บทที่ 47 47

“เราก็อยู่ของเราแบบนี้ล่ะค่ะ...ออกจะโบราณด้วยซ้ำ ของโบราณ อะไร ๆ ก็น่าเบื่อ”

“แทม” โคเลสนิกพูดเบาเกือบเป็นกระซิบขณะมือหนาใหญ่แตะต้องแขนเรียวทั้งสองและบีบเบา ๆ ทิพชยายังไม่ยอมเลื่อนสายตากลับมามองเขา ดวงตาสีน้ำตาลแกมทองแดงที่แม้แข็งกร้าวแต่ก็มีอำนาจตราตรึงเธอได้ทุกครั้ง

“คุณคงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย ถ้าผม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ