บทที่ 3

มุมมองของแคท

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอิซซี่อยู่ที่นี่ ฉันคิดถึงน้องมากตลอดสองปีที่ผ่านมา น้องอยากออกเดินทาง ใครจะไปโทษน้องได้ล่ะ ในเมื่อสิบปีที่ผ่านมาน้องเจออะไรมาเยอะแยะ

ฉันรู้ว่ากลิ่นลาเวนเดอร์กับเซจในห้องจะทำให้น้องกับพูน่าสลบไสลไปเลย ฉันอยากให้น้องได้พักผ่อน แต่ก็ต้องปลอดภัยด้วย

เขาอยู่ข้างนอก ซุ่มอยู่ในเงามืด คอยเฝ้ามองตอนที่น้องกลับมาถึงบ้าน

ฉันเดินออกจากประตูแล้วล็อกมัน ฉันรู้ว่าเขายังมองอยู่ เขาอยากเจอน้อง แต่น้องเกลียดเขามากที่ทิ้งไปและที่ทำกับแม่ของน้อง ฉันเดินไปตามทางเข้าบ้าน แล้วก็สังเกตเห็นเขายืนอยู่ทางขวามือ

“เธอดูเหมือนลูซี่ไม่มีผิด” เขาพูด

ฉันมองหน้าเขาอย่างถมึงทึง ถึงเขาจะเป็นพ่อของอิซซี่ แต่สิ่งที่เขาทำมันยกโทษให้ไม่ได้ ฉันเองก็ไม่ชอบขี้หน้าเขาเหมือนกันหลังจากเรื่องเฮงซวยทั้งหมดที่เขาทำกับน้องสาวฉัน “คุณไม่ควรมาที่นี่ น้องไม่อยากเจอหน้าคุณ” ฉันพูด “จะบอกอะไรให้นะ น้องเจอหน้าลูกชายคุณแล้ว เขาขอมางานปาร์ตี้คืนนี้ด้วย แต่น้องปฏิเสธไปแบบไม่มีเยื่อใย” ฉันคำรามกลับไป

“ได้ยินมาว่าเธอได้นิสัยหัวรั้นแบบลูซี่มาเต็มๆ เลยนะ” เขาพูด

“หยุดเอ่ยชื่อน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณไม่มีสิทธิ์พูดชื่อนั้น” ฉันขู่ใส่เขาแล้วเดินเลี่ยงไป

เขาดูเจ็บปวด “แคท ได้โปรดเถอะ คุณก็รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ผมไม่มีทางเลือกในเรื่องนั้นจริงๆ”

ฉันหันขวับกลับไปเผชิญหน้าเขา ฉันคำรามในลำคอ เสือดำในตัวฉันพร้อมจะฉีกร่างไอ้เวรนี่เป็นชิ้นๆ ถ้ามันไม่หุบปาก “แกกล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าอิซซี่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นมากกว่าที่แกรู้” ฉันพูด “แล้วก็ถอยออกไปซะ น้องเกลียดแกเข้าไส้ หรือจะเรียกว่าขยะแขยงเลยก็ได้ ส่วนลูกชายของแกน่ะ น้องไม่รู้จักเขา หรือลูกสาวคนนั้นของแกด้วย ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะกันพวกเขาให้ห่างจากน้องไว้ก่อน”

เขามองลงมาที่ฉันด้วยสีหน้าว่างเปล่า “แคท ได้โปรดเถอะ ผมอยากรู้จักลูกสาวของผม” เขาพูด

“เกรแฮม” ฉันเอ่ยชื่อเขาด้วยน้ำเสียงรังเกียจราวกับเป็นยาพิษ “ถอยไป ฉันเตือนแกแล้วนะ แก...เมทของแก...ลูกๆ ของแก...แล้วก็ไอ้อัลฟ่าแก่ๆ ที่แกเลือกแทนที่จะเป็นครอบครัวตัวเองน่ะ ไปให้พ้นจากน้องซะ ไม่งั้นพวกแกอาจจะต้องแปลกใจกับสิ่งที่น้องทำได้ น้องผ่านอะไรมามากกว่าที่พวกแกทุกคนจะจินตนาการได้” ฉันพูดออกไป ก่อนจะตระหนักได้ว่าตัวเองพูดมากเกินไป

“หมายความว่ายังไง น้องผ่านอะไรมางั้นเหรอ” เขาถาม สีหน้าตกใจแต่ก็กลับมาเป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว ฝันไปเถอะว่าฉันจะบอก เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของฉันที่จะเล่า

ฉันหันหลังแล้วเดินต่อ คาเฟ่อยู่ไม่ไกลจากบ้านที่ฉันอยู่ แค่หัวมุมถนนนี่เอง

“แคท บอกผมมาเถอะ ได้โปรด” เขาตะโกนแล้วเดินตามฉันไม่เลิก ฉันเปิดประตูคาเฟ่ ถึงเวลาปิดร้านแล้ว... อ้อ เราปิดร้านเร็วกว่าปกติ เพราะทุกคนจะไปร่วมพิธีกัน

อลิซซึ่งยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ยิ้มให้ตอนที่ฉันเดินเข้ามา แต่รอยยิ้มนั้นก็จางหายไปทันทีที่เห็นเกรแฮม เธอก็เกลียดเขาเหมือนกัน

“แคท” เขาพูด “คุณจะเก็บเรื่องพวกนั้นเป็นความลับจากผมไม่ได้นะ เธอเป็นลูกสาวของผม”

ฉันทนไอ้สารเลวนี่ไม่ไหวแล้ว ตลอดสิบปีที่ผ่านมามันไม่เคยสนใจไยดีอิซซี่เลย ที่ฉันกลับมาอยู่ที่นี่ก็เพราะจำเป็น...เพื่ออลิซ

ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา

“ฟังให้ดีนะ ไอ้เศษสวะ มึงไม่เคยอยู่ในชีวิตของน้อง กูไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องเฮงซวยอะไรให้มึงรู้ทั้งนั้น มึงไม่เคยกลับมาหาน้องเลยด้วยซ้ำ แม้แต่ตอนที่กูส่งข้อความไปหามึง มึงไม่ใช่และจะไม่มีวันได้เป็นพ่อของน้อง” ฉันพูดเสียงลอดไรฟัน “กูต้องเลี้ยงทั้งน้องทั้งอลิซมาด้วยตัวคนเดียว ไอ้โง่ โดยที่ไม่เคยได้รับการช่วยเหลือจากมึงเลย อยากรู้จักอิซซี่นักใช่ไหม ก็เข้ามาคุยกับน้องในนี้สิ หรือจะให้ดีกว่านั้นก็รอจนกว่าน้องอยากจะคุยกับมึงเอง ซึ่งกูบอกได้เลยว่าวันนั้นจะไม่มีวันมาถึง”

ฉันสัมผัสได้ถึงความละอายใจที่แผ่ออกมาจากตัวเขา แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เดล ลูกชายของเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเบลค อัลฟ่าคนใหม่

ทั้งคู่มองมาที่เรา เดลคงจะรับรู้ได้ถึงความตึงเครียดและสถานการณ์ตรงหน้า “พ่อครับ พ่อมาทำอะไรที่นี่” เขาถาม พลางมองสลับระหว่างฉันกับพ่อของเขา

พ่อของเขาได้สติกลับคืนมาและเม้มปากเป็นเส้นตรง

“แคท นี่มันเรื่องอะไรกัน” อัลฟ่าหนุ่มเอ่ยถาม

ฉันมองพวกเขาทั้งหมด...พวกหมาป่าโง่ๆ

“แม่ก็แค่กำลังไล่ไอ้ทุเรศนี่ให้ไปให้พ้นๆ แล้วไม่ต้องกลับมาอีก” อลิซพูดขณะเดินมายืนข้างฉัน

มีเสียงคำรามดังลั่น “อย่ามาแสดงความไม่เคารพต่อหน้าข้า เจ้าแมว ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า” เขาพูดลอดไรฟัน

อลิซคำรามออกมาเบาๆ “ท่านอาจจะเป็นอัลฟ่า ฉันอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของฝูง แต่ท่านจะมาคาดคั้นอะไรจากแม่ของฉันในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับท่านไม่ได้” เธอพูด

ฉันไม่อยากให้ลูกต้องเดือดร้อน แต่ฉันก็จ้องหน้าเบลคเขม็ง “ฉันแค่ขอให้เกรแฮมกลับไป มันไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะมาที่นี่ โดยเฉพาะตอนนี้” ฉันพูด

เกรแฮมกับเดลยืนอยู่คนละข้างของเบลค แต่ฉันยังมีอีกเรื่องที่ต้องพูด “นี่เค้กสำหรับงานพิธี เอาไปแล้วก็ไปซะ” ฉันพูดลอดไรฟัน “แล้วก็...อัลฟ่า ถ้าท่านพูดกับลูกสาวฉันแบบนั้นอีกครั้ง ท่านจะได้เห็นเองว่าแมวอย่างฉันทำอะไรได้บ้าง”

เขามองฉันอย่างตกตะลึงไปชั่วขณะ ฉันไม่เคยปล่อยให้ความโกรธปะทุออกมาขนาดนี้มาก่อน และเขาก็รู้จักฉันดีก่อนที่จะจากไปเพื่อฝึกฝูงต่างๆ

“แคท อีกไม่นานผมก็จะได้เป็นอัลฟ่าคนใหม่แล้ว ได้โปรดเถอะ” เขาพูด

ฉันมองไปที่เกรแฮมกับเดล “พวกแกสองคนห้ามเข้ามาในนี้ตอนที่อิซซี่อยู่ ได้ยินไหม!” ฉันพูด แต่ก็อดไม่ได้ที่เสือดำในตัวจะส่งเสียงคำรามดังลั่น “กูเอาจริงนะ ถ้าพวกแกเข้ามาสร้างปัญหาในนี้ กูจะฉีกพวกแกเป็นชิ้นๆ แน่ น้องไม่อยากรู้จักพวกแก”

“เธอห้ามฉันไม่ให้เจอลูกสาวตัวเองไม่ได้หรอก” เกรแฮมพูด

แต่แล้วเสียงกระดิ่งที่ประตูก็ดังขึ้น ฉันรู้ว่าเป็นใคร กลิ่นของน้องลอยฟุ้งไปทั่วทั้งคาเฟ่

เกรแฮมตัวแข็งทื่อ

ชิบหายแล้ว...ดูท่าน้องจะไม่พอใจอย่างแรง