บทที่ 43 อย่าร้องไห้อีกเลยนะ

“แม่ขอโทษลูก...ฮือ....แม่ขอโทษ”

“ผมรู้บัว...ผมรู้แล้ว”  เสียงร้องของเธอทำให้สติเขาแทบหลุด เขาแทบอยากจะลุกไปหาเธอเดี๋ยวนี้ แต่สติบางส่วนบอกให้เขาอดทนไว้ก่อน อย่าเพิ่งโผล่หน้าไป อย่าให้เธอเจ็บซ้ำไปซ้ำมา รอเวลาที่เหมาะสมเถอะนะ อีกไม่นานแล้วล่ะ รอให้เธอนอนหลับไปเสียก่อน รอให้ดวงตาอ่อนโยนของเธอพักอยู่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ