บทที่ 30 ไม่เคยลืม

08.00 น.

“อยู่คนเดียวได้จริง ๆ นะ”

“ได้สิคะ พี่ไปเถอะสายแล้วนะ”

“ก็พี่เป็นห่วง”

“เป็นห่วงหรือว่า” ฉันมองไปที่เตียง

“นั่นแหละ พี่ดีใจนะที่เธียรไม่ทำแบบนั้น”

“หนูก็ดีใจค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” สองมือยกขึ้นไหว้พี่ณัฐ

“โอเค แล้วพี่จะรีบกลับมา ปิดบ้านดี ๆ ละ แล้วอย่าลืมรับของแทนด้วยน่าจะสาย ๆ เขาคง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ