บทที่ 9 ตอนที่9
ตอนที่9
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"นายครับถึงเวลาต้องเข้าประชุมแล้ว" เสียงของการันต์ดังขึ้นทันทีหลังจากเคาะประตูห้องสิงหราชสามครั้งติด
"เดี๋ยวออกไป" สิงหราชเอ่ยบอกการันต์ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน หยิบสูทที่พลาดอยู่กับพนักพิงมาสวมใส่พร้อมติดกระดุม
"คุณใหญ่จะไปไหนคะ?" ลินินกระโดดลงจากโต๊ะทำงาน มือเล็กคว้าไปที่ต้นแขนของสิงหราช "เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะคะ"
"ไม่ได้ยินที่การันต์บอกหรือไง...ฉันมีประชุม" สิงหราชแกะมือของลินินออกจากต้นแขน
"แต่..."
"รออยู่ในห้องห้ามไปไหน ประชุมเสร็จฉันจะกลับมาคุยด้วย" จบคำพูดก็สอดมือเข้าไปใต้ท้ายทอยของลินิน ประกบจูบไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างมูมมาม ก่อนจะผละออกแล้วกระตุกยิ้มมุมปากร้ายกาจเดินออกไปจากห้องทำงานในทันที
"พร้อมไหมครับ?" การันต์เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มที่พึ่งจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"........." สิงหราชก็ปรายตามองเลขาคนสนิทเพียงนิด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาก้าวเท้ายาวๆเดินนำหน้าไปทันที ซึ่งการันต์ก็หอบแฟ้มเอกสารการประชุมเดินตามหลังไปติดๆ
"คนนี้ตรงสเปคนายทุกอย่างเลยนะครับ ผิวขาวอมชมพู หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม ดูอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ กริยามารยาทดูดีทีเดียว" การันต์เอ่ยแซวเจ้านายหน้านิ่งของตัวเอง
เขาเองอยู่กับสิงหราชมาหลายปีตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรีใหม่ๆนั่นแหละ รู้ดีว่าสเปคเจ้านายเป็นแบบไหน ซึ่งลินินตรงสเปคสิงหราชทุกอย่าง
"บางทีมึงก็รู้มากเกินไปนะ" สิงหราชกระตุกยิ้มมุมปากปรายตามองการันต์เพียงนิด ก่อนจะมองตรงไปด้านหน้าเหมือนเดิม
"แล้วมันจริงหรือเปล่าล่ะครับ?"
"ไม่คิดว่ามึงจะชอบยุ่งเรื่องของกูขนาดนี้"
"เป็นเลขาต้องรู้เรื่องทุกอย่างของเจ้านายครับ คนนี้จริงจังไหมครับ?"
"........" สิงหราชไม่ตอบและเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาก้าวขามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องประชุม "สั่งให้คนยกน้ำกับขนมไปให้ลินินด้วย"
"ครับ...เดี๋ยวผมให้คนจัดการให้"
"อืม" สิงหราชครางรับในลำคอ ก่อนที่จะผลักประตูก้าวเท้าเข้าไปในห้องประชุม
โดยที่การันต์ก็หันมาสั่งพนักงานที่อยู่แถวนั้นให้ทำตามที่สิงหราชสั่ง ก่อนที่จะตามสิงหราชเข้าไปในห้องประชุม
"สารเลว ฉวยโอกาสเป็นที่สุด" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง ถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มของลินินทันทีที่เธอเดินมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟามุมเล็กๆภายในห้องทำงานของสิงหราช
คำพูดและการกระทำที่ร้ายกาจของสิงหราชยังคงติดอยู่ในห้วงความคิดของลินิน มือเล็กบีบเข้าหากันแน่นดวงตากลมโตปล่อยน้ำตาให้ไหลทะลักออกมาบนแก้มอมชมพูระบายความโกรธแค้น
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
".........." เสียงประตูห้องทำงานของสิงหราชถูกเคาะจากทางด้านนอก นั่นทำให้ลินินหันไปมองที่ประตูในทันที มือเรียวยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มอมชมพู
ก่อนจะเห็นหญิงวัยกลางคนเปิดประตูเข้ามาในมือถือถาดที่ด้านในมีขนมรวมถึงน้ำส้มส่งยิ้มบางๆให้กับลินินซึ่งเธอก็ยิ้มตอบ
"คุณสิงหราชให้ดิฉันเอาน้ำกับขนมมาให้คุณลินินค่ะ" พรพรรณเอ่ยพร้อมกับก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของลินิน วางจานขนมพร้อมกับน้ำส้มไว้บนโต๊ะกระจก "คุณลินินต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ?"
"ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัว" เอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้อง
"ดะ...เดี๋ยวค่ะ" ลินินส่งเสียงเรียก
"มีอะไรเหรอคะ?"
"เอ่อ...คือนินจะถามว่า ปกติแล้วคุณสิงหราชประชุมนานหรือเปล่าคะ?"
"ปกติประชุมเล็กก็ประมาณ1-2ชั่วโมงค่ะ แต่วันนี้ประชุมใหญ่น่าจะประมาณ3ชั่วโมงขึ้นไปค่ะคุณลินิน"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ คุณพรพรรณ" ลินินเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม เมื่อเหลือบไปเห็นชื่อที่ติดอยู่ตรงหน้าอกด้ายซ้าย
"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณลินินต้องการอะไร อยากได้อะไรไปเรียกพรพรรณได้เลยนะคะ"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะ"
@16.30น.
"จับตาดูฝ่ายการตลาด ถ้ายังทำงานชักช้าแผนทำงานไม่ได้เรื่องแบบนี้มาอีก จัดการไล่ออกให้หมด แล้วหาคนที่เก่งและมีความสามารถกว่านี้มาทดแทน"
สิงหราชเอ่ยบอกการันต์ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากห้องประชุม ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งยากจะคาดเดาอารมณ์
ทว่าคนที่อยู่ด้วยมาตลอดหลายปีอย่างการันต์รู้ดีว่าตอนนี้สิงหราชกำลังโกรธจัด
"ครับ...ผมจะจับตาดูให้เป็นพิเศษ"
"อืม" ครางรับในลำคอก่อนจะเดินผ่านหน้าการันต์ไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ซึ่งการันต์ก็ก้มหัวทำความเคารพเมื่อเจ้านายเดินผ่าน
แกร๊ก!
".........." สิงหราชผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานทันทีที่มาถึง ดวงตาคมกริบไล่สายตาหาคนตัวเล็กที่เขาสั่งเอาไว้ว่าไม่ให้ออกไปไหน
ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังไม่เห็นคนตัวเล็กอยู่ในห้อง อารมณ์หงุดหงิดที่ยังคงค้างอยู่นั้นพุ่งพรวดขึ้นมาทันที ก่อนที่จะดับมอดลงอย่างรวดเดียว เมื่อเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟามุมเล็กๆของห้อง
"หึ..." แค่นหัวเราะในลำคอออกมาก้าวเท้าเดินตรงไปหาลินินในทันที พร้อมกับจัดการถอดเสื้อสูทออกอย่างรวดเร็ว
มือใหญ่วางเสื้อสูทไว้กับพนักพิงโซฟาหย่อนตัวนั่งลงเบาๆข้างๆกับลินินที่ยังคงหลับสนิท
ดวงตาคมกริบไล่สายตาไปทั่วใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหลงใหล ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าลินินคือสเปคของเขาเองอย่างที่การันต์บอก
ถ้าไม่ติดว่าโฉมฉายแม่ของลินินทำเรื่องบางอย่างที่เขารับไม่ได้เอาไว้ในวันแรก ที่เข้ามาเหยียบคฤหาสน์เขาคงจะรีบคว้าลินินเอามาครอบครองได้ไม่ยาก
"......." สิงหราชยังคงมองใบหน้าจิ้มลิ้มของลินินอยู่อย่างนั้นนานสองนาน และเหมือนว่าเขากำลังต้องมนต์สะกด
ปลายจมูกโด่งค่อยๆเลื่อนไปคลอเคลียกับแก้มอมชมพู สูดดมกลิ่นหอมเหมือนกับแป้งเด็กเข้าไปในปอด จนกระทั่งลินินเริ่มรู้สึกตัว
คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อย ทำให้สิงหราชชะงักผละตัวออกในทันที พร้อมกับตีสีหน้าเรียบนิ่ง
"อื้ม..." เสียงครางในลำคองึมงำพร้อมกับค่อยๆปรือตาขึ้นเล็กน้อย
"จะนอนอีกนานไหม?" สิงหราชเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุ และนั่นก็ทำให้ลินินกลับมามีสติอย่างรวดเร็ว เธอยันตัวลุกขึ้นนั่งในทันที
"ขอโทษค่ะคุณใหญ่ พอดีนินรู้สึกเหนื่อยๆค่ะก็เลยเผลอหลับ"
"อืม" สิงหราชครางรับในลำคอ หยิบเสื้อสูทมาไว้ในมือก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน ซึ่งลินินก็มองใบหน้าเรียบของสิงหราชด้วยความสงสัย "ลุกขึ้นยืน"
"ม่ะ...มีอะไรเหรอคะ?"
"จะ5โมงเย็นแล้ว ไม่กลับหรือไง?"
"กลับค่ะ...กลับ" สองขาเรียวเล็กยันตัวลุกขึ้นยืนในทันที "เอ่อ...คุณใหญ่คะ แล้วเรื่องที่เราจะต้องคุยกันละคะ"
"........." สิงหราชไม่ได้พูดอะไรดวงตาคมกริบปรายตาไปมองลินินเพียงนิด ก่อนจะยื่นมือข้างที่ยังว่างไปจับมือเล็กไว้ในมือพร้อมกับออกแรงดึงให้เดินตาม แต่ลินินขืนตัวเอาไว้
"จะพานินไปไหนคะ ไม่เอานะ...นินไม่ไป" ยังคงขืนตัวเองเอาไว้พร้อมกับบิดข้อมือออก แต่ก็สู้ฝ่ามือใหญ่ของสิงหราชไม่ได้
"ไปคุยต่อที่คอนโดฉัน"
"คอนโด?" ลินินขมวดคิ้ว ถ้าไปคอนโดของเขาแล้วสิงหราชไม่โอเคกับข้อตกลง เขาจะปล่อยเธอกลับบ้านแบบง่ายๆหรือเปล่า
"อืม...คอนโด เข้าใจยากตรงไหน"
"แต่..." กะจะเอ่ยประโยคปฏิเสธแต่ก็โดนขัดขึ้นซะก่อน
"จะเดินตามฉันมาดีๆหรือจะให้ฉันอุ้ม"
"..........." ลินินพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ดูเหมือนสิงหราชจะไม่เปิดโอกาสให้เธอได้เลือกอะไรเลย สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องจำใจพยักหน้าตอบตกลง
"นินขอไปเอากระเป๋าก่อนค่ะ"
"บอกข้อตกลงของเธอมา" สิงหราชพูดขึ้นเมื่อขับรถออกมาจากบริษัทของตัวเองได้ไม่นาน
ดวงตาคมกริบเหลือบไปมองลินินเพียงนิด ก่อนจะหันกลับมามองถนนตรงหน้า
"นินไม่ได้จะเรียกร้องอะไรที่คิดว่ามันจะฝืนใจคุณใหญ่มากเกินไปหรอกค่ะ"
"ไม่ต้องเยิ่นเย้อ บอกข้อตกลงของเธอมา ต้องการให้ฉันทำอะไรบ้าง แต่บอกไว้ก่อนถ้ามากเกินไปฉันไม่ทำ"
"ไม่มากเกินไปหรอกค่ะ นินคิดว่าคุณใหญ่ทำได้สบายอยู่แล้ว นินไม่ได้ขออะไรมากค่ะ แค่ขอให้คุณใหญ่ใจดีกับแม่นินบ้างพูดดีๆกับแม่นินบ้างแค่นั้นเองค่ะ"
"แค่นี้...?" สิงหราชเลิกคิ้วหันไปมองลินินเพียงนิดก่อนจะหันกลับมามองถนนอีกครั้ง
เขาเคยได้ยินลินินขอเรื่องนี้มาครั้งหนึ่งแล้ว แต่คิดว่าเธออยากได้อะไรเพิ่มเติม เช่นเงิน
"ค่ะ...แค่นี้ ง่ายมากเลยใช่ไหมคะ?" นินพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ มีความหวังเล็กๆบางอย่างผุดขึ้นในใจ "เอ่อ...ที่นินขอ ดูไม่ยากเลยใช่ไหมคะ?"
"อืม" สิงหราชครางรับในลำคอ
"ถ้าอย่างนั้นเราไม่ต้องทำเรื่องอย่างว่ากันก็ได้ใช่ไหมคะ?"
"เธอฝันอยู่หรือไง?"
