บทที่ 106

นายหญิงนมเสวี่ยเขินอายจนใบหน้าแก่ชรากลายเป็นริ้วแดง นางรีบหันหลัง กล่าวอย่างอาย ๆ ปนรู้สึกผิด "ขอประทานอภัยท่านอ๋อง บ่าวไม่รู้ว่าพวกท่านกำลัง.... พวกท่านต่อได้เลย บ่าวจะไปแล้ว"

กล่าวจบ นางก็รีบถอยออกไป ทั้งยังช่วยปิดประตูให้

ขณะนี้ซือจ้านเหยียนมีสีหน้าอึมครึมเป็นอย่างมาก จดจ้องมาที่หนิงอวิ้นหยูวด้วย...