บทที่ 8 ตอนที่8
ตอนที่8
@ ช่วงสายของอีกวัน
"คุณลุงคะ...วันนี้นินฝากแม่ด้วยได้ไหมคะ? คือว่าช่วงบ่ายนินจะออกไปข้างนอกอาจจะกลับพรุ่งนี้เช้าค่ะ"
ลินินเอ่ยบอกพิพัฒน์ในทันทีที่เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องส่วนตัวของพิพัฒน์และโฉมฉาย ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับทั้งสองคน
"ไปไหนนิน ทำไมต้องค้างคืนที่อื่นด้วย?" โฉมฉายละสายตาจากทีวีที่กำลังดูอยู่ เบือนหน้าอิดโรยซีดเผือดไปถามลินินด้วยความเป็นห่วง "หรือว่าอิงดาวกับไอริสจะมากรุงเทพฯวันนี้"
"ค่ะ...สองคนนั่นจะมาวันนี้ค่ะแม่" เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบปกติ ทว่าในใจกับรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงเลยต้องเลยตามเลย
โชคดีว่าอาทิตย์ที่แล้วเพื่อนสาวทั้งสองคนของเธอเลื่อนนัด ครั้งนี้ลินินก็เลยใช้เป็นข้ออ้างได้
"จะไปไหนกันเหรอนิน จำเป็นต้องค้างด้วยเหรอ?"
"..........." ลินินนิ่ง เธอเป็นคนไม่ชอบโกหกนัก แถมโกหกไม่เก่งเอาซะเลย เลยได้แต่ทำหน้าหนักใจจนพิพัฒน์สังเกตได้
"โฉมคุณซักลูกเกินไปหรือเปล่า ลินินโตแล้วนะไม่ใช่เด็กเหมือนแต่ก่อน เรียนจนจบปริญญาตรีแล้วด้วย อีกอย่างก็ไม่ใช่คนเหลวไหลสักหน่อย"
"ก็โฉมห่วงลูกนี่คะ"
"นินโตแล้วให้อิสระลูกบ้าง" พิพัฒน์เอ่ยบอกกับโฉมฉายซึ่งโฉมฉายก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วนั่นก็ทำให้พิพัฒน์หันมามองลินินที่กำลังเม้มปากด้วยความประหม่า "นินหนูไปเถอะ ไม่ต้องห่วงแม่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ลุงเอง"
"แม่ขอโทษนะ แม่แค่เป็นห่วงนินเท่านั้นเอง"
"ไม่เป็นไรค่ะแม่ นินเข้าใจ" ลินินเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ขับรถลุงไปไหม นินขับรถเป็นนี่ หรือถ้าขี้เกียจขับก็ให้สมชายไปส่ง" พิพัฒน์เอ่ยถึงสมชายที่เป็นคนขับรถเก่าแก่ของเขา
"นินไม่อยากขับรถไปเอง ถ้ายังไงเดี๋ยวนินรบกวนให้ลุงสมชายไปส่งนะคะ"
"........." พิพัฒน์ไม่ได้พูดอะไรพยักหน้าเข้าใจส่งยิ้มบางๆให้กับลินิน
"ถ้ายังไงเดี๋ยวนินขอไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะ"
"จ๊ะ...เที่ยวให้สนุกนะ ฝากความคิดถึงถึงเพื่อนเราทั้งสองคนด้วย แล้วก็ระวังตัวด้วยนะแม่เป็นห่วง"
"ค่ะแม่ นินรักแม่นะคะ" ลินินยันตัวลุกขึ้นยืน เธอเดินอ้อมโต๊ะกลมที่อยู่ตรงหน้าตรงเข้าไปกอดโฉมฉาย ก่อนที่จะรีบผละตัวออกเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้โฉมฉายและพิพัฒน์เห็นน้ำตาของเธอ "อย่าโกรธนินนะคะแม่ นินทำเพื่อแม่นะคะ"
@บริษัทพิพัฒน์มงคล
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงร้องเท้าส้นสูงกระทบไปกับพื้นดังขึ้นในตอนที่ลินินที่อยู่ในชุดเดรสสีดำ มีความยาวแค่เข่าตัดกับผิวขาวอมชมพูก้าวเท้าเดินเข้ามาในบริษัทตามที่สิงหราชนัดเอาไว้ในช่วงบ่าย
เท้าเล็กหยุดนิ่งในทันที เมื่อก้าวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประชาสัมพันธ์ของบริษัท
"เอ่อ...มาขอพบคุณสิงหราชค่ะ" เอ่ยออกมาด้วยท่าทีประหม่า ส่งยิ้มบางๆให้กับประชาสัมพันธ์
"ไม่ทราบว่าใช่คุณลินินหรือเปล่าคะ?"
"ใช่ค่ะ...ดิฉันชื่อลินินค่ะ ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้ยังไงคะ? ถามด้วยความสงสัย เพราะเธอไม่เคยมาบริษัทนี้เลยสักครั้ง แล้วประชาสัมพันธ์ตรงหน้ารู้ได้ยังไง
"ท่านประธานเลื่อนนัดทุกคนออกหมด จะมีแค่คุณลินินคนเดียวที่ได้เข้าพบค่ะ"
"อ๋อค่ะ" เป็นแบบนี้นี่เองลินินพยักหน้าเข้าใจ "แล้วตอนนี้คุณสิงหราชอยู่ที่ห้องหรือเปล่าคะ หรือว่าออกไปทานอาหารเที่ยงข้างนอก?"
ถามประชาสัมพันธ์ออกไปเพราะตอนที่เธอมาถึงเป็นเวลาช่วงเที่ยงครึ่งพอดิบพอดี
"ท่านประธานไม่ได้ออกไปไหนค่ะ...ยังอยู่ที่ห้อง ท่านสั่งว่าถ้าคุณลินินมาให้ขึ้นไปพบได้เลยค่ะ" ประชาสัมพันธ์พูดด้วยรอยยิ้ม ซึ่งลินินก็พยักหน้าเข้าใจ "รบกวนคุณลินินขึ้นลิฟท์ผู้บริหารตัวนั้นนะคะ กดชั้นสูงสุดค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" เอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ลิฟท์ตามที่ประชาสัมพันธ์บอก
เมื่อบานประตูลิฟท์ปิดหัวใจดวงน้อยที่เต้นปกติก็เริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความกลัวผสมกับความโกรธเกลียดที่มีต่อสิงหราชคนใจร้าย
จนกระทั่งมาสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเสียงลิฟท์ดังขึ้นพร้อมๆกับบานประตูที่เปิดออก ลินินรวบรวมความกล้าก้าวเท้าเดินออกจากลิฟท์ในทันที
เธอก้าวเท้าตามทางเดินจนมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของผู้ชายใบหน้าหล่อ แต่เรียบนิ่งคล้ายๆกับสิงหราช ถ้าเธอเดาไม่ผิดน่าจะเป็นเลขาของสิงหราชเป็นแน่
"สวัสดีค่ะ ดิฉันมาขอพบคุณสิงหราช"
"สวัสดีครับ" การันต์ยันตัวลุกขึ้นยืนมองลินินด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง "ผมชื่อการันต์เป็นเลขาของคุณสิงหราช"
"สวัสดีค่ะ คุณการันต์" ลินินยกมือไหว้เพราะดูแล้วการันต์คงอายุมากกว่าเธอหลายปี ซึ่งการันต์ก็พยักหน้ารับรู้ "คุณสิงหราชอยู่ในห้องหรือเปล่าคะ?"
"อยู่ครับ...คุณลินินเปิดประตูเข้าไปได้เลยครับ"
"ได้เลยเหรอคะ?"
"ครับ...เปิดประตูเข้าไปได้เลย"
"ค่ะ" นินตอบการันต์เพียงเท่านั้นก็เม้มปากเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตมองไปที่บานประตูห้องทำงานของสิงหราช ก่อนที่จะก้าวเท้าไปหยุดยืนในทันที รวบรวมความกล้าเคาะประตูห้องทำงานในที่สุด
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
".........." ทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องติดๆกันถึงสามครั้ง สิงหราชก็ละสายตาจากเอกสารการประชุมที่กำลังอ่านอยู่
กระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆออกมาในทันที เอนหลังพิงไปกับเก้าอี้ ควงปากกาในมือเล่นอย่างใจเย็น "เข้ามา..."
"........." ลินินที่ได้ยินเสียงเข้มดุทีเล็ดลอดออกมานอกห้อง ก็ได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่น หัวใจดวงน้อยเต้นแรงตึกๆ
ก่อนที่จะรวบรวมความกล้าผลักประตูเข้ามาในห้อง สบตากับดวงตาคมกริบของสิงหราชเพียงครู่ กำลังจะก้าวเท้าเดินไปหาเขาก็ต้องหยุดชะงัก
"เดี๋ยว"
"คะ...?"
"ล็อคห้องซะ" สิงหราชแค่นเสียงดุขึ้นอีกครั้งในตอนที่ลินินกำลังจะก้าวเดินตรงมาหาเขา ร่างบางชะงักยืนอยู่กับที่ "อยากให้คนอื่นเห็นเวลาที่ฉันกระแทกเข้าไปในร่องของเธอ"
"........." ใบหน้าจิ้มลิ้มบึ้งตึงในทันที เมื่อได้ยินคำหยาบโลนที่ไม่เคยให้เกียรติเธอเลยสักนิดจากปากของสิงหราช แต่ก็ยอมทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย
ก่อนจะก้าวขาเรียวสวยเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของเขา เอ่ยพูดจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ทันที
"นินยอมนอนกับคุณแล้วค่ะ แต่ก่อนที่จะถึงขั้นนั้น นินอยากจะคุยกะ...." เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
"หยุด!!!" สิงหราชเอ่ยเบรกในทันที โยนปากกาที่กำลังเล่นอย่างใจเย็นไปบนโต๊ะทำงาน ซึ่งลินินก็ขมวดคิ้วมองหน้าสิงหราชด้วยความไม่พอใจ
"อะไรคะ นินยังพูดไม่จบ สั่งให้นินหยุดพูดทำไม?"
"มาขอร้องอ้อนวอนฉันด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างแบบนี้น่ะเหรอ?"
"เรื่องมาก" ปากเล็กๆอมชมพูเอ่ยพึมพำเบาๆเพียงให้ได้ยินแค่ตัวเอง ทว่ามันดังเกินไปนิดเลยทำให้สิงหราชนั้นได้ยิน
"ฉันได้ยินนะ ถ้าคิดว่าฉันเรื่องมากนักก็กลับไป"
"........" ลินินเม้มปากเข้าหากันแน่นเมื่อโดนสิงหราชดุเสียงดัง ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ "นินขอโทษนะคะที่เสียมารยาท คุณใหญ่อย่าเพิ่งโกรธนินนะคะ นินจะพูดใหม่..."
"นินจะยินยอมนอนกับคุณใหญ่แล้ว แต่ก่อนจะถึงขั้นนั้น นินว่าเราควรจะ...."
"ไม่มีใครสอนเรื่องมารยาท ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ไม่ดีนะ" สิงหราชเอ่ยเบรกคำพูดของลินินด้วยน้ำเสียงดุอีกตามเคย
"........" ลินินแสดงอาการหงุดหงิดมือเรียวยาวกำเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธ ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าคมคายของสิงหราช ก่อนจะแอบด่าทอเขาอยู่ในใจ
อีกครั้งแล้วที่เขากลั่นแกล้งเธอ
"นั่ง!!! แล้วก็หยุดแอบด่าฉันในใจด้วย"
".........." ลินินถอนหายใจออกมาหนักๆละสายตาจากใบหน้าคมคาย มองต่ำไปที่เก้าอี้กำลังจะหย่อนก้นนั่งก็ต้องชะงัก
"ฉันเปลี่ยนใจแล้วเดินมาหาฉัน"
"คุณใหญ่จะแกล้งนินไปถึงไหนคะ แล้วทำไมนินต้องเดินไปด้วยคะ...คุยตรงนี้ก็ได้ อีกอย่างเรายังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลย คุณใหญ่ห้ามทำอะไรนินเด็ดขาด" ลินินโวยวาย
"จะโวยวายทำไมให้แสบหู เรื่องง่ายแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่ต้องตกลงอะไรกันทั้งนั้น" ลินินนิ่งเงียบ มองสิงหราชคนใจร้ายอยู่อย่างนั้น "ออกไปจากห้องทำงานฉันซะ"
".........." จบคำพูดที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงดุของสิงหราช ลินินก็ลุกพรวดเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าสิงหราชในทันที ซึ่งสิงหราชก็เยียดยิ้มออกมาด้วยความพอใจ
"อ๊ะ! จะทำอะไรคะ?" ลินินร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ
เมื่อจู่ๆสิงหราชก็กวาดเอกสารบนโต๊ะออก ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะแทรกไปตรงกลางหว่างขาเรียวเล็ก
"ออกไปนะ...ห้ามทำอะไรนินเด็ดขาด เรายังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลย" ลินินร้องห้ามพร้อมกับใช้มือเล็กๆทั้งสองข้างดันแผงอกของสิงหราชเอาไว้
"ฉันเป็นนักธุรกิจและเป็นนักธุรกิจที่เก่งไม่เคยเสียเปรียบใคร" ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปเชยคางลินินให้มาสบตา ก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ซึ่งลินินก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจสิงหราชจะบอกเธอทำไม ในเมื่อเธอก็รู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นนักธุรกิจ แถมเป็นนักธุรกิจที่เก่งมากเสียด้วย
"นินรู้แล้วคะ จะบอกนินอีกทำไม อ๊ะ!...เอามือออกไปนะ" ลินินโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ เมื่อสิงหราชดันมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเอ็นปูดโปน เข้ามาใต้กระโปรงของเธอจนเกือบจะถึงของสงวน
มือเล็กขว้ามือใหญ่ของสิงหราชเอาไว้พร้อมกับดันออกทันที แต่ดันยังไงก็ดันไม่ออก
"อยู่นิ่งๆ ฉันบอกแล้วว่าฉันเป็นนักธุรกิจ ก่อนที่ฉันจะตกลงทำอะไรสักอย่างมันต้องคุ้มค่า"
"........." ลินินเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วว่าจู่ๆเขาพูดถึงว่าตัวเองเป็นนักธุรกิจทำไม ที่แท้เขาก็คงเห็นเธอเป็นสินค้าแค่นั้นเอง "นินยังบริสุทธิ์"
"ฉันไม่เชื่อจนกว่าจะได้พิสูจน์" พูดจบก็ใช้มือใหญ่ที่ยังว่างดันมือเรียวเล็กของลินินออก ก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
"คุณใหญ่...อย่านะ อ๊ะ!...นินเจ็บ" ลินินร้องออกมาเสียงหลง ใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกไปด้วยความเจ็บ
เมื่อสิงหราชสอดมือเข้ามาใต้กางเกงชั้นในของเธอ ก่อนจะดันนิ้วใหญ่เข้าไปในร่องคับแคบที่ไม่เคยมีสิ่งแปลกปลอมผ่านเข้ามา "พอสักทีเถอะค่ะ...มันเจ็บ เอานิ้วออก...โอ๊ย!!! นินไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนจริงๆค่ะคุณใหญ่"
"............" สิงหราชเหยียดยิ้ม เชื่อตามที่ลินินพูด เพราะตอนนี้เขาพึ่งจะดันนิ้วใหญ่ของตัวเอง เข้าไปในร่องคับแคบของลินินได้แค่ครึ่ง
ร่องของลินินมันทั้งคับและแน่นแถมยังตอดนิ้วเขาไม่หยุด ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาดันท่อนเอ็นของตัวเองเข้าไปมันจะรู้สึกยังไง
"โดนแค่นิ้วยังร้องโวยวายถ้าเจอของจริงเธอไม่ตายเลยหรือไง?" ดึงนิ้วใหญ่ออกจากร่องคับแคบของลินิน ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานในท่าทีสบายๆ ไม่สนใจสายตาเกลียดชังของลินินแม้แต่น้อย
"พอใจคุณหรือยังคะคุณใหญ่?" พูดด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอ ถึงสิงหราชจะดึงนิ้วออกจากตรงนั้นของเธอไปแล้ว แต่ก็ยังคงทิ้งความเจ็บแสบเอาไว้มาก "จะตกลงกันได้หรือยังคะ?"
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
