บทที่ 432

หนิงอวิ้นหยูวเดินออกไป เห็นร่างสูงใหญ่ออร่าสีขาวยืนอยู่ตรงทางเดินของนาง เงยหน้ามองฟ้าผ่าบนท้องฟ้า

แผ่นหลังนั้นเปล่าเปลี่ยนเดียวดาย เหมือนมีเรื่องหนักใจเป็นหมื่นพัน

เขายังไม่ไป

นางคิดว่าเขาจะกลับเรือนซิงเฉิน รอเดี๋ยวค่อยมาใหม่เสียอีก

ในเวลานี้เอง มีเม็ดฝนเท่าเม็ดถั่วตกลงมา น้ำฝนกระทบพื้นเสียงเปาะแปะ ...