บทที่ 152

ซือจ้านเหยียนตีหน้านิ่ง เอามือไขว้หลัง แล้วเดินไม่พูดไม่จา

แววตาของเขาอึมครึม สายตาลุ่มลึก จนทำให้คาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไร

หนิงอวิ้นหยูวเดินตามหลังเขา เนื่องจากเขาเดินเร็วเกินไป ทั้งยังย่ำเท้าด้วยวิชาตัวเบา เหมือนแมลงปอเดินบนผิวน้ำ ดังนั้นหนิงอวิ้นหยูวจึงถูกเขาทิ้งห่างไว้ข้างหลังในไม่ช้า

บนพื้...