บทที่ 32 รอนานมั้ย

“ไม่เป็นไรนะ” เขาประคองศรีษะของเธอวางไว้ในตัก ความพร่าเลือนจากหยาดน้ำตาทำให้ภาพบางภาพซ้อนเข้ามาในหัว ภาพตอนที่เขากำลังกอดศพของเพื่อนรักที่ตกลงมาจากชั้นแปด ภาพตอนที่ใบหน้าเปื้อนเลือดนั้นกระซิบบอกเขาว่า...

‘ห้าม...รัก...เธอ’

เสียงนั้นดังเข้ามาในสมองของเขาอีกครั้ง มันดังก้องจนหูเขาแทบแตก มันดังระงมไป...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ