บทที่ 38 ขอโทษนะ..ผมเลวเอง

“ขอบคุณนะบัว...”  ขอบคุณที่เธอยังอยู่ ขอบคุณที่เธอยังให้โอกาสเขาได้ชดใช้กันในชาตินี้ “บัวจ๋า...ฮือ.....”

เขาทรุดกายลงนั่งคุกเข่าข้างเตียง คว้าจับมือเย็นเยือบของเธอไว้แล้วจูบบนหลังมือนุ่มแนบแน่น เนิ่นนาน เพื่อสัมผัสชีวิตและเลือดเนื้ออันอบอุ่น

“บัว...บัว...เมฆขอโทษ...เมฆเลวเอง...เมฆชั่วเองบัว ตื่นมา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ