บทที่ 83 พ่อ! อย่าเป็นอะไรนะ

โรมแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งในหัวหิน

ก๊อกๆ

เมฆาเคาะที่ประตูห้องสองครั้ง แล้วเอ่ยกระซิบ “ณา! ผมเอง”

“เข้ามาสิ” ปารีณารีบประตูให้อย่างดีใจ ที่อีกฝ่ายยอมมาตามนัดจริงๆ

“คุณจะให้ผมทำอะไร” เมฆาถามอย่างร้อนใจ

“หึ! ขอให้ทำอะไรให้นิดๆ หน่อยๆ หน้าบูดเชียวนะ” ปารีณาต่อว่าหลังเห็นท่าทีที่แปลกไปจากทุกครั้ง

“ณา! ค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ