บทที่ 3 3
นิตาทำท่าเหมือนเธอกำลังชั่งใจอยู่ชั่วครู่ ตอนนี้เธอกำลังตกอยู่ในสภาวะที่เรียกว่าลำบากอย่างแท้จริง กระเป๋าหาย ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่เหรียญเดียว และความหวังที่จะติดตามหา ใครคนนั้น ก็ดูเหมือนจะดับวูบลงในทันที เธอจะทำอย่างไรมากไปกว่านี้ได้ นอกเสียจาก...
“ค่ะ...ฉันจะไปพักที่ห้องของคุณค่ะลอว์ เพราะตอนนี้ฉันคงไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว”
ลอว์สันยิ้มกับหญิงสาว ใบหน้าของนิตาแช่มชื่นขึ้นเล็กน้อยแม้ในส่วนลึกเธอเองยังสับสนกับการรับไมตรีของหนุ่มชาวต่างชาติที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อน แต่มันก็คงดีกว่าการที่เธอต้องนอนอยู่ข้างถนนในเมืองใหญ่อย่างมหานครนิวยอร์คไม่ใช่หรือ
“คืนนี้คุณนอนที่นี่ไปก่อนนะครับ นิตา...ห้องนี้เพื่อนผมซื้อทิ้งไว้นานแล้ว แต่เขาก็ยังให้แม่บ้านมาทำความสะอาดจัดแต่งอยู่ตลอด”
ลอว์สันกล่าวขณะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของหญิงสาวชาวไทยที่รับไมตรีจากเขาด้วยการตามมาที่ห้องชุดบนชั้นที่สามสิบของตึกสูงใจกลางเมือง มันไม่ใช่ห้องพักเล็ก ๆ อย่างที่นิตาเข้าใจ ตรงข้ามเป็นห้องชุดขนาดใหญ่โตโอ่โถงจนทำให้เธอเริ่มนึกสงสัยว่าเพื่อนของลอว์สันอาจไม่ใช่คนที่มีฐานะธรรมดาเป็นแน่ เมื่อลอว์สันวางกระเป๋าของเธอลงบนเก้าอี้นวมบุหนังอย่างดีภายในห้องรับแขกหญิงสาวจึงกล่าวขึ้นว่า
“ขอบคุณมากนะคะลอว์...เอ้อ...ฉันรู้สึกว่าฉันรบกวนคุณมากเกินไปแล้ว มากกว่าที่ฉันช่วยเหลือคุณเสียอีก”
“ทำไมล่ะนิตา...ทำไมคุณคิดอย่างนั้น”
“ก็...” หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง “ห้องนี้มันใหญ่มาก เหมือนโรงแรมเลยล่ะคะ แล้วเพื่อนของคุณเขาจะว่ายังไงบ้างถ้ารู้ว่าคุณพาคนแปลกหน้าเข้ามาพัก”
“เพื่อนของผมไม่ใช่คนใจแคบหรอกนะครับ...เราสนิทกัน แต่อย่าเข้าใจว่าเรามีความสัมพันธ์มากเกินกว่าเพื่อนชาย อันนี้คงต้องบอกกันไว้ก่อน กลัวคุณจะเข้าใจผิดที่ผมกับเพื่อนใช้ห้องร่วมกันได้ ผมแค่มีกุญแจของเขา เราจะมาแฮงค์เอาท์กันนาน ๆ ครั้งน่ะครับ”
นิตาปรายยิ้มน้อย ๆ เธอไม่รู้ว่าเพื่อนของลอว์สันเป็นใคร แต่ก็อาจถือได้ว่าเขาก็มีส่วนมีบุญคุณกับเธอเช่นกัน
“คุณคิดหรือยังครับว่าหลังจากนี้จะทำยังไงต่อไป?”
ลอว์สันตั้งคำถาม นิตาถอนใจเบา ๆ ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาและยิ้มขื่น ๆ
“ฉันไม่รู้ค่ะ...รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันแทบไม่เหลืออะไรเลย ฉันไม่มีเงินติดตัวแม้สักเหรียญเดียว”
“และมันก็ทำให้คุณตามหาคนที่คุณต้องการพบได้ลำบากด้วย”
เขาเสริมและหญิงสาวก็จำนนด้วยการก้มหน้าราวกับคิดไม่ตก
“คุณมีแพลนอะไรบ้างหรือเปล่าตอนมาถึงอเมริกา นอกจากตามหาคนที่คุณอยากพบ...บอกผมได้มั้ย นิตา”
“แทบไม่มีค่ะ” นิตาเงยหน้าขึ้นมาแต่ดวงตาคู่งามก็ยังหรุบต่ำมองที่เท้าของตัวเอง มือทั้งสองประสานกันบนตักดูราวกับว่าเธอเป็นเด็กที่กำลังอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่กระนั้น ความคิดของเธอกำลังโลดแล่นออกไปอีกครั้ง ล่องลอยไปหาใครคนหนึ่งที่มักทำให้เธอเสียน้ำตายามคิดถึงเขา
“อืม...คุณอยากให้ผมช่วยเหลืออะไรนอกเหนือนจากนี้บ้างไหม...อย่างเช่น...แจ้งความเพื่อให้ตำรวจช่วยหาคนที่คุณต้องการพบ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ” นิตาเลื่อนสายตาขึ้นมองหน้าลอว์สันตรง ๆ “แต่ถ้าคุณจะกรุณาและไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไป...ฉันว่าฉันอยากหางานทำที่นี่สักพักเพื่อเก็บเงินค่ะ”
ลอว์สันเลิกคิ้วสูง คำพูดของหญิงสาวไม่ได้เป็นการรบกวนเขาแต่อย่างใด หากแต่เป็นการจุดประกายความคิดบางอย่างของชายหนุ่ม
“เรื่องนี้ผมอาจช่วยคุณได้...เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน คืนนี้คุณพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เช้าผมจะแวะมาหาคุณที่นี่อีกครั้ง ถ้าคุณอยากได้งานทำในนิวยอร์คก็จำเป็นที่ผมจะต้องช่วยให้คุณมีเอกสารการเดินทางที่ถูกต้อง มันจำเป็นมากถ้าหากว่าคุณอยากอยู่ที่นี่อย่างถูกกฎหมาย”
นิตาถึงกับน้ำตาคลอเบ้า “ขอบคุณมากค่ะลอว์...ฉันรบกวนคุณมากเหลือเกิน”
“ไม่เป็นไรครับ...มันไม่ได้เป็นเรื่องหนักหนาอะไรเลย นอนหลับให้สบาย แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”
ลอว์สันกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนที่เขาจะวางกุญแจห้องลงบนโต๊ะรับแขกและลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเมื่อชายหนุ่มก้าวพ้นออกจากห้องนั้นเขาจึงหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาและกดโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง
“เฮ้...คลีฟ...ฉันมีเรื่องอยากจะรบกวนนายน่ะ”
บทที่ 2 Waiting เวลาที่เฝ้าคอย
นิตารู้ว่าการที่ต้องมาอาศัยอยู่ในห้องของคนแปลกหน้าแม้เขาจะเป็นผู้หยิบยื่นไมตรีอันดีแก่เธอมันเป็นเรื่องยากเย็นพอ ๆ กับที่เธอต้องตามหาบุคคลคนหนึ่งที่เธอดั้นด้นมาหาเขาถึงอเมริกาก็ด้วยเหตุผลเดียวเท่านั้น นั่นคือ เขา ผู้เป็นที่รักของเธอ
ทว่าหญิงสาวชาวไทยซึ่งกลายเป็นผู้โดดเดี่ยวท่ามกลางมหานครแม้ไม่กว้างใหญ่แต่มีพลเมืองนับล้านก็จำต้องรับไมตรีจากลอว์สันที่หยิบยื่นให้เธอราวกับเขาไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เกือบต้องกลายเป็นคนเร่ร่อนมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง
“นิต้า...ผมรู้ว่ามันไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าคุณควรต้องทำใจรับมันไว้ก่อน”
ลอว์สันกล่าวกับหญิงสาวหลังจากที่เขาพาเธอไปยังสถานทูตเพื่อแจ้งปัญหาการเดินทางเข้ามายังกรุงนิวยอร์ค นั่นคือเอกสารการเดินทางของนิตาหายไปทั้งหมดและไม่สามารถตามไปค้นหาจากที่ใดได้เลย ซึ่งโชคดีที่ลอว์สันมีเพื่อนอยู่ในสถานทูตไทยของกรุงนิวยอร์ค การเดินเรื่องให้เธอกลับมาเป็นผู้เดินทางข้ามประเทศที่ถูกต้องตามกฎหมายจึงไม่ใช่ปัญหาหรืออุปสรรคใหญ่แม้แต่น้อย
