินอย่างไม่รีบร้อนไปยังทางเข้า

ในห้องสอบ ฉันเคาะดินสอกับโต๊ะพลางกวาดตามองไปรอบๆ บรรยากาศอบอวลไปด้วยความวิตกกังวล—นักเรียนหลายสิบคนกำลังก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบ หน้าผากชุ่มเหงื่อ ดินสอในมือตวัดไปมาบนกระดาษอย่างล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ