บทที่ 8 บ้านพักท้ายไร่
พอเช้าวันต่อมา...
พาดหัวข่าวใหญ่บนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ ต่างลงข่าวประกาศเลื่อนงานแต่งของทัศเทพออกไปอย่างไม่มีกำหนด
โดยว่าที่เจ้าบ่าวรุ่นใหญ่เองก็หายออกจากบ้านไปพร้อมกับคนสนิทตั้งแต่เมื่อวาน ขณะเดียวกัน...ปารีณาก็อับอายจนแทบจะไม่กล้าสู้หน้าใคร แถมเพื่อนๆ ต่างพากันกระหน่ำส่งข้อความมาสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้เธอต้องปิดมือและการสื่อสารทั้งหมด เพราะไม่อาจจะพูดหรืออธิบายเหตุผลที่มีให้ใครรับฟังได้
เชียงใหม่...ไร่สิงรางประกรณ์ (เวลาปัจจุบัน)
“จะมีใครจำฉันได้ไหมคะ?” จีอาน่าถามอย่างหวั่นใจ
“ไม่หรอก! ถ้าคุณใส่แมสกับหมวกแก๊ปนี่” จอมพลส่งอุปกรณ์อำพรางตัวไปให้ พร้อมกับจ้องมองสาวเจ้าอย่างรู้สึกขำๆ ที่เห็นเธอใส่เสื้อยืดของตนกับกางเกงลำลอง ที่ต้องพับขาขึ้นถึงสามตลบ
“โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะ” จีอาน่ารับมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว
“ผมว่าเรารีบไปกันเถอะ ค่ำๆ คนอาจจะเยอะ” จอมพลเอ่ยชวน
“ค่ะ” จีอาน่าเดินตามร่างสูงลงบันไดไปอย่างรู้สึกแปลกๆ กับการใส่เสื้อผ้าไซซ์ใหญ่เกินตัวไปหลายเบอร์ แต่ก็ช่างมันเถอะ มันคงไม่มีใครสนใจหรือจำเธอได้อย่างที่อีกฝ่ายบอก
ชั่วโมงต่อมา...ห้างสรรพสินค้าแถวนอกเมืองเชียงใหม่
“คุณอยากได้เครื่องปรุงอะไรในการทำกับข้าว ก็หยิบใส่ล้อเข็นได้เต็มที่เลยนะ เพราะบ้านผมมีตู้แชร์ 4 ตู้ อยู่ในห้องใต้ดิน ส่วนของสด พวกหมู เนื้อ ปลา ไก่ เดี๋ยวผมจัดการเอง อีกครึ่งชั่วโมงมาเจอกันที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินตรงนี้ แล้วเราค่อยไปซื้อเสื้อผ้าให้คุณต่อ” จอมพลดึงล้อเข็นออกมาส่งให้สาวเจ้า ก่อนจะหันไปดึงมาใหม่ออกมาให้ตัวเอง
“รับทราบค่ะ” จีอาน่ายิ้มรับ ก่อนจะเข็นรถไปเดินดูเครื่องปรุงอาหารที่อยู่ใกล้ๆ ซึ่งมีให้เลือก ทั้งของไทย จีน เกาหลี ญี่ปุ่นและอิตาเลียน
ชั่วโมงต่อมา...หลังจากที่ซื้อของเสร็จ จอมพลก็พาสาวเจ้าไปเลือกซื้อเสื้อผ้าตามร้านต่างๆ จนครบ ก็พากันเดินทางกลับไร่ทันที
“ขอบคุณนะคะที่ซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน” จีอาน่ามองถุงเสื้อผ้านับสิบของแบรนด์ Uniqlo แล้วฉีกยิ้มอย่างดีใจ แม้จะไม่ใช่แบรนด์ที่เธอใส่เป็นประจำ แต่ก็ดูดีสุดๆ
“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณพอใส่ได้ไหม” จอมพลถามยิ้มๆ
“ทุกตัวที่ซื้อมา ดีกว่าผ้าถุงกับกางเกงในคุณยายค่ะ” จีอาน่าบอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่น่าอับอาย
“ฮ่าๆๆ นี่ผมเกือบจะลืมภาพนั้นไปแล้วนะ” จอมพลหัวเราะขึ้นมาทันทีทันใด หลังถูกสะกิดต่อมฮา
“ตั้งแต่เกิดมา...ฉันไม่เคยอายอะไรขนาดนี้มาก่อน” จีอาน่ากลอกตาพร้อมกับถอนหายใจอย่างรู้สึกเซ็งๆ
“ขอโทษ ผมจะพยายามลืมๆ มันไปแล้วกัน ว่าแต่...เดี๋ยวเราแวะเก็บผักไปกินคู่กับเนื้อย่างเพิ่มกันไหม?” จอมพลเปลี่ยนเรื่องคุย
“คุณจะเก็บผักที่ไหนคะ” จีอาน่าถามอย่างสงสัยเพราะตอนนี้เริ่มมืดค่ำแล้ว
“ก็ที่สวนของผมน่ะสิครับ”
“แล้วเราจะมองเห็นเหรอคะ?”
“เห็นสิ ที่ไร่ของผมน่ะไฟฟ้าเข้าถึงทุกซอกทุกมุมเลยครับ” จอมพลตอบก่อนจะขับรถตรงไปสวนผักของตน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา...บ้านพักท้ายไร่
“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าฉันจะได้มาเจอกับเกษรตกรที่โคตรจะทันสมัยสุดๆ” จีอาน่าบอกอย่างรู้สึกปลื้มไม่หาย หลังจากที่ได้ไปเห็นสวนผักออแกนิคขนาดใหญ่มา
“ผมปลูกผักปลอดสารส่งให้กับโรงแรมและร้านอาหารใหญ่ที่สั่งจองครับ” จอมพลรู้สึกเขินนิดๆ ที่ถูกยกยอ
“โห...น่าทึ่งจังเลยค่ะ” จีอาน่าวางผักต่างๆ ลงใกล้ๆ กับอ่างล้าง
“คุณหิวหรือยัง?”
“ยังค่ะ”
“งั้นช่วยผมแยกเนื้อต่างๆ ใส่ถุงตรงนี้ แล้วเอาไปเรียงในตู้แช่ให้หน่อยได้ไหม?” จอมพลขอแรงสาวเจ้า
“ได้ค่ะ ว่าแต่...คุณเอาปลาแซลมอนมาทำไมตั้งตัวหนึ่งคะ” จีอาน่ายิ้มพลางจ้องมองปลาแซลมอนตัวใหญ่ที่อีกฝ่ายยกมาวางบนเขียงอย่างมึนงง
“ก็เอาไว้ทำอาหารน่ะสิ ผมไม่ได้เข้าเมืองทุกวันนะ เลยต้องตุนอาหารเอาไว้อย่างที่เห็น”
“โอเคค่ะ งั้นคุณแร่ปลา เดี๋ยวฉันจะจัดการเนื้อพวกนี้เอง ส่วนเครื่องปรุงพวกนั้น พรุ่งนี้เช้าฉันจะจัดเข้าชั้นให้ค่ะ” จีอาน่าบอกก่อนจะหันไปหยิบเขียงกับมีด และเครื่องซีนศูนย์ยากาศ พร้อมกับถุงขนาดต่างๆ ออกมาวาง
“โอ้ย...ทำไมคุณน่ารักจังจีอา ทุกครั้งแม่บ้านที่มาทำความสะอาดบ้าน เขาจะเป็นคนจัดให้ ซึ่งกว่าที่ผมจะหาของแต่ละอย่างเจอ ก็แทบจะรื้อบ้านทั้งหลังแน่ะ” จอมพลบอกยิ้มๆ เพิ่งรู้ว่าการที่ชีวิตมีใครอีกคนเข้ามาเติมเต็มนั้น มันวิเศษขนาดไหน
“ไม่อยากจะเชื่อ” จีอาน่าพยายามนึกภาพตาม แต่ก็นึกไม่ออก
“เชื่อเถอะครับ เพราะเขา เอ่อ...เป็นชาวเขา ก็เลยไม่ค่อยคุ้นกับเครื่องปรุงหน้าตาแปลกๆ เท่าไหร่ บางทีก็เอาซุปก้อนไปวางเรียงไว้ในตู้เสื้อผ้า แล้วเอาแชมพูสูตรเย็นที่มีรูปก้อนน้ำแข็ง ไปใส่ไว้ในตู้เย็น” จอมพลบอกอย่างรู้สึกขำๆ
“แต่เขาทำความสะอาดบ้านเนี้ยบนะคะ” จีอาน่าเอ่ยท้วง
“ใช่ครับ ทำกับข้าวพื้นเมืองก็อร่อย” จอมพลเอ่ยชม
“แล้วฉันจะได้เจอป้าเขาเมื่อไหร่คะ”
“พอดีว่าลูกสาวของป้ามารับไปเที่ยวต่างจังหวัดน่ะครับ อีกเป็นเดือนกว่าจะกลับมา”
“แหม...น่าอิจฉาจังเลยค่ะ” คนที่อยากจะมีโมเม้นท์แบบนั้นบ้างบอกเสียงอ่อน
“อืม...พรุ่งนี้คุณอยากจะทำอะไร?” จอมพลถามความเห็น ก่อนจะลงมือถอดเกล็ดปลาออก
“ก็คุณบอกว่าจะให้ฉันช่วยทำบัญชีให้”
“รู้อะไรไหม คุณน่ะเหมือนนางฟ้ามาโปรดเลย ชีวิตของผมเหมือนจะดูเรียบๆ ง่ายๆ แต่จริงๆ แล้วมันโคตรจะยุ่งเหยิงสุดๆ เพราะเปลี่ยนคนทำบัญชีมาแล้วถึงสามคนแน่ะ!”
“ทะ...ทำไมคะ?” คนที่กำลังแพ็คเนื้อเพลินๆ หันกลับไปถามอย่างสงสัย ขณะเดียวกันก็รู้สึกเขินกับคำว่า...นางฟ้ามาโปรด ทั้งๆ ที่เธอนั้นสร้างความยุ่งยากให้กับเขาตั้งมากมาย
“ก็นักบัญชีสาวแต่ละคนคิดน่ะสิ! จ้องแต่จะจับผมแก้ผ้า ก็เลยต้องเลิกจ้างคนทำบัญชีอย่างถาวร พอให้ลูกน้องคนสนิทของผมมาทำ ก็ต้องมานั่งถอดรหัสของตัวเลข เพราะมันดูคล้ายๆ กับรหัสมอสที่เอาไว้ใช้ปล่อยขีปนาวุธเลย” หนุ่มโสดที่แม้จะมีสาวๆ ข้างกายไม่ว่างเว้น แต่ก็เป็นเพียงการซื้อกินมากกว่าจะคบหากับใครแบบจริงๆ จังๆ เอ่ยเล่าด้วยสีหน้าเพลียๆ
“คิกๆๆ” จีอาน่าหัวเราะจนตัวสั่นกับสำนวนของหนุ่มตรงหน้า
“ให้ตายสิ! นี่ผมพูดเรื่องจริงนะจีอา” จอมพลกลอกตากับท่าทีของสาวเจ้า ที่ทำเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตนบอก
“ฉันขอโทษค่ะ เอ่อ...บ้านหลังนี้สวยมากๆ เลย คุณใช้งบไปทั้งหมดเท่าไหร่คะ” จีอาน่ารีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“รวมตกแต่งก็ประมาณสิบล้านนิดๆ ข้างบนมี ห้าห้องนอนและห้องน้ำในตัว ชั้นล่างมี ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องออกกำลังกาย ห้องทำงาน แล้วก็ห้องใต้ดินครับ”
