บทที่ 7 ตอนที่7
“อิหนู ไปอยู่กับกับป๋าน่ะ”เสียงนุ่มทุ้มฟังดูละมุนนั้นทำให้เธอเผลออมยิ้มขึ้นมาไม่รู้ตัว
‘เจ้าชายมาช่วยผิงแล้วใช่ไหมคะแม่ขา’เวียงพิงค์พูดขึ้นในใจ และเธอก็เริ่มปล่อยให้สติที่มีอยู่น้อยนิดของเธอดับลงพร้อมๆกับโครงหน้าหล่อที่ยืนมองเธออยู่ คนอะไรหล่อดังพระเอกในเทพนิยาย
บ้านส่วนตัวของเจ้าสัว จักรภัทร
17:00น.
เวียงพิงค์.....
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอ่ะเธอ?”
“ไม่รู้สิ เห็นท่านเจ้าสัวพามาเมื่อคืนนี้น่ะ”
“เมียน้อยของท่านรึป่าว?”
“เธอจะบ้าเหรอย่ะ ท่านเจ้าสัวของฉันเนี่ยยังโสด ยังไม่ได้แต่งงาน”
“ท่านเจ้าสัว? คือใครกันน่ะ หรือเขาจะคือผู้ชายคนนั้นเหรอ?”ฉันที่นั่งแอบอยู่ตรงบันไดขึ้นชั้นสองเอ่ยพึมพำกับตัวเองเบาฉันกำลังแอบฟังผู้หญิงสองคนที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่คุยกัน ฉันไม่กล้าออกไปพบใครทั้งนั้น ที่จริงฉันมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เสื้อผ้าที่ฉันกำลังใส่อยู่นี้ก็ดูดีและมองมีราคามากเกินไปที่คนอย่างฉันจะได้ใส่มันซะด้วยซำ้
“เสร็จรึยังอีกสิบนาทีท่านเจ้าสัวจะถึงบ้านหลังนี้!!”เสียงทรงอำนาจของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรีบนั่งกอดเข่าตัวเองสั่นสะท้านด้วยความกลัว คนพวกนี้ต้องการอะไรจากฉันอย่างนั้นเหรอ เมื่อวานหลังจากที่ฉันกับพี่พลชนรถยนตร์คันนั้นฉันก็หลับไม่ได้สติแต่ฉันจำได้ลางๆว่าฉันมีอะไรกับผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเดินลงมาจากรถคันสีดำและเดินเข้าไปในคาสิโน่ที่พ่อฉันเข้าไปเล่นการพนันอยู่ในนั้น
“เสร็จแล้วค่ะมาดาม”ผู้หญิงคนหนึ่งในสองคนเอ่ยขึ้นและรีบพากันก้มหัวให้หญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสง่าหลังยืดตรงมือทั้งสองข้างกุมกันไว้ตรงหน้าท้องและค่อยๆหันมองโต๊ะอาหารเหมือนตรวจดูความเรียบร้อยอย่างไงอย่างนั้น
“คุณหนูตื่นรึยัง?”เสียงของหญิงวัยกลางคนที่ผู้หญิงสองคนนั้นเรียกว่ามาดามเอ่ยถามขึ้น
“เอ่อ น่าจะยังนะคะ คนอะไรนอนกินบ้านกินเมือง”
“เอ่อใช่ๆๆ เด็กแบบนั้นคงคิดที่จะจับท่านเจ้าสัวแน่ๆเลย”เสียงผู้หญิงสองคนพูดคุยกัน ป่าวน่ะฉันไม่ได้คิดจะจับท่านเจ้าสัวอะไรนั้นเลยน่ะ
“พวกเธอพูดอะไรหัดให้เกียรติผู้หญิงคนนั้นบ้าง พวกเธอเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับเธอ จะพูดจะจาอะไรกรุณาดูตัวเองบ้างน่ะจ๊ะ!!”มาดามพูดขึ้นด้วยนำ้เสียงเสียงดังและเต็มไปด้วยความน่ากลัว ฉันกระพริบตาปริบๆแอบมองมาดามอยู่และคนพวกนั้น จนไม่ได้ทันสังเกตุว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลังฉัน
“ฮ่ะแฮ่ม สาวน้อย^_^”นำ้เสียงนุ่มเอ่ยกระแอมกระไอขึ้นข้างหลังฉัน ฉันจึงค่อยๆหันกลับมามองข้างหลังก็ต้องเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจที่ตอนนี้มีร่างสูงของชายหนุ่มรูปงามกำลังยืนกระยิบตาให้ฉันอยู่ ในมือของเขาถือกระเป๋าสึ่เหลี่ยมสีดำ
“คะคุณ!!”ฉันยกมือชี้ไปที่เขาและเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ
“ป๋า เรียกฉันว่าป๋า เข้าใจไหม หนูผิง^_^”เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มมาให้ฉัน ฉันก็พยักหน้าหงึกๆด้วยความเข้าใจและเขาก็ยื่นมือมาขยี้ผมฉันเล่น
“ดีมาก พูดง่ายๆแบบนี้ค่อยดีหน่อย ฉันไม่ชอบเด็กพูดไม่รู้เรื่อง มันน่ารำคาญน่าเบื่อเข้าใจป่ะ”เขาบอกฉันและเดินผ่านฉันไปยังโต๊ะอาหาร ผู้หญิงทั้งสามคนต่างพากันรีบก้มหัวทำความเคารพให้เขาอย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะท่าน”
“สวัสดี”ท่านเจ้าสัวมั่งเอ่ยทักทายทั้งสามคนและเริ่มนั่งลงบนหัวโต๊ะของโต๊ะทานอาหารทันที
“วันนี้มีเมนูอะไร?”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นทั้งๆที่สายตาของเขายังคงจับจ้องเอกสารอะไรสักอย่างที่เขาเพิ่งหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าสีดำของเขา
“วันนี้เมนูที่ท่านชอบทั้งนั้นเลยค่ะ”มาดามเอ่ยขึ้น ท่านเจ้าสัวจึงดีดนิ้วมาดามก็ก้มหัวลาท่านและเดินหายเข้าไปในครัวตามด้วยผู้หญิงสองคนนั้น
“นี้ เวียงพิงค์ เธอจะยืนอยู่อีกนานไหม มานั่งได้แล้ว!!”เสียงทุ่มตำ่ของท่านเจ้าสัวทำให้ฉันตกใจรีบรนรานกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปนั่งบนโต๊ะข้างๆท่านเจ้าสัวอย่างไว ฉันแอบชำเรืองตามองใบหน้าคมหล่อละมุนหวานไปในตัวของเขาด้วยความหลงใหล ผู้ชายอะไรริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อ มันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ฉันจำได้มั่งไม่ได้มั่งแต่ฉันจำได้ว่าเป็นคงเขาคนนี้แหละ
“จะมองฉันอีกนานไหม?”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นพร้อทๆกับดวงตาคู่คมค่อยๆเคลื่อนมามองมาที่ฉัน
“ขอโทษค่ะ”ฉันก้มหัวขอโทษเขาอย่างไว ฉันกุมมือตัวเองทั้งสองข้างแน่นด้วยความอึดอัดและทำตัวไม่ถูกฉันไม่รู้ว่าจะวางมือยังไง
“หน้าที่ของเธอเวลาที่อยู่บ้านหลังนี้ อ่ะเอาไปอ่านและคืนนี้ฉันไม่ได้กลับมานอนที่นี้ ฉันต้องไปนอนกับคุณหญิงผกามาศ”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นพลางยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นมือไปรับเอกสารแผ่นนั้นมาจากเขา
“และที่สำคัญ เธอห้ามออกไปจากบ้านหลังนี้ก่อนได้รับคำอนุญาตจากฉันเข้าใจไหมเวียงพิงค์!”นำ้เสียงทรงอำนาจของท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรีบก้มหน้าหงึกๆๆพยักหน้าเข้าใจอย่างไว เป็นจังหวะเดียวกับที่มาดามเดินนำผู้หญิงสองคนนั้นออกมาจากครัวพร้อมกับถาดอาหารมากมายถูกจัดเรียงบนโต๊ะ อาหารดีๆที่ฉันไม่เคยได้กิน กำลังถูกนำมาวาวเรียงตรงหน้าฉัน
“ทานสิ ทานเป็นรึป่าว?”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นในจังหวะที่เขาถือช้อนกับส้อมไว้ในมือเป็นที่เรียบร้อย ฉันจึงกลืนนำ้ลายดังอึกใหญ่และหันไปมองหน้าเขาพร้อมกับชี้นิ้วไปที่จานอาหารทั้งหมดบนโต๊ะท่านเจ้าสัวเลิกคิ้วขึ้น
