บทที่ 37 ร่ายเสน่หา บทที่ 17

จิณณ์เป็นฝ่ายเลื่อนฝ่ามือของเธอไปมาบนหน้าอกของเขา เลื่อนลงมาที่หน้าท้องเป็นลอนแข็ง ลูบไล้ไรขนสีน้ำตาลทองที่ส่องประกายยามต้องแสง เธอเพิ่งรู้สึกตอนนี้ว่าพายัพเป็นผู้ชายที่น่าหลงใหลเป็นที่สุด

ทำไมเธอถึงพึ่งรู้สึกล่ะ?

คงเป็นเพราะเธอได้อยู่ใกล้ชิดเขานั่นเอง ปลายนิ้วเรียวราวลำเทียนเลื่อนต่ำลงมาเรื่อย ๆ ...