บทที่ 3 เฮนรี่จะไม่ชอบฉัน

ยามเย็น เกรซนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนเพียงลำพัง แสงสีเหลืองสลัวทอดเงาของเธอให้ยาวออกไปขณะที่เธอจ้องมองผลิตภัณฑ์บำรุงผิวที่วางกระจัดกระจายบนโต๊ะ

เธอรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ของเธอ—มันเป็นของคุณนายมอนทากิว แต่เธอไม่อยากเป็นคุณนายมอนทากิวอีกต่อไป

คืนนี้ เฮนรี่คงอยู่กับเอโลดี้อีกใช่ไหม?

กลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอดึงสมุดบันทึกสีชมพูอ่อนออกมาจากลิ้นชัก หนาและดูเก่านิดหน่อย นี่คือความทรงจำทั้งหมดของความรักในอดีตที่เธอมีต่อเฮนรี่ เขียนถึงเฮนรี่ตอนที่เธออายุสิบแปด เด็กๆ แต่แสดงให้เห็นถึงความรักอันไร้เดียงสาของเธอ

[เฮนรี่ไม่ได้คุยกับฉันทั้งวันเลย!]

[เฮนรี่ไม่ชอบฉันหรือเปล่า? ฉันให้ขนมที่เขาชอบไป แต่เขาไม่แม้แต่จะมอง]

[เฮนรี่ เขาไม่ชอบฉันแน่ๆ แต่ทำไมเขาถึงให้เสื้อแจ็คเก็ตฉันยืมตอนฉันเป็นประจำเดือน? เขาแอบชอบฉันเหมือนกันหรือเปล่า?]

[เกรซ เธอต้องสู้ต่อไป! สักวันหนึ่ง เฮนรี่จะซาบซึ้งในความจริงใจของเธอและตกหลุมรักเธอเอง!]

เกรซมองคำเหล่านี้ที่ดูโง่เขลา ราวกับเห็นตัวเองในตอนนั้น เขียนอย่างกระตือรือร้น เต็มไปด้วยความหวัง เธอยิ้มขมขื่นขณะที่น้ำตาเปียกใบหน้า

เธอพลิกไปที่หน้าสุดท้ายของสมุดบันทึก หยิบปากกาขึ้นมา แต่ในความเศร้าโศกของเธอ เธอไม่สามารถเขียนบันทึกความรักเกี่ยวกับเฮนรี่ได้อีกต่อไป

เธอรู้ว่าเธอไม่ได้รักเขาอีกแล้ว เกรซที่รักเฮนรี่อย่างลึกซึ้งหายไปแล้ว

น้ำตาหยดลงจากปากกาลงบนกระดาษสีขาว ทำให้มันชุ่ม หมึกเปื้อนไปทั่วน้ำตา เหลือเพียงประโยคเดียวบนกระดาษที่ยับย่น: [เฮนรี่จะไม่มีวันชอบฉัน!]

ลายมือที่สวยงาม เหมือนหัวใจของเธอ ถูกเปรอะเปื้อน บิดเบี้ยว และคดเคี้ยวด้วยน้ำตา

ในตอนนั้น มีเสียงเคาะประตู "คุณนายมอนทากิว มีคนส่งอะไรมาให้คุณค่ะ"

เกรซเช็ดน้ำตาที่มุมตา กะพริบตา และพยายามไม่ให้คนรับใช้เห็นว่าเธอร้องไห้ "เข้ามาสิ"

คนรับใช้เข้ามาพร้อมกล่องสี่เหลี่ยม แล้วมองเกรซด้วยสีหน้าแปลกๆ เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเขา และยังเป็นวันเกิดของเกรซด้วย แต่เฮนรี่อยู่ที่ฮาร์โมนี่ซิตี้กับเอโลดี้

แต่เธอไม่กล้าพูดออกมาดังๆ มันเป็นเรื่องต้องห้าม!

เกรซมองกล่องใหญ่ จมอยู่กับความคิดชั่วขณะ

มันเป็นกล่องสีชมพู เห็นได้ชัดว่าเป็นกล่องเค้ก ตกแต่งอย่างสวยงาม เห็นได้ชัดว่าถูกเลือกมาอย่างพิถีพิถัน

เธอยังคงมีความหวังริบหรี่ในใจ มันอาจจะมาจากเฮนรี่ใช่ไหม?

เมื่อเปิดออก เธอพบเค้กขนาดแปดนิ้ว มันประดับด้วยดาวสีเหลือง เต็นท์เล็กๆ และรูปปั้นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถักเปียนั่งอยู่ข้างใน มือประสานกัน กำลังอธิษฐาน

ข้างๆ กล่องเค้ก มีการ์ดอวยพร

ด้วยมือที่สั่นเทา ยึดความหวังสุดท้ายเอาไว้ เธอเปิดการ์ด

[เกรซ ไม่ได้เจอกันนานเลย เธอเคยวิ่งตามฉันตอนเด็กๆ ลูคัส]

ลูคัส? ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในความคิดของเธอ และเธอนึกภาพตัวเองวิ่งไล่ตามเด็กชายคนหนึ่ง

ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย ก็เขานี่เอง

แน่นอน เฮนรี่คงยุ่ง เขาจะสั่งเค้กให้เธอได้อย่างไร? แต่ลูคัสจำวันเกิดเธอได้อย่างไร? เธอน่าจะถามเขาที่โรงพยาบาลตอนที่เขาบอกว่ารหัสผ่านคือวันเกิดของเธอ

ในตอนนั้น โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น มันเป็นเบอร์ที่เขาให้เธอไว้เมื่อวันนั้น เธอรับสาย และเสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังมา "เกรซ สุขสันต์วันเกิดนะ"

"ขอบคุณค่ะ" เกรซตอบพร้อมรอยยิ้ม เสียงของเธอแทบจะซ่อนความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่

"เธอ..." ลูคัสที่ปลายสายสังเกตเห็นอาการสะอื้นเล็กๆ ของเธออย่างชัดเจน

เกรซสูดจมูก ดวงตาของเธออ่อนโยนลง "ขอบคุณสำหรับเค้กนะลูคัส มันทำให้วันนี้ของฉันดีขึ้นจริงๆ"

หลังจากคุยกันสักพัก เธอวางสาย จ้องมองเค้ก จมอยู่กับความคิด

มันแทบจะน่าขัน—ในวันเกิดของเธอ วันครบรอบแต่งงาน วันที่พ่อของเธอรอดชีวิต—คนที่จำได้และซื้อเค้กให้เธอไม่ใช่เฮนรี่ แต่เป็นเพื่อนวัยเด็กที่เธอแทบไม่รู้จัก

วันต่อมา เกรซนำซุปมาที่โรงพยาบาล ก่อนที่เธอจะเข้าห้อง คลาร่าหยุดเธอที่ประตู

คลาร่าจ้องมองเธออย่างเข้มข้น "เธอจะหย่ากับเฮนรี่จริงๆ เหรอ?"

เกรซพยักหน้า รู้สึกชา

คลาร่าตกใจ น้ำเสียงของเธอกลายเป็นแข็งกร้าว "เกรซ เธอต้องคิดถึงภาพรวม พ่อของเธอจะต้องใช้เงินเยอะมาก เธอคิดว่าเธอจัดการได้เหรอ?"

เธอถอนหายใจ "ฉันรู้ว่าเฮนรี่ไม่ได้กลับมาฉลองวันเกิดเธอเมื่อวาน แต่เขาอยู่ในตำแหน่งสูง การมีเมียน้อยเป็นเรื่องปกติ นอกจากนี้ เอโลดี้ก็แค่คนพิการ และดูซอมซ่อมาก ฉันบอกเธอเลยนะ เธอหย่าแล้ว และขาของเธอถูกสามีเก่าทำให้หัก คนแบบนั้นไม่มีทางขู่ตำแหน่งคุณนายมอนทากิวของเธอได้หรอก"

"ฉันมีสถานะอะไรกับเฮนรี่อีกเล่า?" เกรซหัวเราะขื่นๆ

"แต่เธอหย่าไม่ได้นะ ค่าโรงพยาบาลแพงเกินไป เธอถูกตามใจและทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก เธอจะเลี้ยงดูครอบครัวของเราได้ยังไง? นอกจากนี้ ถ้าพ่อของเธอรู้ว่าเธออยากหย่า อาการของเขาอาจจะแย่ลง"

เธอเปลี่ยนน้ำเสียงให้อ่อนลง "เกรซ ฉันรู้ว่าเธอกำลังทุกข์ทรมาน แต่โอลิเวอร์กำลังจะถูกตัดสิน และพ่อของเธอก็อาการหนัก ทุกอย่างขึ้นอยู่กับตระกูลมอนทากิว"

เกรซแค่นหัวเราะทันที "เฮนรี่โผล่มาตอนที่พ่อต้องการเงินผ่าตัดหรือเปล่า? เขาโผล่มาตอนที่โอลิเวอร์ถูกจับหรือเปล่า?"

เธอถอนหายใจ ไม่อยากเถียง "คลาร่า ฉันรู้ว่าเธอกำลังทุกข์ทรมาน เธอถึงกับทรยศครอบครัวเพื่อแต่งงานกับพ่อฉันตอนนั้น ตอนนี้ หลังจากขายแหวนแต่งงานและจ่ายหนี้แล้ว ยังมีเหลืออยู่บ้าง พอจะอยู่ได้สักพัก สำหรับค่าทนายของโอลิเวอร์ ฉันวางแผนจะขายบ้าน นอกจากนี้ ฉันเล่นไวโอลินได้ ฉันจะทำงานเลี้ยงครอบครัวนี้เอง"

บ้านของเธอเป็นสิ่งเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้เธอ มันเป็นทางออกสุดท้ายของเธอ แต่ตอนนี้ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากขายมัน เธอไม่มีทางอื่น

คลาร่ามองท่าทีเข้มแข็งที่เกรซแสดงออก และในที่สุด ก็ไม่พูดอะไรอีก

เกรซเข้าไปในห้องโรงพยาบาล และเมื่อเธอเห็นเนธานที่ดูซูบซีด เธอไม่ได้พูดอะไรมาก บางทีในใจของเขา เขาอาจจะกำลังคิดถึงวิธีรักษาครอบครัวนี้ คิดถึงอนาคตของโอลิเวอร์