บทที่ 14

"ยาบำรุงเลือด?" หนิงอวิ้นหยูวอดขำออกมาไม่ได้

มู่หนิงเอ๋อร์พยักหน้า "ใช่ หนิงเอ๋อร์กับท่านพี่เป็นพี่น้องกัน ในเมื่อมีของดี ๆ ก็ต้องแบ่งปันให้ท่านพี่อยู่แล้ว"

แม้นจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่แววตาของนางกลับวาวโรจน์ สายตาเอาแต่ทอดมองไปยังยาถ้วยนั้นไม่หยุด

หนิงอวิ้นหยูวศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับยาจีนอย่างพิถีพิถันมาเนิ่นนานหลายปี แค่ได้กลิ่น ก็จำแนกได้แล้วว่าเป็นวัตถุดิบยาประเภทไหนบ้าง

ซึ่งยาในถ้วยตรงหน้า ประกอบไปด้วยยาจีนหลายชนิด เห็นได้ชัดว่าเป็นยาที่เอาไว้ให้ผู้หญิงยุติการตั้งครรภ์ในสมัยโบราณ

คิดไม่ถึงเลยว่า มู่หนิงเอ๋อร์ได้รับความโปรดปรานขนาดนั้นแล้วจะยังไม่พอใจ ถึงขั้นอยากให้นางผลิตทายาทไม่ได้ตลอดชีวิต

เช่นนี้แล้ว ต่อให้หนิงอวิ้นหยูวได้เป็นหวางเฟยตลอดไป ก็คงเทียบเท่าตำแหน่งของมู่หนิงเอ๋อร์ไม่ได้อยู่ดี

หนิงอวิ้นหยูวหยิบถ้วยยาร้อน ๆ ตรงหน้าขึ้นมา แสร้งทำทีเป็นคนยาในถ้วย จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาถามว่ "น้องหนิงเอ๋อร์ เคยดื่มยานี้มาก่อนหรือไม่?"

มู่หนิงเอ๋อร์ชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็นางก็พยักหน้า "ก็ต้องเคยสิ เพราะว่าได้ผลดี จึงตั้งใจเอามาให้ท่านพี่ดื่มนี่ไง"

"ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องคอยนึกถึงข้าทุกเรื่อง" หนิงอวิ้นหยูวแสร้งกล่าวด้วยสีหน้าซาบซึ้ง

นางยกมือขึ้นอย่างลืมตัวจนสะเทือนถึงแผลที่เอว หนิงอวิ้นหยูวเจ็บจนน้ำตาแทบไหล มือที่ถือถ้วยยาอยู่พลันสั่นเทิ้มเหมือนเป็นโรคประสาทเสื่อม ถ้วยยาที่จุมาเต็มพลันสั่นคลอนจนยาข้างในกระฉอกมาเกือบหมด มู่หนิงเอ๋อร์เข้าไปช่วยประคองมือนางไว้อย่างเร็วไว

ยานี้มู่หนิงเอ๋อร์ควักเงินจ่ายมาในราคาสูง เตรียมมาให้คนชั้นต่ำอย่างหนิงอวิ้นหยูวเป็นเป็นพิเศษ ตอนนี้กลับกระฉอกออกเกือบหมด หัวใจนางเครียดเกร็งจนแทบกลั่นเป็นเลือดออกมาได้อยู่แล้ว

"ถ้าท่านพี่ถือไม่ไหว ให้หนิงเอ๋อร์ป้อนให้ก็ได้"

หนิงอวิ้นหยูวได้กลิ่นฉุนของยาจีนในถ้วยจนรู้สึกคลื่นไส้

ในฐานะแพทย์หญิงอัจฉริยะ ให้นางสูดดมกลิ่นยามากแค่ไหนก็ไม่หวั่น แล้วเหตุใดวันนี้ถึงไวต่อกลิ่นเช่นนี้? หรือเป็นเพราะว่าเปลี่ยนร่าง?

นางหันหน้าหนี ใช้มือปิดจมูกเอาไว้ "กลิ่นยาฉุนเกินไป ข้าอยากเพิ่มน้ำตาล น้องสาวคนดีของพี่ช่วยไปหยิบน้ำตาลมาให้หน่อยได้ไหม?"

"ได้ ข้าจะไปหยิบน้ำตาลมาให้ท่านพี่เดี๋ยวนี้" มู่หนิงเอ๋อร์พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปหยิบน้ำตาลในครัวเอง

ทันทีที่นางเดินออกมาจากเรือนหยูฉวน ใบหน้าสวยหมดจรดก็ปรากฏแววร้ายกาจราวกับเปลี่ยนหน้าได้

ก่อนแต่งออกเรือนสถานะของหนิงอวิ้นหยูวสูงส่งแล้วอย่างไร วันนี้นางก็เป็นได้แค่ชายาผู้อาภัพไร้คนรักคนเป็นห่วง มิหนำซ้ำยังบังอาจมาทำลายพิธีแต่งงานและคืนเข้าหอที่นางเฝ้าฝันมาตลอดจนพังไม่เป็นท่า สมควรแล้วที่ถูกเฆี่ยนตีจนมีสภาพเช่นนี้!

นางล่ะอยากให้หนิงอวิ้นหยูวถูกเฆี่ยนตีจนตาย ๆ ไปซะ!

ทางที่ดีควรกินยาทำแท้งเข้าไปด้วย จะได้ตายอย่างอนาถในเรือนเก่า ๆ นั่น นางกับพี่เหยียนจะได้เคียงคู่กันตลอดไป

และใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข

ไม่นานมู่หนิงเอ๋อร์ก็ถือน้ำตาลเข้ามา

หนิงอวิ้นหยูวหยิบน้ำตาลเข้าปากอย่างอารมณ์ดี ทำท่าจะกินยาในถ้วยตามลงไป

มู่หนิงเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หัวใจเบิกบานเป็นอย่างมาก นางเหมือนเห็นตำแหน่งหวางเฟยกวักมือเรียกนางอยู่ไว ๆ

"น้องหนิงเอ๋อร์ เจ้าดื่มยานี้แล้วมีผลข้างเคียงอะไรไหม?" หนิงอวิ้นหยูวเงยหน้าขึ้นมาถาม แสร้งตีหน้าไร้เดียงสา

มู่หนิงเอ๋อร์ชะงัก ผลข้างเคียงของยาทำแท้งรุนแรงเป็นอย่างยิ่ง ไม่เพียงแค่ทำให้สตรีแก่ก่อนวัยอันควร แต่ยังทำให้หมดอารมณ์กับเรื่องอย่างว่าระหว่างชายหญิง

แต่แน่นอนว่านางไม่คิดจะพูดเช่นนี้ออกไป

นางจึงแต่งเรื่องแล้วเอ่ยพูดอย่างใจเย็นว่า "นายหญิงของข้าควักเงินหลายพันเพื่อขอแลกยานี้มาจากวัดว่านโฝ จะไปมีผลข้างเคียงได้อย่างไร ท่านพี่รีบดื่มตอนที่มันยังร้อน ๆ เถอะ ถ้าปล่อยให้เย็น เดี๋ยวประสิทธิภาพของยามันจะไม่ดีเอา"

"ที่แท้ก็ของดีราคาแพงนี่เอง!" หนิงอวิ้นหยูวยิ้มอย่างมีเลศนัย นางยกถ้วยขึ้นมาเป่ายาร้อน ๆ ในถ้วย

มู่หนิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้าง ๆ มองมาที่นางอย่างรอคอย

ทันใดนั้นหนิงอวิ้นหยูวที่นอนอยู่บนเตียงก็จับข้อมือบอบบางของมู่หนิงเอ๋อร์ได้อย่างแม่นยำ

"ข้าว่าน้องหนิงเอ๋อร์มากกว่าที่ควรดื่มยานี้!"

กล่าวจบ หนิงอวิ้นหยูวก็บีบคางของนาง เทยาในมือใส่ปากของมู่หนิงเอ๋อร์จนหมด

มู่หนิงเอ๋อร์ตกใจเป็นอย่างมาก ขณะที่กำลังจะส่งเสียงร้องก็สำลักยารสชาติขมผิดปกติจนน้ำตาไหล เดิมทีร่างกายของนางก็อ้อนแอ้นอยู่แล้ว แทบไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน นางทำได้เพียงกัดฟันแน่นสนิท ไม่ยอมดื่มยาทำแท้งลงไป.....

ยาร้อน ๆ ไหลซึมตามมุมปากผ่านแก้มของนางหยดลงบนเสื้อและเส้นผม จนนางหมดสภาพ

สั่วซินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ร้อนใจเป็นอย่างมาก นางตะคอกใส่หนิงอวิ้นหยูวอย่างกรุ่นโกรธว่า "ปล่อยฮูหยินของข้าเดี๋ยวนี้นะ ไม่เช่นนั้นเจ้าได้เห็นดีกับท่านอ๋องแน่!"

น่าเสียดายที่หนิงอวิ้นหยูวไม่ฟังคำขู่ของนางเลยสักนิด เพราะได้ยินคำพูดเหล่านี้จนเบื่อแล้ว

เพราะถึงนางไม่ได้ทำอะไร ท่านอ๋องก็คงไม่ปล่อยให้นางใช้ชีวิตอย่างสงบสุขอยู่ดี

สู้นางคว้าโอกาสแก้แค้นคืนไม่ดีกว่าหรือ

หนิงอวิ้นหยูวมองยาในมือที่หมดเกลี้ยงไม่เหลือสักหยดอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็โยนทิ้งไว้ข้าง ๆ

ตั้งแต่ที่มู่หนิงเอ๋อร์แต่งเข้ามา ก็ไม่เคารพกฏเกณฑ์ นางเป็นแค่สนม แต่กลับอาศัยความรักที่ซือจ้านเหยียนมีให้นาง ถือตัวเป็นนายหญิงของจวนโดยพลการ ไม่เพียงเท่านั้นตอนนี้ยังกล้าถึงขั้นเอายาทำแท้งมาให้หนิงอวิ้นหยูวดื่ม!

ใครเอามาคนนั้นก็ดื่มเองแล้วกัน!

แต่ก่อนนางเคยรักซือจ้านเหยียน ไม่ว่าทุกข์ทนเพียงใดก็ต้องกัดฟันอดทน ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างซือจ้านเหยียนก็พอ แต่ตอนนี้นางไม่ได้รักเขาแล้ว ใครหน้าไหนกล้าเข้ามารังแกนางอีกก็ลองดู! อย่างมากก็เอาให้ตายกันไปข้าง!

หากนางตาย ซือจ้านเหยียนก็อย่าหวังวาจะได้เสวยสุข จวนอัครมหาเสนาบดีไม่ปล่อยเขาไปแน่!

คิดมาถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนหน้าของหนิงอวิ้นหยูวก็ยิ่งลุ่มลึก

ในตอนนี้เอง ก็มีเสียงฝีเท้ารีบเร่งดังขึ้นมานอกเรือน

ตามมาด้วย ร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวที่หน้าประตู

ซือจ้านเหยียนตะคอกด้วยใบหน้ากรุ่นโกรธว่า "หนิงอวิ้นหยูว เจ้ากำลังทำอะไร?"