บทที่ 1 ตอนที่1

ตอนที่1

@คฤหาสน์พิพัตน์มงคลสกุล

ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ทางปีกด้านซ้ายของคฤหาสน์ มีหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มกำลังหลับไหลอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการนั่งรถมาเป็นเวลานาน รวมถึงจัดเสื้อผ้าข้าวของให้เข้าที่

โดยไม่รู้เลยว่ามีร่างสูงใหญ่ของใครบางคนค่อยๆเปิดและปิดประตูห้องนอนด้วยความเบามือ เปิดไฟในห้องจนมันสว่างวาบ ก่อนที่จะสาวเท้าเดินตรงเข้ามานั่งประชิตร่างอวบอิ่มที่กำลังหลับไหลด้วยใบหน้าที่ยากจะคาดเดา

ดวงตาคมกริบไล่สายตามองเรือนร่างขาวอมชมพูที่สวมเพียงชุดนอนสายเดี่ยว เนื้อผ้าซาตินใส่สบายตั้งแต่ปลายเท้าผ่านสัดส่วนโค้งเว้า

ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่มไร้บราห่อหุ้มที่ล้นทะลักออกมาให้เห็นเพียงครู่ ปากหยักกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ไม่นานก็เลื่อนไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ยังคงหลับสนิทอยู่

หมับ!!!

ฝ่ามือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนตรงเข้าไปบีบปากเล็กๆของคนที่ยังคงหลับไหลอย่างแรง จนใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มเหยเกไปด้วยความเจ็บก่อนที่จะลืมตาตื่นขึ้นมา

เฮือก!

"คะ...คุณใหญ่" ใบหน้าสวยหวานสะบัดออกจากฝ่ามือใหญ่อย่างแรง น้ำเสียงตะกุกตะกักที่เต็มไปด้วยความตกใจของลินินดังขึ้นทันทีที่ลืมตาขึ้นมาเห็นร่างสูงใหญ่ของสิงหราชหรือคุณใหญ่ผู้เป็นเจ้าของการกระทำอุกอาจ

ดวงตากลมโตที่โอบล้อมไปด้วยแผงขนตางามงอนเบิกกว้างพลางยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดเรือนร่างขาวอมชมพู ซึ่งจังหวะนั้นสิงหราชก็แสยะยิ้มร้ายกาจออกมา

"มีอะไรคะ คุณใหญ่เข้ามาในห้องนินทำไม?" ลินินพูดออกไปด้วยท่าทีประหม่า มือเรียวเล็กกำผ้าห่มแน่น เพราะตอนนี้สิงหราชกับเธออยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันอย่างที่ไม่เคยใกล้กันมาก่อน

ดวงตากลมโตมองไปที่สิงหราชด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าเขาเข้ามาในห้องเธอทำไมและก็เข้ามาได้ยังไง ในเมื่อเธอก็จำได้ว่าก่อนจะเข้านอนเธอจัดการล็อคประตูห้องนอนเรียบร้อยแล้ว

"..........." เมื่อเห็นท่าทีตื่นตกใจของคนตรงหน้าสิงหราชก็เหยียดยิ้มร้ายกาจออกมาอย่างไม่ปกปิด โยนกุญแจที่อยู่ในฝ่ามือใหญ่ไปที่โต๊ะข้างหัวเตียงอย่างไม่ใยดี

ซึ่งการกระทำของเขาบ่งบอกเป็นนัยๆว่าไม่ใช่เรื่องยากอะไรในการที่เขาจะเข้ามาในห้องเธอ

"นี่มันบ้านฉัน ฉันจะเข้าห้องไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันไม่ใช่หรือไง?" น้ำเสียงดุถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป

ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้มของลินินอย่างเอาเป็นเอาตาย จนคนถูกมองเริ่มทำตัวไม่ถูก รู้สึกเสียวสันหลังวาบแปลกๆ

"แต่คุณลุงยกห้องนี้ให้นินแล้ว คุณใหญ่ไม่ควรเข้ามานะคะ" ปากเล็กๆอมชมพูเอ่ยบอก ดวงตากลมโตเริ่มสั่นระริกด้วยความกลัว

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมด้วยความไม่เข้าใจ เหตุใดสิงหราชหรือคุณใหญ่ที่เธอเห็นตอนนี้ถึงได้แตกต่างจากสิงหราชคนที่เธอเจอเมื่อหลายชั่วโมงก่อนนัก

ตอนนั้นเขาไม่ได้เป็นแบบนี้ ตอนนั้นเขาไม่แสดงออกทางสีหน้าอะไรเลย ดูไม่ยินดียินร้าย ออกจะนิ่งเฉยเสียด้วยซ้ำกับการมาของเธอและแม่ของเธอหรือเธอไปทำอะไรผิดให้เขาไม่พอใจ

แต่พอคิดทบทวนดูแล้วก็ดูจะไม่เห็นถึงความผิดของตัวเองเลยสักนิดแล้วนี่มันอะไรกัน

ลินินจมอยู่กับความคิดของตัวเองเพียงครู่และยังไม่ทันได้เอ่ยถามถึงสาเหตุก็โดนจู่โจมด้วยฝ่ามือใหญ่

หมับ!!!

"......." สิงหราชยื่นฝ่ามือใหญ่ของตัวเองไปคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กของลินินพร้อมกับออกแรงกระชากอย่างแรง

จนคนตัวเล็กนั้นปลิวตามแรงกระชาก ใบหน้าจิ้มลิ้มกระแทกไปกับหัวไหล่กว้าง หน้าอกอวบอิ่มขนาดใหญ่เสียดสีไปกับแผงอกแกร่ง

ลิลินยังคงจมอยู่กับความเจ็บและความไม่เข้าใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มยังคงซบอยู่ที่ไหล่กว้าง จนกระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ เธอจึงค่อยๆเขยื้อนตัวออก เงยหน้าไปมองใบหน้าหล่อคมคายด้วยความไม่เข้าใจ

ก่อนจะรู้ว่าสิงหราชไม่ได้จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเธอแต่เป็นตำแหน่งที่ต่ำกว่า

"อ่อย" ถ้อยคำดูถูกๆเปล่งออกมาจากริมฝีปากหยัก ในขณะที่ดวงตาคมกริบจับจ้องอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่มขนาดใหญ่ที่เด้งชูชันสู้สายตา

เพราะเสื้อสายเดี่ยวตัวโคร่งดันร่นลงมา จนเกือบจะถึงหน้าท้องแบนราบ

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณใหญ่" ใบหน้าและคำพูดที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจถูกพ่นออกมา มือเรียวรีบดึงเสื้อสายเดี่ยวขึ้นพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปกปิดทั้งสองเต้างามเอาไว้ ในใจแอบโกรธตัวเองที่หยิบชุดนอนตัวนี้มาใส่ ไม่น่าเห็นแก่ความสบายและความเคยชินของตัวเอง

"คุณใหญ่เข้ามาในห้องของนินทำไมคะ คุณใหญ่ไม่ควรเข้ามาในห้องนอนของนินแบบนี้นะคะ ใครเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี"

"คิดว่าฉันอยากเข้ามานักหรือไง ถ้าไม่มีเรื่องคุยกับเธอ"

"คุยกับนิน เรื่องอะไรคะ?" ลินินเอ่ยถามอย่างสงสัย คนที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงมีอะไรต้องคุยกัน สำคัญขนาดต้องบุกเข้ามาในของเธอในเวลาดึกดื่นเช่นนี้

"ออกไปจากบ้านฉัน" สิงหราชแค่นเสียงเข้มดุ ซึ่งใบหน้าหล่อก็แสดงสีหน้าไม่ต่างกันกับน้ำเสียง

"คะ...?" ลินินเลิกคิ้วถามด้วยความไม่เข้าใจ

"ไม่ได้ยินที่ฉันพูด"

"ได้ยินค่ะ...แต่นินแค่ไม่เข้าใจ มันเรื่องอะไรกันคะคุณใหญ่" ลินินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ไม่เข้าใจตามที่พูด

เธอกับแม่เพิ่งจะเข้ามาในบ้านหลังนี้ไม่ถึง24ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ จู่ๆก็เข้ามาไล่ ทั้งที่ตอนเจอกันกับเธอและแม่ของเธอ เขาก็ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจอะไร

"นินกับแม่ไม่ไปไหนทั้งนั้น ทำไมนินกับแม่ต้องไปด้วย ในเมื่อคุณลุงเป็นคนชวนนินกับแม่มา คนที่จะไล่นินกับแม่ของนินออกจากบ้านหลังนี้ได้ก็มีแต่คุณลุงคนเดียวเท่านั้น คุณใหญ่ไม่มีสิทธิ์"

"เหอะ" สิงหราชแค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน กับเด็กสาวตรงหน้าที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่เกรงกลัว "หน้าด้าน หิวเงินกันทั้งแม่ทั้งลูก"

เพี๊ยะ!

ทันทีที่ได้ยินถ้อยคำดูถูกออกมาจากปากสิงหราช ฝ่ามือเรียวเล็กก็ฟาดเข้าไปที่ใบหน้าหล่อของเขาเต็มแรงด้วยอารมณ์โกรธจัด

"........." ใบหน้าของสิงหราชหันไปตามแรงตบ ปลายนิ้วใหญ่ยกไปเช็ดเลือดสีแดงสดที่ซึมออกมาตรงมุมปาก กรามแกร่งกัดเข้าหากันแน่นจนเห็นสันกรามเด่นชัด

สะบัดหน้าหันกลับมามองลินินด้วยแววตาโกรธจัด ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้อายุ35ไม่มีใครกล้าตบเขาเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่ตบเลยแค่ทำให้เขาโกรธจัดขนาดนี้ยังนับครั้งได้ "เธอกล้ามากนะที่ตบฉัน"

"มากกว่านี้นินก็กล้า" ลินินรวบรวมความกล้าตอบกลับทั้งควัน มือเท้าจิกเกร็ง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเพราะก็แอบกลัวสิงหราชไม่น้อย

".........." สิงหราชไม่ได้พูดอะไร ดวงตาคมกริบยังคงเต็มไปด้วยความโกรธจัด

"ขอล่ะค่ะคุณใหญ่ คุณใหญ่จะด่านินยังไงก็ได้ แต่คุณใหญ่ไม่ควรว่าแม่ของนิน...อ๊ะ!" ลินินยังไม่ทันพูดจนจบก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อฝ่ามือใหญ่บีบมาที่ปากของเธออย่างแรง จนใบหน้าจิ้มลิ้มบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บ "ปล่อยนินนะ...มันเจ็บ!"

"วันนี้ฉันตั้งใจจะมาคุยกับเธอดีๆ แต่เหมือนเธอจะไม่ชอบให้ฉันใจดีด้วย" พูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดพร้อมกับเพิ่มแรงบีบลงไปที่ปลายนิ้วของตัวเอง จนผิวหน้าขาวใสแดงตามรอยนิ้ว

มือเล็กทั้งสองข้างพยายามแกะมือของสิงหราชออก ทว่าแรงอันน้อยนิดของเธอหรือจะสู้แรงมหาศาลของเขาได้

"คุณใหญ่นินเจ็บ!"

"แค่นี้มันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ กล้าดียังไง...ห๊ะ!"

"นินก็ไม่ได้อยากทำ ถ้าคุณใหญ่ไม่ดูถูกแม่นินก่อน"

".........."

"ลองคิดดูสิคะ แม่ใครๆก็รัก คุณใหญ่ไม่ควรดูถูกแม่นิน และอีกอย่างที่สำคัญที่สุด คุณไม่ควรดูถูกคนที่มีพระคุณกับคะ...อืม" ลินินยังพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนริมฝีปากหยักได้รูปจู่โจมที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างแรง จนใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บ

มือเล็กๆทั้งสองข้างเปลี่ยนมาระดมฟาดไปที่แผงอกแกร่ง ก่อนที่จะโดนผลักให้ล้มลงไปกับที่นอนโดยที่สิงหราชก็ตามขึ้นไปคร่อม รวบมือเล็กทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียว ดันขึ้นไปเหนือหัวพร้อมกับกดลงไปกับที่นอน

"เจ็บ! อย่าทำนินเลย...นินกลัวแล้ว" ลินินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทันทีที่ริมฝีปากอวบอิ่มเป็นอิสระมองสิงหราชด้วยแววตาสั่นระริกด้วยความกลัว

จูบแรกของเธอถูกขโมยจูบโดยคนใจร้ายแถมยังป่าเถื่อนเป็นที่สุด

"ทำไมไม่อวดเก่งแบบเมื่อกี้อีกล่ะ" สิงหราชพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่เย้ยหยัน

"นินขอโทษนะคะคุณใหญ่ เมื่อกี้นินไม่ได้ตั้งใจ"

"ฉันไม่ใช่คนใจดีซะด้วยสิ" พูดจบก็แสยะยิ้มร้ายกาจออกมา "คงจะใจกว้างยกโทษให้เธอไม่ได้"

"แต่นิน...กรี๊ด!!!" ลินินกรีดร้องออกมาเสียงหลงด้วยความเจ็บและตกใจ

เมื่อสิงหราชกระชากชุดนอนของเธอจนมันขาดติดมือ ก่อนจะไปกระชากแพทตี้ตัวบางที่ห่อหุ้มของสงวน ทำให้ร่างอมชมพูนั้นเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้า

ไม่นานก็ตามมาด้วยริมฝีปากหยักที่ตรงเข้าจู่โจมประกบจูบอย่างรุนแรงและหนักหน่วงทำเอาลินินนั้นดิ้นพล่าน ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นแหยเกไปด้วยความเจ็บน้ำตาสีใสไหลออกมาจากทางหางตา

"........" สิงหราชบดจูบไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มด้วยความรุนแรงและป่าเถื่อน สร้างความเจ็บปวดให้กับลินินพักใหญ่ ก่อนที่จะถอนริมฝีปากออก

เขาแสยะยิ้มร้ายกาจออกมาในทันทีเมื่อเห็นน้ำตาสีใสไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตากลมโต และเห็นอาการเหนื่อยหอบไร้เรียวแรงที่จะต่อสู้

ทว่าถึงจะเห็นแบบนั้นสิงหราชกลับไม่ได้สงสาร เขาก้มลงไปซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น สูดดมกลิ่นหอมๆจากกายสาวอย่างหื่นกระหาย มือใหญ่ข้างที่ยังว่างเลื่อนมาบีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่มที่ใหญ่เกินขนาดอย่างแรง ราวกับว่าต้องการให้มันแหลกคามือ

"นมใหญ่ดีนะ" พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าใบหน้าหล่อคมคายยังคงซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอขาวของลินิน ริมฝีปากหยักขบเม้มเบาๆทำเอาร่างเล็กสะดุ้งด้วยความกลัว

"อย่าทำอะไรนินเลย...ฮึก ปล่อยนินเถอะนะคุณใหญ่ ฮึก...นินเจ็บ โอ๊ยยยย อย่ากัด" ถึงจะเอ่ยประโยคขอร้องแต่ก็ไร้ซึ่งความเห็นใจ

ลินินร้องออกมาเสียงหลง เมื่อสิงหราชเลื่อนใบหน้าต่ำมาที่เนินอกของเธอ พร้อมขบกัดอย่างแรงสร้างความเจ็บปวดให้เธอไม่น้อย

ก่อนที่จะดิ้นพล่านอีกครั้ง เมื่อเขาเลื่อนริมฝีปากหยักมาที่ยอดปทุมถันที่แข็งเป็นไต สิงหราชดูดดึงขบเม้มพรัอมกับกัดสลับกันไปมาอย่างแรงทั้งสองข้าง จนยอดปทุมถันทั้งสองข้างนั้นบวมเปล่งแดงช้ำจนหน้าสงสาร

"พอได้แล้วคุณใหญ่...นินเจ็บ ฮือๆ...ไม่ไหวแล้ว" ลินินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น มองคนตรงหน้าด้วยสายตาขอร้อง

ทว่าน้ำเสียงและแววตานั้นก็ไม่ได้ทำให้สิงหราชสงสารเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกันเขาแสยะยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันไร้ซึ่งความเห็นใจใดๆ

ก่อนที่จะยกมือใหญ่มาลูบไล้ที่หน้าท้องแบนราบเลื่อนต่ำไปเรื่อยๆจนถึงสามเหลี่ยมอวบอูน ที่มีเส้นขนสีน้ำตาลอ่อนปกคลุมบางๆ ในขณะที่ลินินพยายามพลิกตัวหนีแต่ก็โดนกดเอาไว้

เมื่ออับจนหนทางจะหนีก็ทำได้เพียงแค่ร้องไห้จนร่างนั้นสั่นสะท้านออกมาอย่างน่าสงสาร และยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเมื่อปลายนิ้วใหญ่ของสิงหราชกำลังจะกรีดไปตามรอยแยก

ทว่าสิงหราชก็ต้องหยุดกระกระทำอันป่าเถื่อน เมื่อเสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น

ครืด~ ครืด~ ครืด

"แม่ง! ขัดจังหวะชิบ..."

เขาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆอย่างหงุดหงิด ดันปลายลิ้นไปกับกระพุ้งแก้ม เลื่อนสายตาไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่เอาแต่ร้องไห้ ส่งสายตาขอร้องอ้อนวอนรอให้เขาปล่อย

"มีคนโทรมา คุณใหญ่ควรรับโทรศัพท์นะคะ บางทีเขาอาจจะมีเรื่องด่วน" ลินินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นสิงหราชยังนิ่ง

"หึ...วันนี้อาจจะเป็นโชคดีของเธอ" สิงหราชพูดด้วยน้ำเสียงดุ สุดท้ายแล้วเขาก็ปล่อยฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างออกจากเรือนร่างของลินิน

แต่ก่อนจะผละตัวลุกออกจากตัวของลินิน เขาก็โน้มตัวก้มลงไปประกบจูบที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างมูมมามอีกครั้ง ก่อนที่จะผละตัวออกไป

และเป็นจังหวะเดียวกับลินินที่รีบยันตัวลุกขึ้นนั่งเขยิบตัวหนีไปอีกมุมหนึ่งของเตียง แผ่นหลังเล็กเปลือยเปล่าพิงไปกับหัวเตียง ก่อนที่จะรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าอมชมพู

มีบางครั้งก็ยกมือเรียวเล็กขึ้นมาเช็ดน้ำลายของสิงหราชออกจากริมฝีปากของตัวเองอย่างรังเกียจ

ดวงตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตามองไปที่สิงหราชด้วยความหวาดกลัว

"มีอะไร?" สิงหราชเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบในทันทีที่กดรับสายของน้องชายคนกลางอย่างเหมราช ในขณะที่ดวงตาคมกริบยังจับจ้องอยู่ที่ร่างเล็กลินิน

"ออกมาจากห้องเธอซะพี่ใหญ่ พ่อกับน้าโฉมใกล้จะถึงบ้านแล้ว พี่ไม่ควรทะ...." เหมราชยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยคสิงหราชที่รู้ว่าน้องชายคนกลางจะพูดอะไรก็รีบตัดบทเสียก่อน

"รำคาญน่ะ แค่นี้...เดี๋ยวออกไป" สิงหราชพูดเพียงแค่นั้นก็กดตัดสายยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกง "หวังว่าพรุ่งนี้เช้าฉันจะไม่เห็นหน้าเธอรวมถึงแม่ของเธออยู่ในบ้านฉัน"

"นินบอกไปแล้วไงคะ ถ้าคุณลุงไม่เอ่ยปากไล่นินกับแม่เอง นินกับแม่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น"

"เหอะ! หน้าด้านทั้งแม่ทั้งลูก" สิงหราชสบถด่าออกมาด้วยท่าทีเย้ยหยัน ก่อนที่จะหมุนตัวเตรียมจะเปิดประตูออกจากห้องนอน

ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้น

"คุณใหญ่คะ คุณใหญ่อย่าทำอะไรแม่นินเลยนะคะ ถ้าคุณใหญ่ทำอะไรแม่ของนิน สักวันคุณใหญ่อาจจะต้องเสียใจ"

"ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องเสียใจ"