บทที่ 702 อิซาโดรา กลับไปที่แขนของฉัน 1

ราวกับเวลาหยุดนิ่ง

อิซาดอร่าจ้องมองเอเวอรี่กลางสายฝน หยาดฝนกระทบกับร่มสีดำที่เขากางให้เธอ เสียงนั้นคมชัดและแผ่วเบา ราวกับเส้นด้ายเล็กๆ ที่ขาดผึงทีละเส้น

เธอแทบจะเชื่อว่าสายฝนได้ไหลจากร่มลงมาสู่ผิวของเธอเอง ไหลรินลงมาจนถึงหางตา มิเช่นนั้นแล้ว ทำไมใบหน้าของเธอถึงได้รู้สึกเย็นเยียบเช่นนี้กัน

เอเวอรี...