บทที่ 5

“หนิงอวิ้นหยูว!” ใบหน้าของซือจ้านเหยียนดำมืด

“พี่เหยียน...” มู่หนิงเอ๋อร์หันกลับมา ดวงตาคู่สวยของนางเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา นางพูดเสียงกลั้วสะอื้นว่า "ท่านอ๋อง อย่าโทษท่านพี่เลยเจ้าค่ะ ข้าผิดเอง... ท่านพี่เตือนด้วยความหวังดี ข้าก็สมควรทำตาม"

เมื่อเห็นนางเสแสร้งแกล้งทำเป็นรู้ความ หนิงอวิ้นหยูวก็แทบอยากปรบมือให้อย่างอดไม่ได้

ในเวลานี้เอง สาตาแข็งกร้าวก็ทอดมองมาที่หนิงอวิ้นหยูว

เมื่อนางหันหน้าไป ก็เห็นสายตาคาดโทษของซือจ้านเหยียน

หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ ป่านนี้หนิงอวิ้นหยูวคงตายไปตั้งกี่รอบแล้วก็ไม่รู้

น่าเสียดาย นางไม่เพียงแต่มีชีวิตอยู่ดี แต่หลังจากนี้ยังเตรียมหาเรื่องยุ่งยากรอมู่หนิงเอ๋อร์ไว้แล้ว

นางโบกมือ หยุนเอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลังก็รีบเอาชุดแต่งงานสีชมพูดส่งให้มู่หนิงเอ๋อร์

นิ้วมือของมู่หนิงเอ๋อร์จิกที่ฝ่ามือแน่น จากนั้นนางก็เดินตามสาวใช้ไปที่หลังเรือนเพื่อเปลี่ยนชุดอย่างไม่เต็มใจ

หนิงอวิ้นหยูวมองสีหน้าจำยอมของนางอย่างพึงพอใจ ในใจรู้สึกสะใจเป็นไหน ๆ

ซือจ้านเหยียนไม่รู้ว่านางกำลังวางแผนอะไร จึงเอ่ยพูดอย่างไม่พอใจว่า "สนุกพอหรือยัง? ถ้าสนุกพอแล้วก็กลับเรือนเจ้าไป"

"จะมาบอกว่าสนุกได้อย่างไร? " หนิงอวิ้นหยูวแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นางเอ่ยพูดด้วยใบหน้าที่แสร้งทำเป็นเศร้า "เจ้ากับข้าเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่กี่วัน ไม่ทันไรเจ้าก็แต่งงานกับสตรีคนใหม่เสียแล้ว ทิ้งภรรยาเช่นข้าไว้ข้างหลัง แล้วยังห้ามไม่ให้ข้ามาร่วมแสดงความยินดีอีกหรือ?"

นางจงใจเน้นคำว่า "ภรรยา" เพื่อย้ำเตือนกับทุกคน ว่านางต่างหากคือประมุขหญิงที่แท้จริงของจวนแห่งนี้

ต่อให้มู่หนิงเอ๋อร์ดีแค่ไหน ก็เป็นได้แค่อนุภรรยาที่แต่งเข้ามาเท่านั้น

พูดมาถึงตรงนี้ นางก็เดินไปยังโถงใหญ่ เชิญตนเองมานั่งลงบนตำแหน่งที่นั่งที่สะดุดตาที่สุด

ละครสนุก ๆ ยังไม่เริ่มเลย คิดจะไล่นางแล้วหรือ?

ไม่มีทางเสียหรอก!

ซือจ้านเหยียนมองมาที่นางอย่างพยายามข่มความโกรธ ไม่กี่วันก่อนเขาเพิ่งบอกไปหยก ๆ ว่าหากหนิงเอ๋อร์แต่งเข้ามา จะมีสถานะเทียบเท่ากับนาง ผ่านไปไม่ทันไร หนิงอวิ้นหยูวก็ลืมทุกอย่างไปจนหมดสิ้นแล้วหรือ?

ในตอนนี้เอง มู่หนิงเอ๋อร์เปลี่ยนชุดเสร็จก็ออกมา นางเดินเข้าไปหาซือจ้านเหยียนด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มขมขื่น

ผู้ดูแลฝั่งเจ้าสาวเอ่ยเร่งรัด "ใกล้จะพลาดฤกษ์แล้ว เจ้าบ่าวเจ้าสาวรีบมาไหว้ฟ้าดินได้แล้ว"

หนิงอวิ้นหยูวเหลือบมองคนทั้งสองเดินเข้าไปในจวนอย่างสนิทชิดใกล้ด้วยสายตาเย็นชา

พวกเขาเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ กราบไหว้ฟ้าดินกลายเป็นสามีภรรยาเต็มตัวท่ามกลางสายตารอคอยของทุกคน

แต่ในพิธีแต่งงานของนาง ขั้นตอนกราบไหว้ฟ้าดินถูกตัดทิ้ง แม้แต่คนมาร่วมยินดีก็ไม่มี สิ้นพิธีก็ถูกส่งตัวไปที่ห้องหอแล้ว

ต้องใช้ชีวิตอย่างถูกทอดทิ้งและถูกลืมเลือนนับตั้งแต่นั้นมา

คิดมาถึงตรงนี้ นางก็ยิ่งสงสารเจ้าของร่างเดิม

ตามกฎของบรรพบุรุษ หลังจากนางสนมเช่นมู่หนิงเอ๋อร์กราบไหว้ฟ้าดินเสร็จ จะต้องยกน้ำชาทำความเคารพแด่ผู้เป็นพระชายาเฉกเช่นหนิงอวิ้นหยูว

ขั้นตอนก่อนหน้ามู่หนิงเอ๋อร์พลาดท่ามาตลอด แต่คราวนี้ นางกลับฉลาด เรียกสาวใช้ข้างกายให้ยกน้ำชาร้อน ๆ มาให้ แล้วเดินไปข้างหน้า คุกเข่าลงทำความเคารพหนิงอวิ้นหยูว

ผู้ดูแลฝั่งเจ้าสาวตะโกนกู่ก้อง "เจ้าสาวทำพิธียกน้ำชาแด่พระชายาหลวง"

"ท่านพี่ เชิญดื่มชา" มู่หนิงเอ๋อร์ใช้สองมือยกถ้วยน้ำชา มองมาที่หนิงอวิ้นหยูวด้วยใบหน้าจริงใจ

ถ้วยชาใบนี้นางสั่งให้คนทำจากดินเผาโดยเฉพาะ ประสิทธิภาพในการกันความร้อนจึงได้ผลดีเป็นอย่างยิ่ง ต่อให้น้ำข้างในร้อนเพียงใดก็ไม่รู้สึกถึงความร้อน

ซึ่งเท่านี้ยังไม่พอ นางยังก้มหน้าเคาะยาจากเล็บลงไปด้วย

ยาที่นางใส่ลงไปเป็นยาระบายที่ได้ผลดีเกินคาด แค่ใส่ลงไปในปริมาณน้อยนิด ก็ทำให้ท้องเสีย ไม่ได้หลับนอนกันสามวันสามคืนเลยทีเดียว

'หนิงอวิ้นหยูว เจ้าอยากออกมาแสดงตัวนักใช่ไหม? คราวนี้แหละข้าจะทำให้เจ้าได้ออกมาจนพอใจ!'

คิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของมู่หนิงเอ๋อร์ก็เผยรอยยิ้มบางเบาอย่างมีเลศนัยออกมา นางแทบอดรนทนรอเห็นหนิงอวิ้นหยูวขายหน้าไม่ไหว

เมื่อเห็นมู่หนิงเอ๋อร์เชื่อฟังเช่นนี้ กลับทำให้หนิงอวิ้นหยูวรู้สึกไม่สบายใจ

ลางสังหรณ์ของนางสังเกตได้ว่าชาถ้วยนี้ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ ๆ ห้ามดื่มมันเข้าไปเด็ดขาด!

เมื่อเห็นหนิงอวิ้นหยูวไม่ไหวติง นัยน์ตาของมู่หนิงเอ๋อร์ก็เอ่อคลอไปด้วยไอน้ำ นางเอ่ยถามอย่างน้อยใจว่า "ท่านพี่ ไม่อยากดื่มชาของข้าหรือ?"

"ดื่มสิ ต้องดื่มอยู่แล้ว!" หนิงอวิ้นหยูวยื่นมือออกไปแตะถ้วยชา แต่ก็ปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว

ถ้วยน้ำชาเอนเอียง จนน้ำชาร้อน ๆ สาดกระเด็นใส่มือบอบบางของมู่หนิงเอ๋อร์

"อ๊ะ!" นางร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ซือจ้านเหยียนตกใจ รีบเข้าไปคว้าตัวมู่หนิงเอ๋อร์มาหลบข้างหลัง จับมือของนางขึ้นมาดูอย่างละเอียดด้วยความเป็นห่วง จึงพบว่ามือขาวผ่องไร้ที่ติของนางถูกน้ำร้อนลวกจนบวมแดง

คราวนี้ซือจ้านเหยียนโกรธขึ้นมาแล้วจริง ๆ เขาหันไปตะคอกใส่หนิงอวิ้นหยูวว่า "หนิงอวิ้นหยูว ชักจะมากเกินไปแล้วนะ!"

"มากเกินไป?" หนิงอวิ้นหยูวยิ้มอย่างไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น "หากไม่ใช่เพราะนางยกชาร้อน ๆ มาให้ข้าดื่ม ข้าก็คงไม่ร้อนมือ จนทำชากระเด็นใส่นางหรอก"

มู่หนิงเอ๋อร์สะดุ้งกับคำพูดนี้ของนาง พลันเผยสีหน้าท่าทางไม่รู้เรื่องออกมา

"ท่านพี่ ข้าไม่ระวังเอง ข้าจะรินให้เจ้าใหม่เดี๋ยวนี้" ขณะที่มู่หนิงเอ๋อร์พูด สาวใช้ข้างกายก็บรรจงรินชาอีกครั้ง

แต่ซือจ้านเหยียนเข้ามายืนบังหน้านางไว้ ตะคอกใส่หนิงอวิ้นหยูวด้วยสีหน้าไม่ปราณี "นางรินชาให้เจ้าแล้ว เป็นเจ้าเองที่ไม่ยินยอมดื่ม"

ขณะนี้เอง แขกเหรื่อที่มาเข้าร่วมพิธีต่างก็ชี้หน้าตำหนิหนิงอวิ้นหยูว

"พระชายาหลวงผู้นี้เป็นถึงกุลสตรีจากตระกูลใหญ่ เหตุใดจึงโหดร้ายกับผู้อื่นเช่นนี้ คนงามอันดับหนึ่งของแคว้นหนานแต่งเข้าจวนวันแรกก็ถูกรังแกเสียแล้ว!"

"ช่างเป็นคนอัปลักษณ์ที่ชอบสร้างปัญหาเสียจริง นางคงอิจฉาริษยาในความงามของแม่นางมู่ อิจฉาที่ตนเองไม่ได้ใจของสามี คงทนเก็บเพลิงโกรธมานาน ถึงได้ระบายออกมาแบบนี้!"

"ท่านอ๋องไม่เข้าข้างนางเลยสักนิด แต่นางก็ยังย้ำอยู่นั่นว่าตนเองคือหวางเฟย! ช่างหน้าหนาเสียยิ่งกว่ากำแพงเมืองเสียอีก!"

ท่ามกลางฝูงคน เริ่มมีคนทนดูต่อไปไม่ไหว จึงพุ่งเข้ามาชี้หน้าด่าทอหนิงอวิ้นหยูว

"หนิงอวิ้นหยูว เจ้ามาถึงก็เอาแต่พูดจาไร้สาระ ทั้งยังขี้อิจฉาทำตัวก้าวร้าว ทำร้ายได้แม้กระทั่งคนไม่มีทางสู้ เจ้าจะไปคู่ควรกับตำแหน่งจ้านหวางเฟยได้อย่างไร?"