บทที่ 64 64

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาในห้องนอน เสียงนกร้องแผ่วเบานอกหน้าต่าง ผสมกับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่นอนอยู่ข้างกาย ทำให้โมรินค่อย ๆ ลืมตาตื่น

แขนอบอุ่นของพันไมล์ยังโอบรอบเอวของเธอไว้แน่น เขากอดเธอไว้เหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปไหนอีก

โมรินขยับตัวเล็กน้อย ตั้งใจจะลุก แต่ยิ่งขยับ เขาก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ