บทที่ 4

มุมมองของแคท

“ใช่ เธอทำได้” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา ฉันรู้ว่าเธอโกรธจัด ยัยนั่นไปเอาแรงมาจากไหนถึงยังยืนอยู่ได้ทั้งที่ไม่ได้นอนมา 24 ชั่วโมงแล้ว

แกรห์มหันกลับมาแล้วหน้าซีดเผือดเมื่อมองลูกสาวที่เขาเคยรู้จัก เธอไม่ใช่เด็กหญิงตัวน้อยๆ ที่เขาทิ้งไปอีกแล้ว

เธอจ้องเขาเขม็ง แต่แล้วทันใดนั้นเราก็ได้ยินเสียงคำราม “เมท”

เราทุกคนหันไปมองเบลค เขากำลังจ้องอิซซี่ตาไม่กะพริบ ฉิบหายแล้ว...เรื่องนี้ไม่ดีแน่

อิซซี่มองเขาขณะเดินเข้าไปหาแกรห์มกับเดล ใบหน้าของเธอไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ “พวกคุณต้องถอยไป” เธอพูดเสียงขู่คำราม

ฉันบอกได้เลยว่าพูน่ากำลังพยายามจะออกมา พลังที่แผ่ออกมาจากตัวเธอมันรุนแรงมาก อลิซมองลูกพี่ลูกน้องของเธอแล้วยิ้มมุมปาก

“อย่ามาพูดกับ...” แต่เดลถูกขัดด้วยเสียงคำรามของเธอและดวงตาของเธอก็เปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีเขียวสว่าง “แกคงไม่อยากกวนโมโหฉันหรอกนะ... พี่ชาย” เราทุกคนมองเธอย่างตกตะลึง อลิซกับฉันรู้ดีว่ามันเป็นยังไงเวลาที่เสียงของพูน่ากับอิซซี่รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่มันก็น่าสนุกดีที่ได้ดู

ฉันมองไปทางเบลค เบลคยังคงจ้องมองอิซซี่ เมทของเขา

“อะไรนะ คิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอว่านายเป็นลูกชายของเขา ฉันเดาได้ตั้งแต่ที่สถานีตำรวจแล้วว่านายเป็นใคร พวกคุณสองคนกลิ่นเหมือนกันเปี๊ยบ” เธอพูดกับเดล แต่แล้วก็หันไปหาแกรห์ม “และคุณ...การเสแสร้งทำตัวเป็นพ่อที่ฉันเคยมีมันไม่ได้ผลหรอกนะ สิบปีที่ผ่านมาคุณไม่เคยอยู่ข้างฉันเลย แล้วทำไมตอนนี้ฉันต้องอยากให้คุณเข้ามาในชีวิตด้วยล่ะ” แกรห์มดูเจ็บปวด แต่เขาคิดว่าจะได้อะไรจากการมาที่นี่กัน ฉันบอกเขาแล้วว่าอิซซี่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย เธอไม่รู้เรื่องเดลด้วยซ้ำ และเธอก็ยังไม่รู้เรื่องน้องสาวที่ยังไม่เคยเจอหน้าอีกคน

เธอก้าวเข้าไปใกล้อีกก้าว สายตาไม่ละไปจากพวกเขาทั้งสองคน พูน่าใกล้จะออกมาเต็มทีแล้ว พลังของเธอขยายใหญ่ขึ้นตามความโกรธที่อิซซี่มีต่อคนทั้งคู่ ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะรู้สึกถึงมันได้อย่างที่พวกเรารู้สึกหรือเปล่า

“พวกคุณฟังนะ และฟังให้ดีๆ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคุณหรือครอบครัวที่คุณมีนั่น คุณทิ้งให้ฉันเอาตัวรอดคนเดียวมาสิบปี และฉันก็จัดการมันได้ดีเยี่ยม ถ้าพวกคุณกลับเข้ามาที่นี่อีก ฉันจะปล่อยเสือดำของฉันออกมา และหล่อนไม่เป็นมิตรเหมือนฉันหรอกนะ หล่อนร้ายกว่านั้นเยอะ” เธอพูดเสียงขู่คำราม “ทีนี้ก็ไปซะ และเอาของที่พวกคุณต้องการไปด้วย แล้วก็ไปให้พ้น”

เธอเดินแทรกระหว่างคนทั้งสองแล้วมุ่งหน้ามาหาฉัน

ตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งสังเกตว่าเธออยู่ในชุดนอนลายมินนี่เมาส์ เธอคงสัมผัสได้ว่าเขาอยู่ข้างนอกตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

เบลคยังคงมองเธออยู่ ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไร เธอก็หันไปหาเขา “อ้อ แล้วก็...อัลฟ่า ฉันไม่ต้องการเมท” เธอพูด

เขาคำรามลั่น “เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เขาพูด แทบจะคุมตัวเองกับหมาป่าในร่างไว้ไม่อยู่

เธอมองกลับไปแล้วยักไหล่ “ก็อย่างที่พูดไปนั่นแหละ แล้วก็ไปซะ ฉันอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่สัปดาห์ แล้วก็จะไปอีก” เธอว่า

เบลคจ้องมองเธอกลับแต่ไม่พูดอะไร เขาดูเจ็บปวด ฉันรู้เหตุผลบางอย่างที่เธอไม่ต้องการเมท เพราะมันมีแต่ความทรงจำเลวร้ายที่ต้องนึกถึง โดยทั่วไปแล้วเธอเกลียดผู้ชาย และมันก็มีเหตุผลที่ดีพอด้วย

พลังที่แผ่ออกมาจากตัวอิซซี่ยากจะรับมือไหว ผ่านไปครู่หนึ่ง ฉันก็หันไปหาแกรห์มกับเดล “ฉันว่าพวกคุณทุกคนควรจะไปได้แล้ว” ฉันบอก “อย่าลืมเค้กตอนเดินออกไปด้วยล่ะ”

เดลมองฉันแล้วยิ้ม เขาทำปากขยับเป็นคำว่าขอบคุณ เขามองไปที่เค้ก แต่ดูออกเลยว่าเขาอยากจะคุยต่อ

เบลคไม่ได้ขยับไปไหนจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ เขายังคงมองอิซซี่

เดลดึงเขากลับ นำเขาผ่านประตูไปยังรถเอสยูวีที่เพิ่งขับมาจอด แกรห์มอยากจะคุยต่อแต่ก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาคว้ากล่องเค้กแล้วถือไปด้วย อลิซเปิดประตูค้างไว้ให้เขา

พอเขาวางกล่องในรถเอสยูวีคันที่สองที่เพิ่งมาจอด แกรห์มก็เดินไปขึ้นรถคันนั้น มันขับออกไปภายในไม่กี่วินาที

เดลก้าวกลับเข้ามาในคาเฟ่อีกครั้งเพื่อกลับมาเอากล่องสุดท้าย อิซซี่กับฉันเฝ้ามองพวกเขาจากหลังเคาน์เตอร์ เขาหยุดที่ประตูแล้วหันข้ามไหล่มามองพวกเรา “ผมรู้ว่าพ่อของเราทำอะไรลงไป ผมไม่เห็นด้วยกับการกระทำนั้น ผมอยากจะทำความรู้จักพี่สาว ถ้ามันเป็นไปได้นะครับ” เขาพูด อิซซี่หลุดเสียงคำรามเบาๆ ออกมา

เขามองเธอด้วยแววตาเจ็บปวดแล้วพูดว่า “ผมขอโทษนะ อิซซี่” แล้วก็หันหลังเดินจากไป

อลิซปิดประตูแล้วหันกลับมามองพวกเรา

“แหม ญาติรัก ฉันดีใจจริงๆ ที่เธอมาอยู่ที่นี่” เธอพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก

อิซซี่เดินเข้าไปหาเธอแล้วยิ้ม พวกเขากอดกัน ทั้งคู่หันกลับมามองฉัน แต่ก่อนที่ทั้งสองคนจะได้พูดอะไร...

“ลูกรู้ได้ยังไง” ฉันถามอิซซี่

อิซซี่มองฉันครู่หนึ่ง “หนูได้กลิ่นเขาข้างนอกค่ะ มันปลุกพูน่าให้ตื่น แต่เรื่องอื่นๆ หนูรู้มาตลอด หนูแค่ไม่เคยบอกแม่” เธอพูด

“หนูยิ่งเกลียดผู้ชายคนนั้นมากขึ้นไปอีก เขาไม่เคยกลับมาหาหนูเลย” เธอพูดพร้อมกับความเกลียดชังที่ซึมซาบเข้ามาในตัวเธออีกครั้ง ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวด แกรห์มมีเรื่องต้องชดใช้อีกมาก และเขาอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้อิซซี่ไม่ต้องการเมทของตัวเองด้วย

“เอาล่ะ เรามาปิดร้านกันเถอะ ลูกดูเหมือนควรจะไปนอนได้แล้วนะ” ฉันพูดพลางหัวเราะ

อิซซี่ก้มลงมองตัวเอง และอลิซก็สังเกตเห็นเหมือนกัน ทั้งคู่หัวเราะออกมา เราเดินไปรอบๆ คาเฟ่เพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างปิดเรียบร้อย โต๊ะถูกเช็ด และเก้าอี้เข้าที่เข้าทาง

อิซซี่หาว

“ลูกต้องพักผ่อนแล้วนะ” ฉันบอกเธอ

เธอพยักหน้า “กลับบ้านกันเถอะ” เธอพูดแล้วหันไปหาอลิซ “เธอจะไปด้วยกันไหม เราจะได้จัดปาร์ตี้ชุดนอนอันเลื่องชื่อของเรากัน”

อลิซมองเธอพร้อมรอยยิ้มแต่ก็ส่ายหน้า

ฉันรู้ว่ามันคงไม่เกิดขึ้นหรอก เพราะอลิซจะไปร่วมพิธีกับเมทของเธอ

“คงไม่ได้ล่ะญาติรัก เธอต้องนอนเอาแรงเสริมสวยนะ” เธอพูด

“อย่าเพิ่งบอกเรื่องพอลให้ยัยนั่นรู้นะคะ แม่” เธอส่งกระแสจิตมาหาฉัน ฉันยิ้ม อลิซรู้แค่เหตุผลบางอย่างที่อิซซี่ไม่ต้องการเมท แต่เธอก็กลัวที่จะบอกอิซซี่อยู่แล้ว เพราะไม่รู้ว่าอิซซี่จะมีปฏิกิริยายังไงเมื่อรู้ความจริง

อิซซี่หาวออกมาอีกครั้ง และเราก็หัวเราะ

“มาเถอะ เจ้าหญิงนิทรา ได้เวลานอนแล้ว” ฉันพูดพลางจูงเธอออกจากประตูคาเฟ่ มุ่งหน้าไปยังตัวบ้าน